ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"
ตอนที่ 3
ทินราชพ่อของทอรุ้งเดินออกจากห้องหนึ่งเอากระเป๋าให้เลขาบอกว่าฝากไว้ก่อนตนจะไปเยี่ยมคนไข้หน่อย
ทินราชเดินเข้าไปในห้องอาม่าบอกภูผาที่ยืนอยู่ข้างเตียงว่า “ฉันมาดูคนไข้หน่อย”
ภูผาถามว่าเป็นหมอหรือ เห็นเขามองทอรุ้งที่นอนหลับอยู่ที่โซฟา ภูผาบอกว่า “เพื่อนผมเองครับ” แล้วถามว่าอาม่าตนอาการหนักมากไหม ผอ.บอกว่าไม่หนักหรอกไม่ต้องเป็นห่วง ภูผาไหว้ขอบคุณ
“ไม่เป็นไร ไว้ขอบคุณคนที่นอนหลับอยู่ตรงนั้นเถอะ...ชื่ออะไรล่ะเรา”
“ชื่อภูผาครับ”
“ภูผา” ผอ.พยักหน้าแล้วเดินออกไป แล้วยืนนิ่งที่หน้าประตูลังเลว่าจะต้องเป็นห่วงลูกสาวหรือเปล่า
พอไปถึงห้องทำงานก็โทร.ถามนุสราพี่สาวที่รู้เรื่องทอรุ้งพายายไปโรงพยาบาลแล้วว่า เด็กผู้ชายที่อยู่ด้วยเป็นใคร เห็นพี่สาวงงๆจึงบอกว่า เขาเป็นหลานชายยายชื่อภูผา ถามว่า “พี่รู้ไหมเด็กสองคนนั่นเป็นอะไรกัน”
พอนุสราบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ก็ตำหนิว่าแม่เขาปล่อยลูกเกินไปแล้ว นุสราบอกว่าดารกาไม่ได้ปล่อยและทอรุ้งก็ไม่ใช่เด็กเกเร เมื่อน้องชายไม่เชื่อนุสราย้ำว่า
“เด็กคนนี้แหละที่เป็นคนช่วยยัยรุ้งตอนจมน้ำเกือบตาย”
“ยัยรุ้งจมน้ำ ไม่เห็นมีใครบอกผมเลย...” นุสราบอกว่าตอนนี้ทอรุ้งดีแล้วเลยไม่ได้บอก “พี่นุสช่วยมารับยัยรุ้งกลับไปหน่อยได้ไหม ผมไม่อยากไปแสดงตัวอะไรมาก”
“ได้ เดี๋ยวพี่ไปเอง”
เช้าวันนี้เส็งกับเดือนมาเยี่ยมแม่ที่ห้องคนไข้รวม ปรากฏว่าแม่หายไปแล้ว เดือนถามคนไข้เตียงข้างๆ เขาบอกไม่อยู่แล้ว พยาบาลมาเข็นออกไปแล้ว
เส็งตกใจตีโพยตีพายนึกว่าแม่ตายแล้ว เดือนปลอบให้ทำใจดีๆ พอดีเวหาเข้ามาถามว่า “อาม่าเสียแล้วเหรอครับ” พอดีพยาบาลเข้ามาบอกว่าคุณยายย้ายไปอยู่ห้อง 308 แล้ว ทุกคนจึงโล่งใจ
พอเส็ง เดือนกับเวหาไปที่ห้อง 308 เห็นภูผากำลังปลอบใจอาม่าที่เสียใจว่าภูผาไปเป็นนักเลงอยู่ เส็งตวาดทันที
“ไอ้ภูผามึงมาทำไม มึงออกไปเลยนะ ไสหัวมึงออกไป!”
“ลื้อไปทำงานบ่อนจริงหรืออาภูผา” อาม่ามองภูผารอคำตอบ แต่ภูผานิ่ง...
ooooooo
