ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"

พอภูผาเดินไป ทอรุ้งร้องบอกว่า “แม่เธอเป็นห่วงมาก” ภูผาชะงัก ทอรุ้งบอกอีกว่า “อาม่าเธอก็ห่วงมาก” คราวนี้ภูผาหยุดแต่ไม่หันกลับ อึดใจเดียวก็เดินต่อไป ทอรุ้งเสียใจมากที่ภูผากลายเป็นคนแบบนี้

ภูผาเองก็เสียใจมาก กลับถึงห้องเช่าสมคิดถามว่ารู้จักกับยัยคุณหนูนั่นได้ยังไง ภูผาตัดบทว่าช่างมันเถอะ  เพราะตอนนี้ไม่รู้จักแล้ว คิดถึงที่ทอรุ้งบอกว่า แม่กับอาม่าเป็นห่วงมากที่เขามาอยู่ที่บ่อนจนนอนไม่หลับต้องออกมานั่งข้างนอก

อาม่าเป็นห่วงภูผาไม่กินไม่นอนจนเช้านี้เป็นลมล้มหมดสติกับพื้น เส็งกับเดือนรีบพาไปส่งคลินิก

นุสราภูผากับสมคิดมาที่ร้านโชคดีแต่เช้าเห็นประตูปิดใส่กุญแจ สงสัยว่าไปไหนกันหมด พอดีเจอแช่ม แช่มบอกว่าเมื่อเช้าอาม่าล้มเส็งกับเดือนจึงพาไปที่คลินิก ภูผากับสมคิดวิ่งไปที่คลินิกทันที

หมอนุสราตรวจแล้วบอกว่าอาม่าเป็นลมเพราะพักผ่อนน้อย อาม่าระบายความอัดอั้นเรื่องภูผาถูกเส็งไล่ออกจากบ้าน ป่านนี้ยังไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เส็งมาพอดีถามว่าฟ้องอะไรหมอ ไม่อายรึ

หมอนุสราบอกว่าอาม่ามีไข้นิดหน่อยและมีอาการปวดท้อง ตำแหน่งที่ปวดน่าจะเป็นไส้ติ่ง บอกให้รีบพา ไปโรงพยาบาลเพราะถ้าปล่อยจนแตกมันเป็นอันตราย เส็งหน้าเจื่อนถามว่าต้องไปโรงพยาบาลเลยหรือ อาม่าบอกทันทีว่า “อั๊วไม่ไปโรงพยาบาลนะ...ให้ตายอั๊วก็ไม่ไป”

ooooooo

ภูผากับสมคิดไปถึงคลินิกนุสราเห็นป๊ากับแม่อยู่เลยไม่กล้าเข้าไป พอดีทอรุ้งขี่จักรยานมาจอด ภูผาเข้าไปบอกว่าอาม่าไม่สบายอยู่ข้างใน แต่ป๊ากับแม่อยู่ตนไม่กล้าเข้าไป  ทอรุ้งบอกให้รอตรงนี้  ตนจะไปดูให้

พอดีเดือนเห็นภูผาจึงเดินออกมาบอกให้รีบไปเสียป๊าเห็นใครมายืนอยู่หน้าร้านสงสัยว่าทำไมไม่เข้าไป

ภูผาจึงบอกทอรุ้งว่าตนจะไปรอที่เดิม พอทอรุ้งไปบอกว่าอาม่าปลอดภัยดีแต่หมอบอกว่าอาม่าไส้ติ่งอักเสบควรไปโรงพยาบาลผ่าตัดแต่อาม่าไม่ยอมไป ตอนนี้พ่อกับแม่เขาพาอาม่ากลับบ้านไปแล้ว ทอรุ้งบอกว่าไม่ต้องห่วงพรุ่งนี้จะไปเยี่ยมให้

ภูผาขอบใจถามว่าวันนี้ทำไมไม่ไปเรียน ทอรุ้งย้อนว่าทีเธอยังไม่ไปเลย

“มันเหมือนกันที่ไหน นี่เธอเกเรไม่ไปเรียนเหรอ...” ทอรุ้งไม่ตอบแต่ทำหน้ารั้น ภูผาเลยดุ “ยัยเด็กเกเร” ทอรุ้งมองขวับไม่พอใจที่ถูกดุ ภูผาเห็นทอรุ้งหน้าแดงๆ เอามือจับหน้าผากบอกว่าตัวร้อน ถามว่าไม่สบายหรือ

ทอรุ้งเอามือภูผาออกบอกว่ากินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย ภูผาถามว่าเธอปั่นจักรยานมาหาหมอเอง  แม่เธอไปไหน ทอรุ้งบอกว่าแม่ไม่อยู่ไม่ต้องห่วง ภูผาจึงจะปั่นจักรยานพาไปส่งที่บ้าน พอทอรุ้งขึ้นซ้อนภูผาก็จับมือเธอมากอดเอวตนไว้จนตัวทอรุ้งแนบกับแผ่นหลังตัวเอง กำชับ...

“หลบข้างหลังเรา อย่าให้โดนลมนะ”