ตอนที่ 2
ภูผาวิ่งตะบึงจะไปช่วยสมคิดเกือบชนเข้ากับเวหาที่เลี้ยวออกมาจากซอย
“เฮ้ย! เดี๋ยว นายจะไปไหน” เวหาตะโกนถาม
ภูผาหันมองแว่บเดียวแล้ววิ่งต่อ ทอรักมองตามถามว่ารู้จักเขาหรือ เวหานึกละอายใจปดทอรักว่า
“ไม่รู้จักหรอก แค่เขาจะชนแล้วไม่ขอโทษ”
ทอรักจึงชวนรีบไปกัน เวหามองตามภูผา สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเดินตามทอรักไป
ฝ่ายอาม่ากับเส็งเดินตามหาภูผากับเวหาไปถึงท่าน้ำก็แทบช็อกเมื่อเห็นหม้อปลากริมแตกกระจายที่พื้น มีรอยเลือดแห้งกรัง ซ้ำเรือก็จมอยู่ในคลองโผล่มาแต่หัวเรือ อาม่าตกใจมองหาภูผา บอกเส็งให้ลงไปงมถ้าเส็งไม่ลงตนจะลงเอง เส็งบอกม้าให้ขึ้นมาตนลงไปเอง อาม่าขึ้นมาพนมมือภาวนา
“อาภูผาลื้ออย่าเป็นอะไรนะ อาเง็ก...ช่วยคุ้มครองอาภูผาด้วย...”
ooooooo
ภูผาวิ่งไปเจอพวกเชิดกำลังรุมอัดสมคิดก็ร้องบอกพอแล้ว สันต์เยาะเย้ยว่าจะมาเปลี่ยนเวรแทนเพื่อนหรือ
สมคิดสะบักสะบอมที่พื้นร้องบอกภูผาให้หนีไป ภูผาถามเชิดว่าทำยังไงจึงจะปล่อยเพื่อนตน เชิดบอกว่าถ้าเอาชนะไอ้ดำได้จึงจะปล่อย
สมคิดพยายามห้าม แต่ภูผากำหมัดพร้อมสู้แล้ว แม้จะตัวเล็กกว่าแต่ใจสู้จึงต่อยดำจนเซ แต่ก็ถูกสันต์ฟันที่แขนจนล้ม สันต์โดดจะแทงพอดีตำรวจมาพวกมันจึงวิ่งหนีกันกระเจิง
ภูผาจะพาสมคิดหนี สมคิดบอกว่าไปสองคนคงไม่รอดให้ตนโดนจับคนเดียวดีกว่า ภูผาเห็นเข่งเปล่าจึงให้สมคิดซ่อนในนั้นแล้วหาอะไรมาปิดปากเข่งไว้บอกสมคิดว่า
“นายหลบอยู่ในนี้ เราจะล่อตำรวจไปทางอื่น” ภูผาเอาตัวเป็นเหยื่อล่อตำรวจเพื่อให้สมคิดปลอดภัย
ooooooo
ลุงใจพาดารกาไปรับทอรักกับทอรุ้งที่คลินิกนุสรา ถามทอรุ้งว่าไปซนท่าไหนถึงได้ตกน้ำ บ่นทอรักว่าทำไมไม่ดูน้องให้ดี ดีที่มีคนมาช่วยไว้ แล้วเขาเป็นใคร
ทอรุ้งไม่กล้าบอกเรื่องถูกสร้อยจับโยนน้ำ บอกแต่ว่าเพื่อนตนชื่อภูผาช่วยไว้ ทอรักถามว่าที่พบเมื่อกลางวันใช่ไหม ดารกาถามว่าเพื่อนที่โรงเรียนหรือ พอทอรุ้งบอกว่าเพื่อนข้างนอก ก็ถามว่าเป็นผู้ชายใช่ไหม พอทอรุ้งบอกว่าใช่ เขานิสัยดี ถึงจะปากร้ายไปหน่อย ก็ถูกดารกาซักทันทีว่า
“แล้วรู้จักกันได้ยังไง มีหัวนอนปลายเท้ารึเปล่า เป็นลูกเต้าเหล่าใคร แม่บอกไว้เลยนะรุ้ง รักด้วย เราจะมาเที่ยวคบเพื่อนมั่วๆไม่ได้เชียวนะ”
ทอรุ้งถอนใจหันหน้าออกนอกรถ เห็นสมคิดในสภาพสะบักสะบอม บอกแม่กับลุงใจจอดรถให้หน่อยแล้วเปิดประตูรถลงไปหาสมคิดถามว่าโดนพวกนักเลงซ้อมมาอีกหรือ สมคิดพยักหน้า ทอรุ้งร้อนใจถามว่าแล้วภูผาล่ะ สมคิดบอกว่าถูกตำรวจจับ คงอยู่ที่โรงพัก










