พรหมพิศวาส

สายวันเดียวกัน ปานตะวัน เดี่ยวและตั้มมีนัดถ่ายแบบให้นิตยสารฉบับหนึ่ง หลังเสร็จงานตั้มอยากรำลึกถึงคืนวันเก่าๆชวนปานตะวันไปหาอะไรกินกัน เดี่ยวตอบตกลงทันที

“ฉันถามปาน ว่าไงปาน” ตั้มมองปานตะวันอย่างรอคำตอบ แต่กลายเป็นมินจูที่ชิงพูดตัดหน้า

“งั้นมินจูไปด้วยนะคะ ไปหลายๆคนมินจูว่าก็สนุกดี คราวที่แล้วคุณปานก็ไม่ไป คราวนี้ไปด้วยกันนะคะ”

“ค่ะ” ปานตะวันพูดไม่ทันขาดคำมีเสียง

มือถือของเธอดังขึ้น เธอหยิบมาดูเห็นปพลโทร.มารีบขอตัว แล้วเดินเลี่ยงไปรับสาย เดี่ยวมองตามสงสัยพักนี้เธอดูแปลกๆ ชอบแอบไปคุยโทรศัพท์คนเดียว

“หรือคุณปานจะแอบมีกิ๊ก” มินจูพูดเรื่อยเปื่อย ครั้นเห็นตั้มมองสีหน้าไม่พอใจเธอรีบหุบปากแทบไม่ทัน...

ปพลเจ้าเล่ห์เพทุบายโทร.จิกให้ปานตะวันมาหาที่คอนโดฯที่พักเพื่อมาช่วยทำแผล พร้อมกับแชร์โลเกชันไปให้ เธออึกอักไม่ยอมรับปาก เขาจึงแกล้งร้องโอ๊ย ทำเสียงโครมครามเหมือนอะไรหล่นพื้นแล้วทำสายหลุด

“คุณ...คุณเป็นอะไร คุณ...” ปานตะวันใจคอไม่ดีรีบโทร.กลับแต่โทร.ไม่ติดยิ่งเป็นห่วงปพล กลับมาบอกเพื่อนๆว่าไปกินอะไรด้วยไม่ได้พอดีมีธุระด่วนแล้วรีบร้อนออกไปเลย...

กว่าปานตะวันจะรู้ว่าถูกปพลหลอกก็เป็นตอนที่เธอมาถึงห้องพักตามที่เขาแชร์โลเกชันมาให้แล้วพบว่าเขาสบายดี นั่งกินขนมขบเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ในห้องรับแขก เธอตำหนิเขาที่เล่นอะไรไม่เข้าท่า ทีหน้าทีหลังอย่าทำอีกแล้วขอตัวกลับ เขาคว้ามือไว้ไม่ให้ไป ต้องอยู่ดูแลเขาก่อน เธอไม่ยอมอยู่ผลักเขาออกห่าง มือไปโดนแผลถูกยิงพอดีเขาถึงกับร้องโอ๊ยลั่นเอามือจับแผล เธอไม่สนใจคิดว่าเขาสำออย

“ฉันไม่หลงกลคุณเป็นครั้งที่สองหรอกนะ” ปานตะวันขยับจะไปแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นมือของเขาที่จับแผลเปื้อนเลือด รีบเข้าไปดูแลและช่วยทำแผลให้ ความใกล้ชิดทำให้เธอหวั่นไหวกลัวเผลอใจให้เขา ทำแผลเสร็จขอตัวกลับไว้พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ แล้วลุกขึ้นจะไป เขาลุกตามพร้อมกับเดินเข้าหา

“เธอยังไม่ตอบคำถามฉัน เธอไม่ตอบแบบนี้คือเธอจะไม่รับผิดชอบที่เป็นต้นเหตุให้ฉันเจ็บ”

“โอเค ฉันจะรับผิดชอบคุณ ฉันจะมาดูแลคุณทุกวัน โอเคไหม” ปานตะวันถอยหนีจนชิดผนังห้อง จึงขอให้เขาถอยออกไปก่อน ปพลกลับขยับเข้าหา ปานตะวันกลัวใจตัวเองหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตาด้วย

“คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

ปพลเห็นท่าทางของเธอแล้วนึกสนุกขึ้นมาแกล้งกระซิบข้างหูว่าเขาหิว เธอตกใจลืมตาโพลง ผลักเขาออกห่าง เขาเดาออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ก็หลุดขำออกมา แซวเธอว่ายังคิดลามกเหมือนเดิม เธอเถียงว่าเขาต่างหากที่ลามก เขาไม่เห็นว่าตัวเองลามกตรงไหน ก็แค่บอกว่าหิวข้าวแล้วยิ้มยียวน ปานตะวันรู้ทันทีว่าโดนเขาแกล้งอีก

“หรือเธอจะให้ฉันทำแบบที่เธอกำลังคิดอยู่” ไม่พูดเปล่าปพลขยับเข้าหา ปานตะวันเบี่ยงตัวหลบ

“ไหนจะกินอะไรเดี๋ยวทำให้” ปานตะวันจะเดินไปห้องครัวแต่เขาเรียกไว้ ขอให้หยิบเสื้อให้ ครั้นเธอเดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อมาให้ เขาก็ขอให้ช่วยสวมให้ด้วยอ้างยกแขนไม่ค่อยถนัดเจ็บแผล

“นี่คนป่วยหรือเด็กอนุบาลเนี่ย แค่นี้ก็ทำเองไม่ได้” ปานตะวันสวมเสื้อให้เขาไปพลางบ่นไปด้วย

ooooooo