พรหมพิศวาส

ผ่านมาหลายวันแล้วที่ปพลรอให้ปานตะวันมาเยี่ยมแต่ไม่เห็นแม้เงา เขาได้แต่ตามดูเธอผ่านทางหน้าจอทีวีที่มีรายการสัมภาษณ์สดเธอกับเพื่อนๆ

พวกเธอกำลังดังใครๆก็อยากได้ไปออกรายการ ทำให้คิวโชว์ตัวแน่นเอี้ยด ปพลดูปานตะวันในทีวีไปพลางบ่นไปด้วยว่าถ้ามาเยี่ยมไม่ได้โทร.หาก็ยังดีแต่นี่เงียบกริบ ตัดสินใจจะเป็นฝ่ายโทร.หาเธอเองแต่แล้วเปลี่ยนใจ

“ทำไมฉันต้องโทร.หาเธอด้วย เธอต่างหากที่ต้องห่วงฉันแล้วก็โทร.หาฉันยัยแมวเอ๊ย”...

เสร็จงานอานนท์พาปานตะวันมาส่งบ้าน อดถามไม่ได้นี่เธอไม่คิดจะไปเยี่ยมปพลบ้างหรือ เธอรู้จากปัทมาว่าเขาไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงไม่รู้จะไปทำไม อานนท์ไม่เซ้าซี้อะไรอีกขับรถจากไป เธอเดินเข้าตัวบ้านเจอตั้มนั่งรออยู่ก็แปลกใจมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า เขาสังเกตเห็นว่าพักนี้เธอสนิทกับคุณนนท์จังเลย เธออ้างว่าสนิทกันแค่เรื่องงาน ตั้มเท้าความว่าจำเมื่อก่อนได้ไหมเวลาที่เราสามคนเสร็จงานจะต้องไปหาอะไรกินกัน

“หาอะไรสนุกๆทำแต่ตอนนี้มันไม่มีแล้วเนอะว่าไหม บางทีตั้มว่านะเป็นอย่างเมื่อก่อนตั้มมีความสุขแล้วก็สนุกกว่านี้อีกถึงจะลำบากกันหน่อยแต่ก็มีความสุข ปานว่าไหม”

“งั้นเอาเป็นว่าถ้าพรุ่งนี้เสร็จงานแล้วเราไปหาอะไรกินกันไหม” ปานตะวันยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดี...

ตั้งแต่ปพลโทร.มาครั้งนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหานันทิตาอีกเลย ท่านบอกกับปนิตาว่าพยายามโทร.กลับไปหาเขาก็ไม่ติด แล้วถามถึงปานตะวัน

มีอะไรเป็นพิรุธบ้างไหม เธอส่ายหน้า มันออกไปทำงานตามตารางที่ทางค่ายจัดไว้ให้ทุกวัน แถมยังมีพี่นนท์คอยรับคอยส่งตลอดเวลา นันทิตางงไม่หายแล้วนี่ตาพลหายไปไหน

“หรือพี่พลมีคนอื่นซุกไว้ที่ไหนอีก”

“ไม่น่านะ ตาพลไม่ใช่คนที่จะมั่วไปเรื่อยแบบนั้น”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนปนิตาคงเชื่อว่าเขาไม่ได้มั่ว แต่ตอนนี้มีนังปานตะวันเข้ามาเธอชักไม่แน่ใจ นันทิตาขอร้องให้เธอใจเย็นๆก่อน เธอเย็นไม่ไหวประกาศกร้าวจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งต้องมาแพ้ให้กับผู้หญิงชั้นต่ำอย่างปานตะวันเธอคงยอมไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเธอต้องแต่งงานกับพี่พลให้ได้

ooooooo