พรหมพิศวาส
ตอนที่ 7
ในเวลาต่อมา ปพลถูกย้ายมาอยู่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย ปัทมาจองเก้าอี้ข้างเตียงนั่งเฝ้าเขาไม่ห่าง อานนท์ขอร้องปานตะวันกับปัทมาให้ช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่อยากให้แม่ของปพลรู้เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง สองสาวรับคำ เขาเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชวนทั้งคู่กลับ อาสาจะไปส่งบ้านให้ ปัทมาไล่ปานตะวันกลับไปก่อน ตัวเองจะอยู่เฝ้าปพลเอง ปานตะวันไม่เห็นด้วยอยู่ไปก็รังแต่จะเกะกะเปล่าๆ ปัทมายืนกรานจะอยู่ให้ได้
“ผมจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลไอ้พลเอง ส่วนคุณกลับไปกับคุณปาน พรุ่งนี้คุณปานมีงานแต่เช้า”
ปัทมาขอลางานหน้าตาเฉย ปานตะวันส่ายหน้าระอาใจกับความดื้อรั้นของน้อง บอกอานนท์พูดไปก็เจ็บคอเปล่าๆปล่อยเธอตามใจแล้วปรายตามองปัทมาที่คอยเฝ้าปพลอย่างใกล้ชิดรู้สึกเจ็บแปลบหัวใจก่อนลุกออกมา อานนท์ฝากฝังปัทมาดูแลเพื่อนของเขาด้วย แล้วรีบตามปานตะวันไป...
ขณะมาตามทางเดินในโรงพยาบาล ปานตะวันเอาแต่ใจลอยคิดถึงตอนที่ปพลคาดคั้นให้เธอตอบว่าคิดอย่างไรกับตัวเองก็เลยไม่ได้ยินที่อานนท์เรียก เขาเรียกซ้ำอีกครั้งเธอยังเหม่อใจไม่อยู่กับตัวเขาต้องสะกิดเรียก เธอถึงได้ตื่นจากภวังค์ เขาแปลกใจว่าเธอคิดอะไรอยู่ เป็นห่วงปพลหรือ เธอยอมรับว่าใช่จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไรในเมื่อเรื่องนี้เกิดที่บ้านของเธอ เขาต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกผิด
“ครับ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ คือ...ไอ้พลมันไปทำอะไรบ้านคุณปานครับถึงได้โดนไอ้ทวีศักดิ์มันเล่นขนาดนี้...ว่าไงครับ”
“คุณปพลเขาก็แค่มาคุยเรื่องที่เกิดขึ้นที่งานแถลงข่าว”
“แปลกนะครับไอ้พลมันไม่เคยสนใจเรื่องอะไรของใครขนาดนี้แต่กับเรื่องคุณปานดูมันจะสนใจเป็นพิเศษ”
“เขาคงกลัวปานทำอะไรเสียชื่อเสียงบริษัทมังคะ”
ooooooo
นันทิตาแปลกใจมากที่เมื่อคืนปพลไม่กลับบ้านแถมไม่ได้บอกใครที่บ้านว่าไปไหน จึงตัดสินใจ โทร.ถามปนิตาว่ารู้เรื่องที่ปพลหายไปไหมเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่ออฟฟิศก็ยังไม่เห็นเขาเข้ามา
“หรือว่าจะหายไปกับปานตะวันอีก”
“ถ้านังผู้หญิงชั้นต่ำนั่นกล้าลากตาพลไปซุกไว้ มันได้เจอดีกับแม่แน่” นันทิตาขบกรามแน่น...
คนที่นันทิตาตามหายังนอนไม่ได้สติอยู่ในห้องพักฟื้น หมอบอกกับอานนท์ว่าอาการของเขาดีขึ้นมากแค่ยังต้องพักอีกสองสามวันถึงจะให้กลับบ้านได้ อานนท์รอจนหมอไปแล้วจึงเข้าไปปลุกปัทมาที่นอนอุตุไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง เธอตกใจลุกพรวดขึ้นนั่งใบหน้าเกือบชนกับใบหน้าเขา ทั้งคู่ชะงักสบตากันนิ่งงัน เสียงร้องของปพลปลุกให้ทั้งคู่ตื่นจากภวังค์ รีบลุกไปดู
“เจ็บแผลหรือเปล่าคะคุณปพล” คำถามของปัทมาไม่ได้เข้าหูเพราะปพลเอาแต่มองหาปานตะวันแต่ไม่เห็น
อานนท์เล่าถึงอาการป่วยของเขาให้ฟังว่ากระสุนไม่โดนจุดสำคัญพักอีกสองสามวันก็หาย ปพลไม่ได้สนใจอะไรนักมัวแต่เคืองปานตะวันที่ไม่อยู่ด้วยแล้วนึกขึ้นได้ถามว่าแม่ของเขาไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม อานนท์ส่ายหน้าขืนบอกท่านได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ เขาย้ำว่าอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้ ก่อนปรายตามองปัทมาอย่างไม่ไว้ใจนัก
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ปัทรับรองเรื่องนี้จะเป็นความลับ”
ปพลหงุดหงิดที่ปานตะวันไม่มาเยี่ยมพาลไล่ทุกคนออกจากห้องอ้างว่าอยากพัก อานนท์ขอตัวกลับไปทำงานต่อ ส่วนปัทมาไม่ยอมไปไหนขอเฝ้าเขาต่อ พยายามเอาใจทุกอย่าง อาสาจะไปหาซื้อของกินที่เขาชอบมาให้ ปพลบอกเสียงห้วนว่าไม่ต้องแล้วหลับตาลงหวังให้ทุกคนเลิกยุ่ง
