พรหมพิศวาส
ตอนที่ 7
“แล้วฉันถามทำไมไม่ตอบ มัวแต่ทำอะไรอยู่นี่เธอได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย...เงียบทำไม ยังไงทำไมไม่ตอบ”
“คุณพูดรัวขนาดนี้ฉันจะมีช่องว่างตรงไหนตอบล่ะคะแต่เท่าที่ฟังคุณพูดฉันคงไม่ต้องเยี่ยมคุณแล้วมังคะถ้าตื่นมาแล้วเกรี้ยวกราดใส่ฉันได้ขนาดนี้ก็น่าจะหายดีแล้ว”
ปพลตัดพ้อนี่เธอไม่คิดจะห่วงกันเลยใช่ไหม ปานตะวันอธิบายอย่างใจเย็นว่าวันนี้ต้องทำงาน เขากำชับเสร็จงานตอนไหนก็ให้มาหา เธอรับคำวางสายยิ้มอย่างสบายใจที่รู้ว่าเขาปลอดภัย ปพลเองก็ยิ้มออกที่ได้พูดคุยกับเธอ โดยไม่รู้ว่าปัทมาแอบฟังอยู่หน้าห้องพักฟื้นอย่างไม่พอใจนัก เปิดประตูผลัวะเข้าไป
“ใช้โทรศัพท์เสร็จหรือยังคะ ถ้าเสร็จแล้วปัทขอคืนด้วยค่ะ” ปัทมารับมือถือคืนจากปพลก็เดินมานั่งที่โซฟา พิมพ์ข้อความไปหาปานตะวัน
“วันนี้ฉันว่าเธอทำงานเหนื่อยแล้ว กลับไปพักเถอะไม่ต้องมาหรอก” อึดใจข้อความนี้ไปถึงปานตะวันซึ่งกดอ่านแล้วเริ่มหงุดหงิดกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆของปพลเพราะคิดว่าเขาเป็นคนส่งข้อความมาหา
“อะไรของเขานะ เอาแต่ใจตัวเองชะมัด”
ooooooo
เลิกงานแล้วอานนท์กำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ ปนิตาซึ่งรอท่าอยู่ปราดมาถามว่าจะไปไหน เขาพูดดักคอที่ถามเพราะเป็นห่วงหรือว่าอยากจับผิด
“ถ้าให้ตอบตามตรงก็...จับผิดค่ะ แล้วตกลงพี่นนท์จะไปไหนคะ”
“ก็ว่าจะไปดูคุณปานเล่น จะไปด้วยกันไหมล่ะจะได้เลิกตามจับผิดพี่สักที”
“ก็ดีค่ะ ถือโอกาสทำงานสักหน่อย เดี๋ยวจะมีคนแถวนี้หาว่านิไม่ทำงานมัวแต่ตามตูดผู้ชายทั้งวัน”
“อืม ก็ไปสิแต่ไปรถคนละคันนะเพราะขากลับพี่ต้องไปส่งคุณปานที่บ้าน หรือถ้าขากลับไม่มั่นใจว่าพี่จะไปส่งคุณปานหรือเปล่าจะได้ขับรถสะกดรอยตามไป”
“พี่นนท์อ่ะ” ปนิตาค้อนอานนท์หนึ่งวงฐานรู้เท่าทันความคิดของเธอ...
รพีพรยังคงนั่งรอปานตะวันอยู่ในรถซึ่งจอดอยู่หน้าบ้านจนค่ำมืดยังไม่มีใครกลับมาจึงสั่งให้คนขับรถพากลับ คลาดกับจันทนีที่เพิ่งเดินเลี้ยวหัวมุมถนนไปอย่างเฉียดฉิว...
ทางด้านอานนท์กับปนิตาตามมาที่ผับซึ่งปานตะวันกับวงขึ้นแสดง แขกในร้านต่างร้องเพลงตามซิงเกิลใหม่ของวงที่เพิ่งเปิดตัวไปไม่นานอย่างสนุกสนาน มินจูยืนดูอยู่ข้างเวทีปลื้มมาก อานนท์เองก็ปลื้มไม่แพ้กันที่เพลงเป็นที่รู้จักของผู้คน ปนิตากลับไม่ชอบใจนักที่เห็นปานตะวันประสบความสำเร็จ
ครั้นร้องเพลงจบบรรดาแฟนคลับต่างเข้ามารุมล้อมปานตะวันกับเพื่อนๆขอเซลฟี่ด้วย ปนิตาเห็นเธอกับเพื่อนๆเป็นที่ชื่นชอบของแฟนๆก็อารมณ์บูดขึ้นมาอีก เมื่อได้เวลากลับบ้าน อานนท์อาสาจะไปส่งปานตะวันเอง ตั้มพยายามทักท้วงว่าพวกเรามีรถของบริษัทตามรับตามส่งอยู่แล้วไม่ต้องรบกวนใคร ปานตะวันเห็นอานนท์ส่งสัญญาณบางอย่างมาให้ก็รู้งาน
“เอ่อ ตั้ม เดี๋ยวปานกลับกับคุณนนท์ดีกว่า”
“งั้นไปครับคุณปาน” อานนท์ว่าแล้วเดินนำปานตะวันไปที่รถ ปนิตาอดแขวะตั้มไม่ได้
“เฮ้อ จะทำไงดีล่ะทีนี้ ผู้หญิงเขามีตัวเลือกดีกว่านายตั้งเยอะ”
“ก็ดีนะ ผมจะได้รู้ว่าของที่ผมชอบมีค่าขนาดไหน ดีกว่าของที่ไม่มีใครเอา” พูดพลางตั้มมองปนิตาหัวจดเท้าอย่างเหยียดๆก่อนผละไปขึ้นรถตู้ทิ้งให้ปนิตาเต้นเร่าๆด้วยความแค้นอยู่ตรงนั้น...
ระหว่างนั่งมาในรถ อานนท์ชวนปานตะวันไปเยี่ยมปพลก่อนแล้วค่อยพาเธอไปส่งบ้าน เธอนึกถึงข้อความของปพลที่บอกเธอว่าไม่ต้องมาเยี่ยมก็น้อยใจ จึงบอกอานนท์ว่าขอกลับบ้านเลยดีกว่า เขาใจชื้นขึ้นมาได้บ้างที่เธอดูจะไม่ห่วงปพลเท่าใดนัก...
