พรหมพิศวาส

หมออนุญาตให้ปพลกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ อานนท์กับปัทมาพาเขาออกจากโรงพยาบาล โดยแวะส่งเธอก่อน ครั้นมาถึงบ้านของเธอ ปพลชะเง้อคอยาวมองหาปานตะวันแต่ไม่เห็นจันทนีออกมาพอดีร้องทักปพลว่าหายดีแล้วใช่ไหมโชคดีที่ไม่ตายไม่อย่างนั้นท่านกับลูกๆคงแย่ ปัทมาชักเคืองที่แม่พูดจาไม่เป็นมงคลทำท่าจะเถียงกัน อานนท์ต้องเข้าไปกั้นกลาง ก่อนถามว่าปานตะวันไม่อยู่หรือ

“อยู่ในบ้านนั่นแหละค่ะแต่เห็นว่ากำลังจะออกไปทำงาน นั่นรถมารับพอดีเลย” จันทนีหันไปมองรถตู้ของบริษัทที่แล่นมาจอดหน้าบ้าน

ปพลซึ่งนั่งอยู่ในรถเห็นปานตะวันเดินออกมารีบเมินหน้าหนี

เธอหมั่นไส้เขาที่ทำเมินไม่มองก็เลยทักแต่อานนท์ ทำให้เขาน้อยใจชวนอานนท์กลับกันได้แล้ว อานนท์บอกเธอว่าเดี๋ยวไปส่งปพลแล้วจะแวะไปรับหลังงานเลิก ปพลได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งหงุดหงิด

“จะไปกันได้หรือยัง มัวแต่คุยกันอยู่ได้”

“ปานไปก่อนนะคะคุณนนท์ไปส่งคนป่วยเถอะหงุดหงิดขนาดนี้เดี๋ยวหัวใจวายกันพอดี”

ปานตะวันยิ้มๆให้ปพลแต่เขายังงอนไม่หายที่เธอไม่ไปเยี่ยมเมินหน้าหนีไปทางอื่น เธอก็เลยไม่สนใจอะไรอีกเดินไปขึ้นรถตู้ อานนท์ลาจันทนีแล้วขึ้นรถขับออกไป จันทนีบอกกับปัทมาว่ามีธุระแล้วขยับจะไป ปัทมารู้ทันว่าธุระของแม่คือเข้าบ่อน อวยพรให้โชคดี

“ขอบใจ ถ้าวันนี้กูได้กูจะซื้อเป็ดพะโล้มาให้กิน” พูดจบจันทนีเดินลิ่วออกไป ส่วนปัทมาเดินเข้าตัวบ้าน...

ระหว่างนั่งมาในรถ ปพลบอกอานนท์ว่ายังกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้เพราะต้องกินยาต้องทำแผลอีก หากแม่ของเขามาเห็นเข้าเป็นเรื่องแน่ อานนท์เสนอให้ไปพักที่คอนโดฯของตนก่อน เขาเห็นดีด้วย อานนท์สงสัยแล้วเขาจะบอกกับแม่อย่างไร เขาบอกท่านไปแล้วว่าเขาอยู่ต่างจังหวัด

“โทร.ไปบอกยัยนิบ้างก็ดีจะได้เลิกวุ่นวายสักที...แกดูแลตัวเองได้นะเพราะช่วงนี้ยุ่งๆ ฉันคงไม่มีเวลาไปดูแลแกที่คอนโดฯหรือจะให้จ้างพยาบาลพิเศษมาให้”

ปพลดูแลตัวเองได้ไม่ต้องจ้างพยาบาลให้เสียเงินเปล่าๆ...

ฝ่ายรพีพรยังไม่ละความพยายาม แวะมาหาปานตะวันที่บ้านอีก เจอปัทมาอยู่เพียงลำพัง เธอไม่อยากรับแขกของพี่สาวไล่รพีพรไปให้พ้น ครั้นเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆก็จำได้ว่ารพีพรคือคนที่วิ่งตามแม่ของเธอเมื่อวันก่อน รพีพรยอมรับว่าเป็นตัวเอง ถามถึงจันทนีอยู่บ้านไหม

“ไม่อยู่ ไม่มีใครอยู่ แล้วเนี่ยขนาดแม่ฉันยังต้องวิ่งหนี นอกจากตำรวจแม่ฉันไม่เคยวิ่งหนีใคร ท่าทางจะไม่ใช่คนดีนะเนี่ย จะไปไหนก็ไปๆ” ปัทมาผลักรพีพรจนเซเกือบล้มแล้วปิดประตูรั้วใส่ก่อนเดินเข้าบ้าน รพีพรต้องกลับไปอย่างผิดหวังอีกครั้ง

ooooooo