พรหมพิศวาส
ตอนที่ 12
จันทนีที่วิ่งสวนเขาเข้ามาร้องเอะอะว่ารพีพรว่ายน้ำไม่เป็น ปพลหันขวับไปทางสระว่ายน้ำเห็นปานตะวันโดดลงไปช่วยรพีพรที่กำลังจมน้ำ รู้สึกผิดขึ้นมาแต่พยายามไม่สนใจจะเดินต่อ ปัทมาปราดมาขวางหน้า
“คุณนี่มันเลวจริงๆ โชคดีของฉันที่ไม่ได้คุณเป็นผัว แต่คงเป็นโชคร้ายของพี่ฉัน มันโคตรซวยเลยที่มีผัวอย่างคุณ”
ปัทมาจ้องปพลอย่างพร้อมจะมีเรื่อง แต่มีเสียงจันทนีเรียกให้มาช่วยทางนี้เสียก่อน เธอจำใจปล่อยให้เขาลอยนวล รีบวิ่งไปช่วยแม่ดึงรพีพรที่หมดสติขึ้นจากสระ
ปพลหันไปมองอีกครั้งรู้สึกแย่กับสิ่งที่ตัวเองทำ พยายามปลอบตัวเองว่าไม่ได้ทำอะไรผิด ปานตะวันอยากมาทำร้ายแม่ของเขาก่อนทำไม
ooooooo
พักใหญ่กว่ารพีพรจะฟื้นคืนสติ ปานตะวันถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ท่านไม่เป็นอะไรดีขึ้นแล้ว จันทนีโล่งใจที่เห็นรพีพรไม่เป็นอะไร วันหลังไม่ต้องมาที่นี่ก็ได้จะได้ไม่มีเรื่อง คราวหน้าอาจไม่โชคดีอย่างนี้
“คนอะไรใจร้ายชะมัด พี่ปานเลิกกับเขาไปเถอะ” ปัทมายุส่ง
จันทนีไม่คิดว่าปพลจะปล่อยปานตะวันไปง่ายๆเพราะเรายังติดเงินเขาอยู่ตั้ง 10 ล้านบาท ปัทมาโวยวายแล้วใครกันที่เอาเงินไปใช้จนหมดไม่มีคืนเขา
“กูใช้หมดที่ไหนล่ะ อีตาปพลมันหลอกกูนี่หว่า กูว่านะนังปานถ้ามึงลองมีลูกกับเขาดูกูว่าเขาอาจจะเลิกบ้าก็ได้ หนี้ก็ไม่ต้องใช้แถมยังเป็นทายาทคนแรกของตระกูลอีกนะเว้ย”
“แม่ก็คิดอะไรของแม่เนี่ย” ปัทมามองเหล่แม่ตัวเอง
“เอ้า กูพูดเรื่องจริง เห็นบ้านไหนทะเลาะตีกันจะเป็นจะตายก็จบบนเตียงทุกราย ลูกก็หัวปีท้ายปีอย่างน้อยการเป็นพ่อเป็นแม่คนก็น่าจะทำให้คิดอะไรได้บ้างล่ะ”
“แต่ถ้าลูกที่มันไม่ได้เกิดมาจากความรัก
ปานว่าเขาก็คงไม่ได้สนใจหรอก”...
บ่ายวันเดียวกัน ปัทมาต้องการเอาคืนทวีศักดิ์ก็เลยอาสาเป็นสายให้ตำรวจเพื่อทลายขบวนการค้ายาเสพติดของมัน อานนท์จึงพาเธอไปเจอกับนิรุจที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อคุยเรื่องนี้ นิรุจขอบคุณเธอมากที่อาสาจะช่วย เพราะเขาตามสืบขบวนการนี้มานานแล้ว ปัทมาสงสัยทำไมไม่จับพวกมันไปตั้งแต่วันนั้นเลย
“ไอ้นนท์มันไม่อยากให้เป็นข่าว อีกอย่างผมอยากจับพวกมันในคดีใหญ่มากกว่า ไม่งั้นพวกนั้นก็หลุดมาทำอะไรเลวๆได้อีก”
ปัทมาอยากรู้ว่าจะเริ่มเมื่อไหร่ นิรุจขอให้รออีกสักพักเพราะตอนนี้พวกมันยังระวังตัวกันอยู่ เธอจะสแตนด์บายรอ พร้อมเมื่อไหร่บอกมาได้เลย นิรุจขอร้องเธอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ปัทมารับรองจะปิดปากให้สนิท อานนท์มองเธอแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้...
ตกค่ำ ปานตะวันแต่งตัวจะไปทำงาน ปพลเข้ามาเห็นถามว่าจะไปไหน เธอไม่สนใจทำเหมือนเป็นเสียงนกเสียงกาคว้ากระเป๋าสะพายออกจากห้อง เขาตามมาคาดคั้นว่าจะไปไหน เธอตอบอย่างเสียไม่ได้ว่าไปทำงาน เขาซักอีกงานอะไร เธอไม่สนใจว่าจะเป็นงานอะไรขอแค่ให้มีเงินมาใช้หนี้เขาให้หมดๆเป็นพอ จะได้ไปให้พ้นๆสักที แล้วขยับจะไป
