พรหมพิศวาส

ตนเสียดายความรักดีๆที่หากันไม่ได้ง่ายๆของเขา...

ปพลไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หลังงานเลิกมายืนรออานนท์อยู่หน้าห้อง จะคอยตามเขาเหมือนเงาตามตัว ไปไหนไปด้วย อานนท์เชิญเขาตามสบายแล้วเดินอ้อยอิ่งทักทายพนักงานไปทั่ว ไม่ยอมไปขึ้นรถสักที

ระหว่างนั้นปนิตาเห็นปพลเดินอยู่ก็ตะโกนเรียกพร้อมกับถลาเข้ามาหา อานนท์สบช่องรีบชิ่งหนี ปพลจะตามแต่ปนิตารั้งตัวไว้ คืนนี้จะไปเที่ยวไหนกันดี เขาหนีไม่ออกจำต้องไปกับเธอ...

แม้อาการแพ้ท้องจะยังไม่ค่อยทุเลา แต่หมออนุญาตให้ปานตะวันกลับบ้านได้วันพรุ่งนี้ ปัทมาถามอานนท์ที่มาเยี่ยมปานตะวันว่าปพลเป็นอย่างไรบ้างที่เมียหาย

“ก็วุ่นวายตามหาคุณปาน แอบตามผมทั้งวัน”

“สมน้ำหน้า จะได้รู้ว่าเวลาไม่มีพี่ปานอยู่จริงๆจะเป็นอย่างไร”

“นี่ก็เกือบจะตามผมมานะ ดีที่เจอยัยนิพอดี ผมเลยหลบออกมาได้”

อานนท์เห็นปานตะวันหน้าเจื่อนๆก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรพูด รีบขอโทษแทบไม่ทัน ทั้งที่ใจเจ็บแต่ปานตะวันทำเป็นพูดกลบเกลื่อนไม่สนใจปพลจะไปไหนกับใคร อยากทำอะไรก็เชิญ

ปัทมาตั้งข้อสังเกตแล้วถ้ายัยนั่นเกิดฉกเขาไปจริงๆพี่จะทำอย่างไร ปานตะวันจะขอเลิก ปัทมาทักท้วงแต่เธอกำลังจะมีลูกกับเขา

“ถ้าเขาถึงขั้นมีคนอื่นได้ มันหมายความว่าเขาไม่ได้แคร์พี่เลย ต่อให้มีลูกด้วยกันมันก็ไม่มีประโยชน์ อดทนเพื่อลูกงั้นเหรอ ลูกจะมีความสุขเหรอที่มีพ่อแม่นั่งทะเลาะกันทุกวัน”...

ด้วยความกลุ้มใจที่เมียหาย ปพลดื่มหนักจนเมามาย ปนิตาต้องประคองมาส่งบ้าน สวยรีบเข้าไปช่วยหิ้วปีกเขาอีกข้าง นันทิตาได้ยินเสียงเอะอะเดินลงมาดูเห็นปพลเมาไม่ได้สติ สั่งให้สวยพาเขาขึ้นไปบนห้อง แล้วนึกขึ้นได้ว่าปานตะวันไม่อยู่ แผนชั่วผุดขึ้นมาในหัวของแม่ผัวตัวแสบ

“แม่ว่าได้เวลาของเราแล้วนะ”

พูดจบนันทิตาชวนปนิตาขึ้นไปที่ห้องนอนของปพล เห็นสวยประคองเขานอนบนเตียงเรียบร้อยก็ไล่ให้ออกไปได้ แล้วหันไปบอกปนิตาที่ตามมาด้านหลัง

“ถ้าหนูนิไม่ถือ แม่ว่ารวบรัดตัดความคืนนี้ไปเลยดีกว่าไหม”

“แล้วคุณแม่คิดว่าพี่พลจะเลิกกับนังนั่นเหรอคะ”

ปนิตาว่าแล้วมองปพลที่เมาหลับไม่รู้เรื่อง นันทิตามั่นใจว่าปพลจะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ปนิตาเห็นว่ามีแต่ได้กับได้ก็เลยตกลงทำตามแผนของนันทิตา

ooooooo

สายวันถัดมาอานนท์พาปานตะวันกับปัทมาออกจากโรงพยาบาลมาส่งที่บ้าน ปานตะวันขอตัวขึ้นไปเก็บข้าวของที่ห้องก่อนแล้วจะมาอยู่เรือนเล็กกับน้องและแม่ ปัทมาเห็นดีด้วยที่พี่จะมาอยู่ด้วยกัน

“งั้นผมรอก่อนดีกว่านะครับเผื่อมีเรื่องอะไรผมจะได้ช่วยจัดการ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณนนท์”

“เถอะครับ คุณปานหายไปหลายวันแบบนี้ผมว่าไอ้พลมันคงบ้าใส่คุณแน่ๆ”