ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

“ผมพอจำภาพผู้ชายหน้าคมเข้มมีจอนยาวสูงใหญ่เสียงพูดมีเสน่ห์ได้ แต่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาอยู่ในชีวิตของผมกับแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอจำความได้ผมก็เรียกเขาว่า น้าถิต...”

ทุกครั้งที่แม่ร้องไห้กลับมาจากที่ทำงานก็จะปรากฏร่างของน้าถิตที่เข้ามากอดแม่ที่ร้องไห้หนัก แล้วถามคำถามเดิมทุกครั้งกับแม่ว่ามันเป็นใคร หลังจากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป

ปัทม์เล่าภาพที่เห็นเป็นประจำว่าสถิตย์กลับมาพร้อมกับยื่นเงินให้แม่ แม่รับเงินและขอบใจเขา

“ภาพของฮีโร่ที่ไม่ทำมาหากินอะไรนอกจากสาวหมัดใส่คนที่ทำร้ายแม่กับแบมือขอเงินแม่...กระทั่งมาถึงวันที่น้าถิตเริ่มสาวหมัดใส่แม่เสียเอง บ่อยครั้งขึ้นจนทำให้แม่ออกไปจากชีวิตของน้าถิต และทำให้ผมลืมผู้ชายคนนี้ไปหลายปี จนถึงวันที่ผมเดินสวนกับผู้ชายคนนั้นที่เดินออกมาจากบ้านผม นั่นแหละทำให้ผมจำเขาได้ทันที”

ปัทม์เล่าถึงความรู้สึกขณะนั้นว่า

“ตอนนั้นสิ่งที่ผมกังวลคือ ผมกลัวใจของแม่ กลัวว่าแม่จะกลับไปคืนดีกับผู้ชายคนนี้ ในขณะที่กิจการทำขนมขายของเรากำลังไปได้ดี...แม่ของผมทำขนมโดยมีลูกมือตัวหลักคือหนูตุ่น ที่เรียนรู้การทำขนมได้เร็วมาก ขนาดผมยังทำขนมได้ไม่ค่อยเป็นเลย ช่วงโรงเรียนเปิดเทอมทำให้มีคนสงสัยว่าแม่จะขายที่ไหน นี่ไงเราเลยขายและส่งขนมตามลูกค้าสั่งถึงบ้านครับ”

เวลานั้นสมพรทึ่งที่ลินจงกับปัทม์กล้าขายขนมโดยไม่มีหน้าร้านและวันหนึ่งปัทม์ก็หายไป หนูตุ่นถามว่าพี่ปัทม์ไปไหน ลินจงบอกว่าไปเอาจักรยานที่ซื้อไว้ ทันใดนั้นเสียงกริ่งจักรยานก็ดังกริ๊งๆๆที่หน้าบ้าน ทุกคนหันมองเห็นปัทม์ขี่จักรยานสามล้อที่มีตู้กระจกสำหรับใส่ขนม ปัทม์บอกทุกคนว่าซื้อไว้ส่งขนมให้ลูกค้า

“ซื้อมาขนาดนี้ปั่นขายตามซอกตามซอยเลยไหมเนี่ย” สมพรมองทะลุไปไกล ปัทม์บอกว่าก็ดีเหมือนกันแล้วหัวเราะชอบใจ

“ถ้าขายแบบนี้ หนูตุ่นว่าขายดีแน่นอน” หนูตุ่นมองจักรยานที่ปัทม์ยังนั่งยิ้มเผล่อยู่อย่างทึ่ง

ปัทม์ในวัยชราเล่าถึงก้าวใหม่ของการขายขนมว่า จากวันนั้นตนปั่นจักรยานไปขายขนมโดยมีหนูตุ่นปั่นจักรยานตาม และบางครั้งก็ผลัดกันปั่นจักรยานสามล้อเป็นกำลังใจให้กันและกัน

“จากความคิดของผมแค่หารถเพื่อไปส่งขนมตามบ้านได้จำนวนมากขึ้น กลายเป็นว่าผมใช้รถคันนี้ปั่นขายไปตามที่ต่างๆ ปั่นไปไหนก็ได้ที่มีคน ตั้งแต่เช้าจนเย็น แทนการขายในโรงเรียน”

ปัทม์กับหนูตุ่นช่วยกันปั่นจักรยานขายขนม ขายได้ดีวันดีคืน ทั้งสองมองหน้ากันอย่างมีความสุขที่ได้ความสำเร็จมาอย่างรวดเร็ว