ตอนที่ 4
คืนนี้หนูตุ่นนอนไม่หลับ บอกครูอัญที่ชะโงกมาดูว่าเป็นห่วงพี่ปัทม์ ทั้งชีวิตพี่เขามีแม่คนเดียว
ตอนนี้ป้าจงไม่อยู่แล้ว พี่ปัทม์จะอยู่ยังไง ครูอัญบอกว่าตอนนี้ปัทม์อาจจะยังแย่ หลังจากนี้ก็คงจะดีขึ้น อย่างน้อยก็ยังมีน้าพรอยู่
ในวันเผา บรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างแสดงความเสียใจกับปัทม์ สมพรเดินมากอดปัทม์บอกว่าไม่ต้องห่วง อยู่กับน้า ปัทม์ยังมีน้าอยู่ ครูอัญก็บอกว่าปัทม์ต้องเข้มแข็ง ถามสมพรว่าไหวไหมที่จะดูแลปัทม์ ถ้าไม่ไหวให้ปัทม์มาอยู่ที่บ้านครูก็ได้
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันดูแลปัทม์เอง”
ในวันต่อมา หนูตุ่นไปที่ห้องครัวบ้านสมพรทำอะไรกุกกัก ปัทม์ได้ยินผวาไปหาเรียกแม่ แต่พอเข้าไปดูกลายเป็นหนูตุ่น ถามว่ามาทำอะไร หนูตุ่นบอกว่าเอาข้าวมาให้พี่ปัทม์จัดข้าวแล้วนั่งกินด้วยกัน หนูตุ่นบอกปัทม์ว่าตนจะมาทำขนมต่อ
“อย่าทำให้พี่ต้องรู้สึกแย่ไปกว่าเดิมเลย...หนูตุ่นจะทำขนมที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่ พี่ทำใจไม่ได้ที่จะเห็นมันอีก” หนูตุ่นถามว่าไม่ดีใจหรือที่ยังมีคนอยากทำขนมที่แม่ทำอยู่ “ถ้ามันเรียกแม่พี่กลับมาไม่ได้ก็อย่าทำมันเลยดีกว่า”
ปัทม์ผลักจานข้าวออกแล้วลุกเดินไปเลย หนูตุ่นโกรธจนน้ำตาคลอตะโกนเรียกปัทม์ก็ไม่สนใจ
สมพรกลับจากทำงานคืนนี้ ถามปัทม์ว่ากินข้าวหรือยัง พอรู้ว่ายังก็เตือนให้กินบ้างตนไม่อยากเห็นปัทม์อยู่ในสภาพนี้ ปัทม์บอกว่าเกลียดตัวเองที่ปกป้องแม่ไม่ได้ ไม่น่ามีชีวิตอยู่เลย สมพรบอกให้ใจเย็นๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ปัทม์บอกว่าตนจัดการไอ้สถิตย์ได้เมื่อไหร่ก็จะไม่อยู่แล้ว ตนจะไปอยู่กับแม่
“คนที่คิดแบบนั้นน่าจะเป็นน้ามากกว่านะปัทม์ น้าอยู่กับพี่จงแต่น้าช่วยอะไรไม่ได้เลย แต่น้าก็คิดสั้นไม่ได้ น้ายังต้องดูแลปัทม์อยู่”
ปัทม์เดินเข้าห้องไปอย่างอัดอั้น
ooooooo
สถิตย์ไปหาเมียและลูกจริงๆ และก็ถูกตำรวจจับที่นั่น เมื่อปัทม์รู้เขาดิ่งไปที่สถานีตำรวจทันที มองหาห้องขังแล้วพุ่งไปกระชากคอสถิตย์มาติดลูกกรง ตะโกนลั่น
“ฆ่าแม่ผมทำไม ฆ่าแม่ผมทำไม! ทำไมต้องเป็นแม่ผมด้วย...แม่ผมทำอะไรให้” สถิตย์ตาเหลือก ปัทม์ตะโกนลั่นโรงพัก “ตอบกูมาสิโว้ย!!”
สมพรวิ่งตามมากอดปัทม์ที่กำลังคลั่งบอกให้ใจเย็นๆ ตำรวจมาเอาตัวปัทม์ออกไป สถิตย์เอ่ยกับสมพร
“พร...ฉันขอโทษ”
สมพรคว้าแก้วน้ำจากโต๊ะใกล้ๆสาดใส่หน้าสถิตย์ จ้องแค้นแล้วเดินออกไป
ooooooo










