พันธกานต์รัก

ทีแรกแสนคมไม่ยอมให้ขับ แต่แพรทองขอร้องจนตนใจอ่อนยอมให้พันธกานต์ขับจนได้ มันทำให้ตนรู้ว่าตนคิดผิด เพราะวันนั้นเขาขับรถไปชนคนอื่น สองพ่อลูกหัวเราะขำทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น

“ที่จริงบ่ายนี้แกไม่ต้องเข้าบริษัทก็ได้ ไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่ แกมีที่ไหนที่อยากไปหรือเปล่าล่ะ...ฉันก็แค่อยากเห็นว่าเวลามันผ่านไปสิบปีแล้วเนี่ย แกจะขับรถดีขึ้นไหม”...

ตัวช่วยของพระพายไม่ใช่ใครที่ไหนคือลุงชิดนั่นเอง เธอพาช่อม่วงมาที่บ้านเรือนรักเพื่อจะขอข้อมูลเกี่ยวกับแพรทองและพันธกานต์จากลุงชิด ซึ่งแปลกใจไม่น้อยจะอยากรู้ไปทำไม ช่อม่วงให้เหตุผลว่าอยากให้พันธกานต์กับแสนคมปรับความเข้าใจกัน ลุงชิดยืนนิ่งไม่ยอมเปิดประตูรับ

“ลุงจ๋า หนูกับอาไม่ได้มาไม่ดีนะ เราอยากมาคุยเรื่องคุณแพรทองกับลุงจริงๆ ถ้าทำให้คุณอากับคุณพันเข้าใจกันได้ มันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ น่านะ” พระพายมองลุงชิดลุ้นสุดตัว สุดท้ายเขายอมเปิดประตูให้ทั้งคู่เข้ามา ลุงชิดเร่งให้รีบถาม เพราะถ้าพันธกานต์รู้ว่าพวกเธอมาที่นี่ คงไม่พอใจแน่ๆ

ooooooo

นับว่าเป็นโชคร้ายของพระพายกับช่อม่วงที่นอกจากจะไม่ได้อะไรจากลุงชิด พันธกานต์ดันพาแสนคมมาที่บ้านเรือนรัก จะมาทำข้าวกลางวันกินกัน เขาเห็นสองอาหลานอยู่ในบ้าน ตะคอกใส่ใครอนุญาตให้เข้ามา ลุงชิดยอมรับผิดแต่ผู้เดียวที่เปิดประตูให้ทั้งคู่เข้ามา พันธกานต์ไล่ตะเพิดช่อม่วงกับพระพายออกไปให้พ้น

ช่อม่วงพยายามจะอธิบายแต่เขาไม่ฟัง เข้ามาคว้าแขนเธอจะลากออกไป แสนคมขวางไว้

“แกเป็นบ้าอะไรของแก”

“บ้าเหรอ พ่อควรจะด่าผู้หญิงคนนี้มากกว่าว่าเข้ามาทำบ้าอะไรที่บ้านหลังนี้ ที่นี่เป็นบ้านของแม่ แล้วไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้เหรอที่ทำให้แม่ต้องตาย เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรจะอยู่ตรงนี้...ไหนพ่อบอกว่ารักแม่มากที่สุดไม่ใช่เหรอ เอาสิ ไล่เขาออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ผมดูหน่อย...ไล่สิพ่อ”

ช่อม่วงเห็นท่าไม่ดีชวนแสนคมกับพระพายกลับ เมื่อออกมาถึงรถที่จอดอยู่ พระพายขอโทษแสนคมด้วยที่เป็นคนต้นคิดเรื่องนี้ ช่อม่วงขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียวเรื่องนี้พระพายไม่เกี่ยว ตนต่างหากที่ขอให้หลานพามาที่นี่ ขอโทษเขาด้วยที่มาบ้านนี้โดยไม่ได้บอกเขาก่อน ตนแค่อยากหาทางทำให้เขากับพันธกานต์เข้าใจกัน แสนคมรับรู้ถึงความหวังดีของช่อม่วงกับพระพายก็เลยไม่ได้ต่อว่าอะไร ชวนกันกลับไปคุยที่บ้านดีกว่า...

ฝ่ายพันธกานต์โยนข้าวของลงกับพื้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว สั่งให้ลุงชิดเอาทุกอย่างที่ช่อม่วงสัมผัสไปทิ้งให้หมด ทั้งแก้วน้ำ หมอนอิง ลุงชิดขอโทษเขาอีกครั้ง ยอมรับผิดที่ปล่อยให้ช่อม่วงเข้ามาในนี้

“ลุงไม่ได้ทำผิดอะไรจะขอโทษผมทำไม คนที่ผิดคือไอ้พวกกาฝากพวกนั้น ลุงเอาของพวกนี้ไปทิ้งซะผมไม่อยากให้ของที่แปดเปื้อนพวกกาฝากพวกนั้นอยู่ในบ้านนี้อีก”