ตอนที่ 2
ทัศนัยหรือเสี่ยสามรู้จักผาณิตาดี รู้ด้วยว่าหลานสาวเป็นคนเก่งแต่เล่ห์เหลี่ยมกลโกงสู้เขาไม่ได้ และการคาดการณ์ของเขาก็ไม่ผิดนัก ผาณิตาแวะหาเหมันต์ในวันเดียวกันโดยมีทิมไปช่วยเจรจา
เหมันต์รับฟังเรื่องเดิมๆที่ทศนาถเคยพูดอย่างอดทนก่อนยืนกรานคำตอบเดิมคือไม่ไปทำงานที่เหมทองกรุ๊ป
“ผมมีงานทำอยู่แล้วครับและไม่คิดจะลาออก”
“ถ้านายโกรธฉันเรื่องเก่าๆฉันยินดีขอโทษ”
“ผมคงไม่เหมาะจะทำงานกับครอบครัวคุณหรอกครับ”
“ครอบครัวฉันเป็นยังไงเหรอ”
“พี่ชายคุณไม่ชอบขี้หน้าผม แม้แต่ตัวคุณเองก็คงมาที่นี่ตามคำสั่ง กลับไปบอกท่านประธานของคุณเถอะครับว่าคุณมาบอกผมแล้วแต่ผมไม่รับความหวังดีเอง”
ผาณิตาหงุดหงิดเพราะคิดว่าเหมันต์เล่นตัวโก่งค่าตัว
“คนฉลาดมักมีวิธีพูดต่อรอง ฉันเดาใจนายออกไหมนายรองเท้า ต้องการอะไรก็พูดมาตรงๆเลย”
เหมันต์ส่ายหน้าอ่อนใจกับอคติของเธอ “ผมเป็นแค่ช่างทำรองเท้าไม่ใช่พ่อค้านักธุรกิจ ถ้าคุณจ้างผมซ่อมรองเท้าให้คุณผมจะทำให้แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่น...อย่าเสียเวลาเลย”
ผาณิตากับทิมกำลังกลับพร้อมความผิดหวัง แต่ไม่ทันขยับสองเจ้านายลูกน้องก็ต้องช่วยเหมันต์พาชาญส่งโรงพยาบาลเพราะอาการโรคไตเรื้อรังกำเริบ!
ooooooo
เหมันต์ซึ้งน้ำใจของผาณิตาที่ช่วยพาพ่อส่งโรงพยาบาลแต่กระนั้นก็ไม่เปลี่ยนใจยอมไปทำงานที่เหมทองกรุ๊ป แม้หมอจะบอกความจริงเรื่องโรคไตเรื้อรังของชาญซึ่งอาจต้องเปลี่ยนไตแต่เขาก็ไม่ตอบตกลง
ผาณิตาไม่ยอมแพ้ ไม่ทวงบุญคุณแต่คิดแผนซับซ้อนกว่านั้นด้วยการบีบเหมันต์ให้รับข้อเสนอ เริ่มด้วยการจ้างเรวัติเจ้าของบริษัทซิ่งสายฟ้าทำให้เหมันต์ตกงาน!
เหมันต์ยอมลาออกเพราะทำสินค้าที่รับผิดชอบส่งเสียหายและเขาไม่อยากให้เรวัติเดือดร้อน ผาณิตาชอบใจมากที่แผนขั้นแรกได้ผลและเตรียมเดินหน้าแผนขั้นต่อไป...
ขณะที่ผาณิตาทำตามคำสั่งเหมทองเพื่อรักษาตำแหน่งตัวเอง ทศนาถกลับไม่สนใจมัวยินดีกับตำแหน่งใหม่ของพ่อซึ่งเหมทองเพิ่งประกาศต่อหน้าที่ประชุมสดๆร้อนๆ
ทัศนัยหรือเสี่ยสามคาดหวังกับการได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการมาก เขาทำตามที่พ่อบุญธรรมมอบหมายคือเจรจาสื่อหลายหัวเพื่อปิดข่าวรองเท้ารุ่นใหม่คุณภาพไม่ดี
เหมทองจำต้องยกตำแหน่งรองผู้อำนวยการซึ่งปราการหรือเสี่ยสองเคยจะได้ให้ทัศนัยเพราะผลงานเข้าตาและผู้ต้องรับผิดชอบตัวจริงอย่างปราการหายหัวไปเมืองนอกยังไม่กลับ
“เป็นผู้บริหารถึงต้องคำนึงถึงความอยู่รอดของบริษัท ถ้าบริษัทอยู่ไม่ได้ลูกเมียก็ต้องพลอยอดตายกันหมด บ้านที่ผ่อน รถที่ซื้อ เงินที่มีก็จะปลิวหายในพริบตา...คนโง่เท่านั้นที่คิดไม่ได้”










