ประกาศิตกามเทพ
ตอนที่ 2
ประโยคบอกเล่าง่ายๆของกมลทำให้ประกิตเต้นเป็นเจ้าเข้า เดาได้โดยไม่ต้องคิดว่าเหมทองพ่อบุญธรรมต้องรู้เรื่องวุ่นวายทั้งหมดแล้ว “คุณพ่อยกโทษให้ผมด้วย ผมโดนมันต้มตุ๋น ผมเข็ดแล้ว”
เหมทองมองลูกชายบุญธรรมด้วยความสมเพช “สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดไม่ใช่คนโง่ ไม่ใช่คนขี้เกียจ ไม่ใช่ไอ้ขี้ขลาดตาขาว แต่ฉันเกลียดไอ้คนที่มันนอกใจเมีย ไม่รับผิดชอบครอบครัว!”
ประกิตรู้ชะตากรรมรีบคุกเข่าร้องไห้ “ผมจะปรับปรุงตัว เลิกเที่ยว เลิกยุ่งกับผู้หญิงครับคุณพ่อ”
เหมทองคร้านจะฟังคำแก้ตัวแบบขอไปทีของลูกชายบุญธรรมคนโต คาดโทษเสียงเข้ม
“ฉันพาแกเข้ามาอยู่บ้านนี้ ฉันก็ไล่แกออกได้เหมือนกัน ถ้าทำตัวให้เป็นที่หนึ่งไม่ได้ก็อย่าเป็นภาระให้ลูกเมีย ข้าวสุกจากหม้อของฉันไม่ได้หุงไว้เลี้ยงใครฟรีๆ”
ขณะที่ประกิตถูกพ่อบุญธรรมเล่นงานหนัก ผาณิตาหรือน้ำตาลก็ขย้อนของเก่าออกแทบไม่ทัน เหมันต์ซึ่งตัดสินใจขับรถเธอไปส่งต้องจอดข้างทางให้อาเจียน สาวมั่นหมดสภาพ อับอายมากแต่ยังฟอร์มจัดพาลพาโลเหมันต์ที่เธอคิดเอาเองว่าทำดีเพราะหวังผล
“ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ อยากได้เงินใช่ไหม ...เอาไปเลย”
พูดพลางคว้ากระเป๋ามาหยิบเงิน เหมันต์หน้าชาที่ถูกดูถูกตวาดอย่างลืมตัว
“ผมไม่รู้ว่าคุณถูกเลี้ยงดูมายังไง...ด้วยพ่อแม่แบบไหนถึงได้มองคนเป็นศัตรูไปหมด ผมแค่จะทำสิ่งที่มนุษย์ทั่วไปควรทำคือทิ้งผู้หญิงที่กำลังไม่สบายไว้ริมถนนไม่ได้ก็แค่นั้น อย่ามาดูถูกศักดิ์ศรีของคนด้วยกัน”
ผาณิตาอคติ มองเหมือนไม่เชื่อ “ฉันเกลียดที่สุดคือคนอย่างนาย คิดว่าตัวเองสูงส่งซะเต็มประดา ต้องการ คำชื่นชมว่าตัวเองเป็นคนดีของสังคมสินะ เอาสิฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ผู้ชายคนนี้จะทำร้ายฉัน!”
เสียงตะโกนโหวกเหวกองผาณิตาเรียกหมวดอาทกับดาบหลงให้มาดู หมวดอาทจำผาณิตาได้ว่าเป็น หลานสาวตระกูลบุญญาฉัตรพงษ์จึงประจบเอาหน้าจะสั่งขังเหมันต์
ดาบหลงช่วยพูดให้เหมันต์แต่หมวดอาทไม่สนใจยืนกรานสั่งขัง โชคดีที่รุ่งอรุณเจ้าของร้านคาราโอเกะที่คุ้นเคยกับครอบครัวเหมันต์ดีมาช่วย ด้วยการทวงหนี้หมวดอาทเหมันต์เลยรอดจากคุก
“ขอบคุณนะเจ๊ ผมทำให้เจ๊ต้องลำบาก”
“ขอบคุณดาบหลงเถอะเขาเป็นคนโทร.ไปบอก”
“เจ๊รุ่งอย่าบอกพ่อนะครับ ผมไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง”
“เจ๊รู้น่า...คิดแล้วมันน่าโมโห เธออุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเหลือแท้ๆแต่มันดันแกล้งให้เธอโดนจับ...เห็นแก่ตัว!”
“ผมคงคิดตื้นไปเอง คนบางคนก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือเพราะมันหมายถึงเขายอมรับว่าตัวเองอ่อนแอ”
เหมันต์ยอมรับว่าเสียความรู้สึกต่อผาณิตา ดาบหลงตบบ่าแกร่งอย่างเข้าใจดี “เธอก็อยู่ห่างๆตระกูลนั้นไว้ หลบได้ก็หลบ อิทธิพลคนพวกนี้ไม่ธรรมดา ตราบใดที่คนควบคุมกฎหมายเห็นแก่อามิจสินจ้างและยศตำแหน่ง”
ooooooo
