ประกาศิตกามเทพ

เหมันต์มารับงานตัวประกอบเสี่ยงตายแถวบ้านเก่าของเหมทองจึงเจอกันโดยบังเอิญ เหมทองยังไม่รู้ว่าเหมันต์คือช่างซ่อมรองเท้าที่ตามหา มัวโมโหไล่ตะเพิดกองถ่ายที่มาถ่ายทำในที่ดินของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต

ทีมงานต้องขนของกลับ เหมันต์กำลังร้อนเงินจึงไปขอร้องเจ้าของที่ให้เปลี่ยนใจแต่ก็ไม่ทันใจกองถ่าย แถมชายชราเจ้าของที่ก็ล้มขาพลิก เขาจึงสวมวิญญาณคนดีเอาขี่หลังลงเนินไปหารถส่งโรงพยาบาล

เหมทองปวดขาจนหมดสติ เมื่อลืมตาก็รู้สึกตัวว่ากำลังขี่หลังใครบางคน

“เธอเป็นใคร...ปล่อยฉันลง”

“ไม่ได้ครับ ผมต้องรีบพาคุณไปให้ถึงถนนให้เร็วที่สุดเพื่อหาคนช่วยพาส่งหมอ”

ใบหน้าคุ้นๆของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เหมทองถึงบางอ้อ

“ไอ้เด็กไร้สมองนั่นเอง คิดจะมาทำให้ฉันใจอ่อนยอมให้ถ่ายไอ้อะไรบ้าๆปัญญาอ่อนพวกนั้นเหรอ...ไม่มีทาง”

“ผมตั้งใจจะมาขอร้องจริงๆ แต่ตอนนี้ทีมงานเขากลับกันไปหมดแล้ว คงไม่มีการถ่ายทำแถวนี้อีก”

“อ๋อ...งั้นที่ทำอยู่นี่ก็คงอยากได้เงินตอบแทน บอกไว้เลยนะ บาทหนึ่งฉันก็ไม่ให้!”

เหมันต์ไม่พูดอะไรแต่แบกร่างชายชราขี้โมโหไปส่งถึงรถโดยไม่รับเงินสักบาท เหมทองแอบทึ่งในความหยิ่งยโสของอีกฝ่ายสั่งให้กมลขับรถตามหวังจะไปส่ง แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว...

เพราะชวดเงินค่าจ้างเหมันต์จึงบากหน้าไปหาผาณิตา ความเป็นความตายของหริทธ์ทำให้เขาลดทิฐิตอบตกลงไปพบประธานเหมทองกรุ๊ป ผาณิตาดีใจมากแต่ไม่วายสงสัยท่าทีแปลกๆจนต้องสะกดรอยตามเขา

เหมันต์รีบนำเช็คไปให้มิตร มิตรยอมปล่อยตัวหริทธ์แต่ไม่ทันที่สองพี่น้องจะกลับ โต้งเจ้าของสินค้า

ที่มิตรขโมยมาขายก็พาพวกมาถล่ม เหตุการณ์ชุลมุนหลังจากนั้น เหมันต์ช่วยมิตรและพาขึ้นรถผาณิตาซึ่งเขาเห็นจอดซุ่มอยู่และให้พาไปโรงพยาบาล ส่วนหริทธ์

แยกกับพี่ชายหนีตายไปหาลาวัลย์ที่ร้านคาราโอเกะของรุ่งอรุณ

หริทธ์ไปถึงร้านคาราโอเกะทันช่วยลาวัลย์จากพวกแก๊งอันธพาลที่ลวนลามพอดี แต่กระนั้นหญิงสาวที่เขาช่วยโดยบังเอิญก็ไม่ยอมญาติดีด้วยจนเขาต้องแกล้งขู่

“ฉันช่วยเธอไว้ถึงสองครั้งนะ จะไม่บอกชื่อกันหน่อยเหรอ”

ลาวัลย์เงียบเพราะไม่ไว้ใจ หริทธ์เริ่มมีน้ำโห

“เป็นใบ้หรือไง ตามใจไม่พูดก็อย่าพูด เธอจะไปไหนก็ไปอย่ามาทำให้ฉันเดือดร้อนอีก”

คำขู่ของหริทธ์ได้ผล ลาวัลย์ไม่มีที่ไปต้องยอมพูดด้วยแต่กระนั้นก็โกหกเรื่องประวัติตัวเอง

“ฉันไม่มีบ้าน ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีแม้แต่ที่

ซุกหัวนอน เกิดมายังไม่เคยรู้เลยว่าพ่อแม่เป็นใครอยู่ที่ไหน ช่วยพาฉันไปอยู่บ้านนายก่อนได้ไหม...พี่ชายนายใจดีเขาคงช่วยฉันได้”