ประกาศิตกามเทพ

“แล้วถ้าแกเบี้ยวหนีหายไปล่ะ”

“ผมมีพ่อพิการที่ต้องดูแล ผมไม่มีปัญญาหนีไปไหนหรอก และถึงจะหนีระดับหัวหน้าแก๊งอย่างเฮียคงสืบหาที่อยู่ผมไม่ยาก ผมมีสัจจะพอ เมื่อบอกจะรับผิดชอบก็จะทำตามนั้น แต่ถ้าไม่เชื่อกันก็ตัดมือผมไว้เป็นประกันตอนนี้ได้เลย”

มิตรชอบใจความกล้าของเหมันต์ยอมตกลง “ถึงจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ก็จะลองดูสัจจะลูกผู้ชายของแกแล้วกัน ฉันจะให้เวลาแกสามวัน ถ้าเลยเวลาน้องชายแกตาย!”

หริทธ์ถูกมิตรกักตัวเพื่อรอเงินห้าแสน ส่วนลาวัลย์ถูกปล่อยตัว เหมันต์กับเอมจึงพาไปฝากร้านคาราโอเกะของรุ่งอรุณ ลาวัลย์ไม่อยากกลับบ้านจึงโกหกว่าเป็นเมียหริทธ์ เหมันต์ถึงกับกุมขมับไม่เคยคิดว่าน้องชายจะเหลวไหลขนาดนี้ เอมกับรุ่งอรุณเสนอให้ยืมเงินเก็บแต่เหมันต์ปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าคนให้ยืมก็ลำบาก

เหมันต์คิดจะทำงานให้หนักขึ้นโดยไม่บอกพ่อเรื่องน้องชาย เขาโกหกพ่อว่าหริทธ์ไปทำกิจกรรมต่างจังหวัด ชาญเชื่อแต่ไม่วายบ่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่โยนภาระหนักอึ้งให้เขา

“พ่ออย่าพูดอย่างนั้น พ่อเป็นคนบอกให้ผมรักเขาเหมือนน้องแท้ๆไม่ใช่เหรอครับ”

“แกก็ไม่ต้องจำคำของพ่อทุกคำก็ได้ ลืมๆมันไปบ้าง แกควรจะทำงานหาเงินเพื่อตัวเองบ้าง ไอ้ริทมันจะหัวหกก้นขวิดก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อเอง”

“พ่อจำได้ไหมตอนที่พ่ออุ้มหริทธ์มา พ่อบอกผมว่าต่อไปนี้เขาจะเป็นน้องชายผม หน้าที่ดูแลน้องคือหน้าที่ผม”

ooooooo

ปราการหรือเสี่ยสองพยายามตามหาตัวลาวัลย์อย่างเงียบๆ ไม่อยากให้ความลับแตกว่าลาวัลย์ไม่ได้ไม่สบายแต่เกเรจนเขาต้องลากตัวกลับเมืองไทยแถมยังไม่ยอมกลับบ้าน

ทัศนัยรอจังหวะอยู่แล้วเมื่อเห็นหน้าปราการอดไม่ได้จะอวดตำแหน่งใหม่

ปราการกัดฟันแสดงความยินดี “พี่ลืมยินดีกับน้องสามเรื่องตำแหน่งใหม่”

“ตำแหน่งมันก็แค่หัวโขน พี่ใส่บ้าง ผมใส่บ้าง ผลัดกันใส่ไม่เห็นจะเป็นอะไร แต่งานนี้ผมขอใส่ยาวนะพี่”

ผกาภรรยาของประกิตซึ่งนั่งรอกินข้าวอดเหน็บทัศนัยไม่ได้ “ได้ยินว่าน้องสามมีความสามารถพิเศษตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะถนัดในเรื่องแย่งของเล่นของน้องสอง แย่งทีไรก็ชนะด้วยกำลังทุกที...จริงไหมคะน้องสอง”

ปราการรู้ทันผกาพี่สะใภ้ ไม่ชอบใจแต่ต้องข่มอารมณ์แสร้งทำไม่ถือสา

“เขาเป็นน้อง ยังไงผมก็ยอมเสียสละได้เสมอ ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยหรอกครับ”

“แหม โชคดีที่น้องสามไม่ชอบแฟนน้องสอง ไม่อย่างงั้นน้องสองคงเสียสละให้อีก”