พชรมนตรา
ตอนที่ 1
เป้าหมายของนันทาไม่ใช่แค่เพชร แต่เป็นทรัพย์สมบัติของประพจน์ เธอร่วมมือกับวีระส่งคนไปตามฆ่าณดลในป่า และขณะเดียวกันตัวเธอก็พยายามค้นหาเพชรที่เชื่อว่าพี่ชายได้มาแต่เก็บเป็นความลับไม่ยอมบอกใคร
นันทาแอบเอาโทรศัพท์มือถือไปซ่อนไว้ใกล้ตู้เซฟเพื่อให้กล้องวิดีโอจับภาพเวลาที่ประพจน์ใส่รหัสเปิดเซฟ ซึ่งเธอคิดว่าเพชรน่าจะอยู่ในนั้นเพราะพี่ชายหวงนักหนาไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้
การกระทำของนันทาอยู่ในสายตาวิญญาณเทวีตลอดเวลา แม้ผีไม่ปรากฏให้เห็นแต่นันทาก็รู้สึกได้ถึงความวังเวงน่ากลัวภายในบ้าน และบ่อยครั้งที่มีแมวดำตัวเขื่องกระโดดผ่านทำเอาเธอสะดุ้งโหยงขวัญหนีดีฝ่อ
ด้วยอาถรรพณ์ของเพชรที่ได้มาทำให้ประพจน์นอนฝันร้ายทุกคืน ฝันเห็นแมวดำและหญิงหน้าผีในชุดโบราณ เขาได้แต่เก็บความกลัวไว้ไม่กล้าบอกใครแม้แต่ลูกชายเพราะกลัวจะรู้ถึงความเหี้ยมโหดชั่วร้ายของเขาในอดีต แล้วตั้งแต่นั้นมาสุขภาพเขาก็แย่ลงทุกที เขาต้องพิการนั่งรถเข็นมาตลอดยี่สิบปีนับตั้งแต่ครอบครองเพชรสีชมพู
ประพจน์สำนึกผิดกับเหตุการณ์ในอดีต จึงให้ทนายวีระประกาศหาลูกสาวของ ดร.อมร เพื่อนสนิทที่โดนเขาฆ่าตายเพราะความโลภ แล้ววันหนึ่งหญิงสาวชื่อปัทมาก็มาปรากฏตัวที่บ้านของประพจน์ อ้างตัวเป็นลูกสาวของอมร แต่ทั้งประพจน์และนันทาไม่ไว้วางใจ
“เธอน่ะเหรอ ลูกด็อกเตอร์อมร”
“ท่านคงจำหนูไม่ได้ มันร่วมยี่สิบปีมาแล้ว”
“คงยาก ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอมันในป่า เธอเพิ่งจะไม่กี่ขวบ”
“หลังจากพ่อตาย หนูก็ถูกลักพาตัวไปโดยกะเหรี่ยงนำทาง”
“วาโพ...” ประพจน์ครางชื่อนั้นอย่างจำได้
“เขาเล่าให้หนูฟังก่อนที่จะเสียชีวิต หนูเติบโตมาตามแนวตะเข็บชายแดน ได้เรียนหนังสือจากครูอาสา”
“เดี๋ยวนะ ตั้งยี่สิบปี แล้วทำไมเธอเพิ่งจะโผล่มาเอาวันนี้ อ้างว่าเป็นลูกเพื่อนสนิทของพี่ประพจน์”
“หนูเพิ่งจะเต็มยี่สิบ วาโพบอกว่าท่านเคยสัญญากับเพื่อนเอาไว้ว่าจะดูแลลูกของเขาอย่างดีถ้ามีโอกาส”
“ด็อกเตอร์อมร...เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” ประพจน์น้ำตาคลอคิดถึง
“ขนเสื้อผ้ามา...คิดว่าจะมาพำนักพักพิงกันง่ายๆ งั้นเหรอ สิบแปดมงกุฎ”
“เรื่องที่ปัท...เอ่อ...หนูเล่าให้ท่านฟังคงมีไม่กี่คนที่รู้เรื่อง นอกจากผู้ที่เสียชีวิตไปแล้ว”
“นั่นสิ ฉันเองก็อยากจะเชื่อสิ่งที่เธอเล่า แต่มันก็ยี่สิบปีแล้วนะ”
“ถ้าท่านไม่เชื่อหนู ท่านน่าจะเชื่อของสิ่งนี้” ปัทมาชูสร้อยทองเหลืองเก่าแก่มีล็อกเกต ประพจน์ตกตะลึง เอื้อมมือที่สั่นระริกไปหยิบสร้อยเส้นนั้นมาพิจารณาแล้วถึงกับสะอึก ยกมือปิดหน้าร้องไห้ นันทาดึงสร้อยมาดูรูปในล็อกเกต มันคือรูปคู่ของอมรกับประพจน์ซึ่งเป็นรูปเดียวกับที่ประพจน์มีในห้องนอน
“ลูกด็อกเตอร์อมรจริงๆเหรอเนี่ย”
ประพจน์น้ำตาคลอรู้สึกผิด บอกว่ามันเป็นสร้อยเส้นที่ขาดจากคอด็อกเตอร์อมรตอนอยู่ในถ้ำเมื่อยี่สิบปีก่อน
“กะเหรี่ยงนำทางที่ชื่อวาโพเก็บไว้ให้หนู”
ท่าทางประพจน์เชื่อสนิท ขณะที่นันทายังคงพิจารณาปัทมาอย่างไม่ไว้วางใจ
ooooooo
