พชรมนตรา
ตอนที่ 1
ในป่า...คณะของณดลพักแรมกันอีกคืนหลังจากรอนแรมมาตลอดวันอย่างเหนื่อยล้า แต่คืนนี้ทุกคนมีความพร้อมกว่าคืนแรก แบ่งเวรยามเฝ้าระวังโดยรอบและขึงเชือกร้อยกระป๋องไว้เตือนภัย
ณดลกับอาทิตย์นั่งกินข้าวข้างกองไฟพร้อมกับดูแผนที่ สักครู่เพชรเข้ามาบอกว่า
“พ่อบอกว่าสายๆพรุ่งนี้คงถึงปากถ้ำตามลายแทง”
“ถ้าไม่เจอเพชรที่พ่อแกพร่ำเพ้อจนป่วยก็กลับ” อาทิตย์พูดกับณดล
“อืม...จะได้พูดกับพ่อได้เต็มปากว่าเลิกหมกมุ่นซะที เผื่อจะหายป่วย”
“พ่อแกก็เคยมาแล้วรอบนึงยังคว้าน้ำเหลว แล้วแกคิดว่าจะได้อะไรติดมือกลับไป”
“ไม่รู้”
“ยี่สิบปีก่อน พ่อนายไม่ได้เอาอะไรกลับไปจริงเหรอ”
ณดลหันขวับมาเสียงขุ่นใส่เพชร “แกกำลังว่าพ่อฉันโกหก”
“เปล่าฮะ เห็นนายคุยกันว่าพ่อนายป่วยหาสาเหตุไม่ได้ ท่านอาจจะเผลอหยิบอะไรติดมือกลับไปโดยเจ้าที่เขาไม่เต็มใจรึเปล่า”
“หนักเลย แกกำลังว่าพ่อฉันเป็นโจรนะ”
“ไม่ๆๆ คือ...คนเราบางทีมันโลภไม่รู้ตัว” ยิ่งพูดยิ่งแย่ เพชรรีบปิดปากตัวเอง ณดลกอดอกมองเคืองๆ
วิทย์ได้ยินจึงเดินเข้ามาเปรยว่า “โทษจิตใจคนเราไม่ได้หรอก ของบางอย่างมันก็ยากที่วิญญาณมนุษย์อย่างเราๆจะต้านทานได้”
“นี่อีกคน” ณดลเบ้หน้า แต่วิทย์ไม่ได้ใส่ใจ ยังคงพูดต่อไปตามความรู้สึกของตัวเอง
“บางอย่างมันมีมนต์ เพชรบางเม็ดมันสะกดคนอยู่ มีอำนาจเป็นของมันเอง”
“มนต์แห่งเพชร...พชรมนตรา” ณดลเผลอตัวพึมพำ อาทิตย์กับเพชรก็เช่นกัน ต่างพูดเหมือนละเมอ วิทย์เห็นท่าไม่ดีคว้าผงบางอย่างซัดใส่กองไฟจนเปลวไฟกระพือขึ้นทันใด ทุกคนถึงได้สติ วิทย์เชื่อในอาถรรพณ์ของเพชร ย้ำว่า
“ของบางอย่างแม้แต่ชื่อก็ไม่ควรเอ่ย”
ooooooo
คืนเดียวกันที่บ้านประพจน์ นันทาเจอจานใส่นมตรงทางเดินและเห็นแผ่นหลังใครสักคน เข้าใจว่าเป็นปัทมาจึงร้องเรียกด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ แต่แล้วร่างนั้นกลับเลือนหายไป
เดินต่อไปถึงเจอปัทมา นันทามองอีกฝ่ายอย่างไม่ถูกชะตา พอโดนเรียกป้าก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ สั่งห้ามเรียกอย่างนั้นเด็ดขาด ให้เรียกคุณแทน...
ส่วนในป่า ณดลเตรียมตัวไปอยู่ยามสลับกับเพชรที่ให้เข้ามานอนพัก ส่วนวิทย์นั้นหลับไปแล้วเพราะเพชรแอบผสมยางคางคกให้พ่อกินจะได้พักผ่อนเต็มที่
ขณะอยู่ยามณดลเห็นผู้หญิงเดินหายไปในราวป่า เขาติดตามไปกระทั่งเห็นว่าเป็นเจ้าเพชรแต่ทำไมแต่งชุดผู้หญิง ถามว่าเอาของใครมาใส่ อยากเป็นกะเทยหรือ เพชรไม่ตอบแถมยังเดินเร็วขึ้นทำให้ณดลต้องเร่งฝีเท้าตาม
