พชรมนตรา
ตอนที่ 1
ชายหนุ่มประหลาดใจสุดๆ ด้อมๆมองๆหลังแนวไม้ แต่แล้วร่างนั้นก็อันตรธานหายไป และอีกไม่นานณดลก็สลบเหมือดด้วยฤทธิ์ยาอาบลูกดอกของเพชรที่แอบเป่าใส่ต้นคอเขาโดยไม่รู้ตัว
แล้วณดลก็มานอนสะลึมสะลือที่เต็นท์ในเวลาต่อมา เห็นใบหน้าอาทิตย์กับเพชรก้มมองและส่งเสียงเรียกปลุกให้ตื่น อาทิตย์ตบหน้าเพื่อนเรียกสติ แต่ตบเบาไปเพชรเลยต้องลงมือเอง
ได้ผลชะงัด! แรงตบนั้นทำให้ณดลหายมึนหายเบลอเป็นปลิดทิ้ง เพชรถามว่าเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน ณดลจับมือเพชรไว้บอกว่าเจ็บตรงที่แกตบนั่นแหละ
อาทิตย์เห็นเพื่อนรู้สึกตัวก็โล่งอก ณดลได้สติเหลียวมองรอบตัวแล้วรำพึงออกมา
“ผู้หญิง?”
เพชรหลบตาวูบ อาทิตย์เหนื่อยใจสัพยอกเพื่อนว่า
“ฟื้นมาก็ถามหาผู้หญิง นี่มันทางป่าไม่ใช่เส้นรัชดาภิเษก”
“ฉันเห็นผู้หญิงจริงๆ” ณดลยืนยัน แต่อาทิตย์หาว่าเขาเพ้อเจ้อ “จริง...แกไม่เห็นกันเหรอ...แล้วนี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“นายหมดสติอยู่ เพชรเลยให้ลูกหาบแบกมา”
“ฉันเห็นผู้หญิงจริงๆนะ ก่อนที่จะหมดสติไป”
“ไอ้เพชรรึเปล่า”
“ไอ้นี่มันยืนฉี่ แต่ที่ฉันเห็นน่ะผู้หญิง”
“เพชรว่านายคงไปโดนพิษหนามป่า”
“ไม่ใช่” พูดแล้วณดลจับต้นคอตัวเอง เริ่มสองจิตสองใจ เพชรได้ทีชี้ชวนให้เชื่อว่ามันทำให้เพ้อ ตาลาย ฟุ้งซ่าน
“แหงเลย นี่ไง...มีรอยจุดด้วย แดงเลย” อาทิตย์ชี้ที่คอเพื่อน เพชรเออออเพื่อให้จบเรื่อง คราวนี้ณดลเลยเถียงไม่ขึ้น พึมพำว่า
“พิษไพรเหรอ?”
เพชรพยักหน้าหงึกหงัก แต่ณดลยังติดตาบอกว่า “หลังขาวมากเลยนะ เนียนเชียว” อาทิตย์ถึงกับส่ายหน้าเอือมระอาเพราะคิดแต่ว่าเพื่อนเพ้อ ขณะที่เพชรลอบถอนใจอย่างโล่งอกไปที...
ooooooo
ค่ำแล้ว...บรรยากาศในป่าวังเวงเงียบสงัด อาทิตย์ชงกาแฟมาให้ณดลแล้วนั่งคุยกันข้างกองไฟห่างจากเต็นท์นอนพอสมควร โดยคนอื่นๆกระจายตัวออกไปตามจุดพักของตนและคอยผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่เวรยามเพื่อระวังภัย
ณดลเล่าให้อาทิตย์ฟังว่าอานันทาของตนย้ำนักหนาว่าถ้าอยากช่วยพ่อต้องเข้าป่าเพื่อตามหาเพชรสีชมพู
“แล้วแกเชื่อเหรอว่าจะเจอสิ่งที่พ่อแกต้องการ”
“ฉันทำหน้าที่ลูก ถ้าไม่มี...พ่อก็จะได้ตัดใจซะว่ามันไม่มีอยู่จริง” พูดจบณดลซดกาแฟ แต่แล้วต้องพ่นทิ้งเพราะมันจืดชืดไร้รสชาติ ถามประชดว่า “นี่กาแฟหรือน้ำล้างแก้วกาแฟกันแน่”
“ก็เครื่องสตีมกาแฟมันไม่มีไฟ นี่ใช้แบบหยดผ่านเมล็ดกาแฟมาให้แกแล้วนะ”
“เสียบรรยากาศ” ณดลเทกาแฟทิ้ง เพชรกำลังต้มกาแฟร้องถามมาว่า
“ถ้าไม่รังเกียจจะลองกาแฟคนป่าดูมั้ยฮะ”
