พชรมนตรา
ตอนที่ 1
หลังทำพิธีสะกดวิญญาณ ณดลกับอาทิตย์พูดกันถึงเพชรสีชมพูหรือพชรมนตรา พลันเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด ลูกหาบชายคนหนึ่งกรีดร้องคล้ายเสียงผู้หญิงวิ่งถือมีดมาทำร้ายณดล โชคดีที่วิทย์ช่วยไว้ทันและสวดคาถาอาคมครู่หนึ่งลูกหาบก็หมดสติไป วิทย์บอกทุกคนอย่างมั่นใจว่า
“จากนี้ไปเราจะเข้าสู่เขตของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว ขอให้ระวังตัวกันให้ดี”
ทุกคนหวาดหวั่น อาทิตย์เชื่อว่าหากใครพูดถึงเพชรนั้นจะเกิดเหตุแปลกๆแบบนี้ แต่ณดลยังเถียงว่าเป็นการอุปาทาน
“ลึกแล้วแกก็เชื่อแหละ ไม่มากก็น้อย แต่ความเป็นนักเรียนนอกของแกมันเป็นมิจฉาทิฐิมาบดบังไว้ กลัวว่าจะกลายเป็นคนงมงาย เรื่องมนต์ของเพชร”
“พชรมนตรา!?...นี่แกเพื่อนฉันหรือเพื่อนพรานนั่นกันแน่”
“เพื่อนแกสิ แต่อย่าลืมนะแกเป็นคนอยาก
มาตามหาพชรมนตรา แกเป็นคนลากทุกคนมาเสี่ยง”
“งั้นก็อย่ามาสิ แต่แกก็มา เพราะแกเองก็อยากรู้อยากเห็นเรื่องเพชรเม็ดนี้นี่ไม่ใช่เหรอ”
“เออ! จะว่าอย่างงั้นก็ได้”
สองหนุ่มเสียงดังใส่กัน เพชรใจไม่ดีเรียกพ่อมาช่วยห้าม บอกว่าคุยกันอยู่ดีๆ แต่พอพูดถึงเพชรเม็ดนั้นก็เป็นแบบนี้...วิทย์มองหน้าณดลกับอาทิตย์ พึมพำทำมือ คล้ายสะกดอากาศ สองหนุ่มที่เถียงกันผ่อนลมหายใจ แล้วต่างก็สารภาพว่าตัวเองเป็นอะไรไม่รู้ จู่ๆหงุดหงิดขึ้นมาดื้อๆ
วิทย์ร้องบอกลูกหาบ “ตั้งขบวน เรากำลังจะถึงปากถ้ำพ้นเนินนี่ไปแล้ว”
ทุกคนสูดลมหายใจรวบรวมความกล้า...พร้อมเจอทั้งที่ไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่
ooooooo
เย็นนั้นประพจน์มีโอกาสพูดคุยกับปัทมาตามลำพังขณะเธอพาเขานั่งรถเข็นไปตามสนามภายในรั้วบ้าน
“เรารู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อเรา” ปัทมาส่ายหน้า ประพจน์ถามต่อ “วาโพไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังบ้างเลยเหรอ”
“ไม่เลยค่ะ พ่อวาโพมาบอกว่าปัทไม่ใช่ลูกก็เท่านั้นเอง เกิดอะไรขึ้นกับด็อกเตอร์อมรพ่อของปัทคะ”
“ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ”
พลันทั้งคู่ได้ยินเสียงหมาเห่าดังมาก ประพจน์ มองไปนอกรั้วเห็นหมาหลายตัวเห่าไม่หยุด เขาร้องเรียกชุ่มกับแช่มมาไล่พวกมันพร้อมบอกปัทมาให้พาตนเข้าบ้าน
พอประพจน์หายไปจากตรงนั้น เสียงหมาหยุดเห่าโดยที่สองคนรับใช้ไม่ต้องทำอะไรเลย ทั้งที่ตอนแรกแช่มตั้งใจจะไปเอาน้ำมาสาด ความประหลาดนี้เล่นเอาแช่มกับชุ่มบ่นอุบแถมยังทำท่ากลัวๆ
ค่ำแล้วคณะของณดลมาถึงหน้าถ้ำ จู่ๆฝนตกโปรยปราย เพชรถามพ่อว่าเราจะเข้าไปในถ้ำเลยไหม
“ยังไม่ได้ทำพิธีขอขมาเจ้าป่าเจ้าเขา จะเข้าบ้านใครไม่ใช่อยู่ๆจะย่ำ...”
“เลอะเทอะ” ณดลพูดสวนอย่างไม่เชื่อ
