พชรมนตรา
ตอนที่ 1
“นาย...ถามงี้ได้ไง”
ณดลทำหน้างง เพชรเลยได้สติแต่พูดตะกุกตะกักราวคนติดอ่าง
“อ๋อ...เอ่อ...ขอบคุณฮะนาย...ขอบคุณ ไม่คันแล้วฮะ”
“เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเราสองคน เข้าใจไหม”
“ฮะ เพชรก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีผู้ชายด้วยกันมาไซ้ซอกคอ”
“ดีแล้ว”
สองคนถอยห่างจากกันตั้งท่าจะแยกย้ายไปนอนแต่เห็นอาทิตย์ยืนหัวโด่ ณดลตกใจมากถามเพื่อนรักว่ามานานหรือยัง ขณะที่เพชรอึกอักอยากอธิบายเรื่องราว แต่อาทิตย์ชิงพูดเสียก่อนว่า
“แมลงไพร...ฉันรู้”
“แกเข้าใจใช่มั้ย”
อาทิตย์พยักหน้าแต่ไม่วายกระเซ้ายิ้มๆว่า “ถ้ามันกัดต้นคอแกกับต้นคอไอ้เพชรพร้อมๆกัน ภาพมันจะออกมายังไงนะ”
เพชรเขินมากแทบเก็บอาการไม่อยู่ รีบวิ่งไปเข้าเต็นท์ตัวเองนั่งกอดเข่าใจเต้นโครมคราม มือหนึ่งลูบซอกคอที่โดนชายหนุ่มลิ้มเลีย อีกมือจิกต้นขาตัวเอง...จริตของสตรีกระเจิดกระเจิงจนควบคุมไม่ได้
ooooooo
ค่ำคืนเดียวกันที่คฤหาสน์ศุภมิตรของประพจน์ ...วิญญาณเทวี หญิงหน้าผีน่าเกลียดน่ากลัวมีดวงตาข้างเดียวที่มากับเพชรสีชมพูเม็ดเขื่องซึ่งถูกซ่อนไว้ในตู้เซฟ กำลังยืนมองประพจน์ที่เปิดเซฟชื่นชมเพชรเม็ดนั้นด้วยความแค้นและชิงชัง
ประพจน์ไม่เห็นวิญญาณนั้น แต่รู้สึกเหมือนมีใครจับจ้อง รีบเก็บเพชรไว้อย่างเดิมแล้วกลับมานอนไอบนเตียงอย่างคนป่วยกระเสาะกระแสะไร้เรี่ยวแรง
เวลานั้นนันทาเดินออกมาส่งทนายวีระที่รถซึ่งจอดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ วีระจับมือนันทาแต่เธอสะบัดออกด้วยท่าทีระแวดระวัง
“ปากมีหู ประตูมีตา ฉันไม่อยากให้เด็กในบ้าน เอาไปพูดให้พี่ประพจน์ได้ยิน”
“หลานคุณนันก็ไม่อยู่แล้ว จะกลัวอะไร”
“เกิดณดลมีโอกาสกลับมาได้ล่ะ”
“ในป่า...อะไรก็เกิดขึ้นได้ ไหนจะสัตว์ป่า ไหนจะคน”
“นี่เธอส่งคนตามไปเหรอ”
“ผมไม่ได้เก่งเฉพาะเรื่องกฎหมายหรอกนะครับ คุณนันก็รู้” วีระยิ้มกรุ้มกริ่ม ไล้แก้มนันทาอย่างเสน่หา
“นี่...บอกว่าอย่าไง”
“วันก่อนไม่เห็นพูดอย่างนี้”
นันทาชักสีหน้าใส่แล้วมองขึ้นไปบนตึกอย่างไม่สบายใจนัก “ป่วยจะตายอยู่แล้วก็ยังไม่ยอมรับว่าเพชรนั่น...”
“ชู่ว์...เป้าหมายเราไม่ใช่แค่เพชรเม็ดนั้น ผม
ไม่สนใจหรอกว่ามันจะอยู่ที่คุณประพจน์หรือไม่ ที่เราต้องการคือทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพี่ชายคุณไม่ใช่เหรอ”
“คุณทนายไม่เข้าใจเรื่องผู้หญิงกับเพชรหรอก”
“ในเซฟนั่นมีอะไรอยู่บ้าง คุณนันไม่เคยเห็นมั่งเลยเหรอ”
“มีใครแตะต้องได้บ้างล่ะ จะเข้าไปในห้องยังแทบไม่ยอม ไหนจะรหัส”
“อาการแบบนั้นอยู่ได้อีกไม่นานหรอก แล้วทั้งหมดจะเป็นของคุณนัน”
นันทานิ่งไปทั้งที่ไม่สบายใจ ขณะที่วีระแย้มยิ้มแต่ความจริงซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ภายใน
ooooooo
