พชรมนตรา
ตอนที่ 1
“เพชรรู้ว่านายกำลังโมโห”
“เราดูถูกว่าฉันจะพาคนไปตาย”
“เพชรเคยตามหมาป่าที่มันลากไก่ไปกิน เพชรไล่มันได้ศพไก่กลับมา ไก่ตาย หมาป่าไม่อิ่ม มันกลับไปฆ่าไก่ตัวอื่น ถ้ามันได้กินซากไก่ตัวแรก ไก่ตัวอื่นคงไม่ตาย”
“แล้วไง เราควรปล่อยให้มันกลับมาลากไก่ไปกินเรื่อยๆงั้นสิ”
วิทย์เดินเข้ามาบอกว่าเราจะออกล่าเมื่อพร้อม ตามไปตอนนี้ก็ไม่ต่างจากไก่ตื่นไปให้มันกิน อาทิตย์เดินมาหยุดมองเพื่อนรักที่อารมณ์เริ่มเย็นลง เห็นควรว่าให้รอพรุ่งนี้ฟ้าสางเราค่อยออกเดินทาง
ณดลเห็นอาทิตย์ใส่สร้อยที่วิทย์ให้ไว้ป้องกันภัย แต่ตัวเองจะไม่ยอมใส่เมื่อเพชรยื่นสร้อยอีกเส้นมา
“แล้วทำไมเราไม่ใส่”
“นาย...เป็นนาย”
“ฉันไม่ได้มีค่ามากไปกว่าแกหรอกเพชร” ณดลรับสร้อยมาใส่แล้วมองหน้าเพชรในระยะใกล้มาก...มากจนเพชรประหม่ารีบถอยห่างออกมา
ooooooo
เช้าขึ้นลูกหาบเก็บสัมภาระเสร็จเรียบร้อย วิทย์ดูลายแทงของณดลก่อนจะบอกว่าเราออกเดินทางตามแผนเดิม ณดลยังข้องใจเรื่องเสือเมื่อคืน ตกลงจะตามมันหรือไม่
“นายไม่ต้องห่วง”
“มันตามเรามาแน่”
วิทย์กับเพชรเชื่ออย่างนั้น และมั่นใจด้วยว่ามันไม่ใช่เสือธรรมดา
“พรานก็ไม่ธรรมดาไม่ใช่เหรอ ไม่ได้กลิ่นสาบเสือเลยเหรอ”
“มันฉลาด เลียขนตัวเอง ทำความสะอาดก่อนเข้าจู่โจม”
“นั่นมันนิสัยแมวไม่ใช่เหรอ”
“พวกเดียวกัน นั่นดูสิ มันขย้อนขนทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าด้วย”
ทุกคนมองที่พื้นมีขนเปียกๆม้วนเป็นก้อน อาทิตย์เปรยว่าเหมือนมันหยาม วิทย์พยักหน้าบอกว่ามันเอาเราอีกแน่ เพชรมองณดลที่มีแววหนักใจ อยากรู้ว่าเขาจะเอายังไง ไปต่อหรือถอย
“ถ้ามันจะตาม ถึงถอยก็โดนอยู่ดี ลองดูสักตั้ง ถ้าจะต้องกลิ้งกันไปข้างนึงก็ขอกลิ้งไปข้างหน้าแล้วกัน”
ณดลตัดสินใจเฉียบขาด จากนั้นทั้งกลุ่มจึงเดินหน้าต่อไป...
สายวันเดียวกันที่คฤหาสน์ศุภมิตร ประพจน์กินข้าวกับนันทา กิริยาอาการของประพจน์แปลกประหลาด ชอบเลียมือเลียแขนตัวเองเป็นที่สะอิดสะเอียนของนันทาทุกทีที่เห็น มือที่เขาจับช้อนกินข้าวสั่นระริกจนข้าวต้มหกเลอะเทอะ นันทาข่มใจไม่ดุไม่ว่า แต่ถามว่าหมอนัดทำกายภาพอีกเมื่อไหร่
“ไม่รู้ จำไม่ได้ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น...เจ้าดลมันเอาลายแทงโบราณของพี่ติดตัวไปด้วย”
“ลายแทงกำมะลอแบบนั้น นันบอกลูกพี่ไปแล้ว มันก็ยังจะเอาติดตัวไปอีก”
“มันเป็นของจริงที่พี่เคยใช้เมื่อยี่สิบปีก่อน”
“แล้วเป็นไงล่ะ ไม่เห็นได้เพชรกลับมาสักเม็ด รอดกลับมาได้คนเดียว”
“ถ้าได้เพชรกลับมา ก็ต้องตกเป็นของพิพิธภัณฑ์น่ะสิ...ไม่ได้มาหรอก เพชรน้ำงามขนาดนั้น”
“ไม่ได้มา...แต่ก็รู้ว่าน้ำงาม” นันทาดักคอ
