หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ขุนทองหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว  ถามว่าตนช่วยไว้แล้วสนองคุณกันอย่างนี้รึ สาลิกาด่าว่าจับตัวตนมาแล้วยังจะมาทวงบุญคุณอีกหรืออ้ายโจรหน้าหนา พลางเงื้อดาบจะฟัน ขุนทองหลบย้อนว่า

“หน้าหนาอย่างไร คงไม่ได้เท่าครึ่งท่านขุนผัวเอ็งดอกวะ เอาเมียบังดาบแทนตนเพื่อเอาตัวรอด ผู้ชายกระไรวะ”

สาลิกาถูกแทงใจดำก็น้ำตาร่วง ขุนทองเห็นน้ำตาก็สงสารเปลี่ยนเรื่องบอกว่าจะพอกยาให้ สาลิกาสะบัดเสียงว่า “ข้าทำเองได้ เอ็งไสหัวออกไปได้แล้ว”

“มากไปแล้วโว้ย ไม่มีใครกล้าไล่เสือขุนทองมาก่อน”

สาลิกาจ้องหน้าอย่างไม่ยอม ขุนทองถามว่าเอ็งถือดีกระไร สาลิกาสวนไปทันทีว่า

“ถือดีที่มีดาบอย่างไรเล่า ถ้าเอ็งไม่ไป ก็เป็นผีเฝ้ากระท่อมไปเสียเถิด” ขาดคำก็ไล่ฟันขุนทองที่หนีไปรอบๆ แต่เมื่อเห็นว่าสาลิกาไล่ฟันไม่เลิก ขุนทองจึงออกไปจากกระท่อมอย่างหงุดหงิด

ooooooo

ผ่านไป 2–3 เดือน...ขุนทองพาสาลิกามาอยู่ที่หมู่บ้านโจรของตน เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่เป็นครอบครัวโจร อยู่กันอย่างสงบร่มเย็นและรักใคร่ปรองดอง ขันทองเล่าว่า...

“แม่หญิงลูกครึ่งโต้ระกี่ ถูกมหาโจรผู้นั้นจับตัวมานานเดือน จนจากความเกลียดชังที่มีให้กัน  กลายเป็นความรักที่ก่อตัวขึ้นมาโดยที่ทั้งคู่ก็ไม่รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อน แต่แม่หญิงก็ยังหวังที่จะได้กลับไปหาพ่อแม่ตนตามเดิม”

วันนี้เมื่อสาลิกาเจอขุนทองที่เข้าไปอโยธยามาก็ถามว่าได้ข่าวพ่อแม่ตนหรือไม่

“พ่อแม่เอ็งก็อยู่สุขสบายดี พยายามวิ่งเต้นหากำลังทหารมาปราบปรามข้าอยู่ แต่ขุนน้ำขุนนางในอโยธยาล้วนเป็นพวกปากกล้าขาสั่น ได้ยินชื่อข้าก็กลัวจนหัวหด เลยยังหาคนมาไม่ได้เหมือนเดิม”

สาลิกาหน้าเศร้าคิดถึงพ่อแม่อยากกลับไปหา

“เอ็งก็รู้ว่าข้าจับตัวเอ็งมาเพื่อกระไร อย่านึกฝันว่าข้าจะปล่อยตัวเอ็งกลับไปเลย”

“ฉันรู้ ถึงไม่ได้ขอร้องอย่างไรเล่า เพียงแต่ฉันอยากจะถามเจ้าเท่านั้น ว่าที่ผ่านมายังไม่สมแค้นอีกรึ นอกจากชื่อเสียงฉันกับพ่อจะถูกทำลายจนป่นปี้แล้ว คนที่ช่วยฉันทุกคนก็ถูกเสือขุนทองฆ่าจนหมดสิ้น คนพวกนี้ก็มีพ่อแม่ลูกเมียเช่นกัน หากพวกเขาจะล้างแค้นบ้าง ชีวิตเสือขุนทองคนเดียว ชดเชยพอรึ”

ขุนทองฟังแล้วอึ้ง รู้อยู่แก่ใจว่าการล้างแค้นของตนรังแต่จะยิ่งผูกความแค้นหนักขึ้น แต่...ตนก็ถลำลึกและเริ่มรักสาลิกาเสียแล้ว ไม่อยากเสียสาลิกาไป...

ooooooo

พ่อของสาลิกาเจรจากับขุนเผด็จให้จัดพิธีแต่งงานใหม่กับสาลิกาอีกครั้ง เพื่อให้ทุกคนเห็นว่าขุนเผด็จมิได้รังเกียจสาลิกา เพราะได้ชื่อว่าเป็นเมียทำพิธีส่งตัวเข้าหอไปแล้วเพียงแต่เกิดเหตุขึ้นก่อนเท่านั้น

ขุนเผด็จเสียงแข็งว่าตนรังเกียจ เพราะสาลิกาโดนเสือขุนทองฉุดไปหลายเดือน ตนไม่โง่รับของเหลือเดนดอก แม้พ่อของสาลิกาจะยืนยันว่าลูกสาวตนซื่อสัตย์มิได้ถูกล่วงเกินก็ตาม

สาลิกาแอบฟังเรื่องทั้งหมด ได้แต่ร้องไห้เสียใจและเจ็บใจที่ถูกดูถูกแม้จะหมดรักขุนเผด็จนับแต่ผลักตนไปรับดาบแทนแล้วก็ตาม

คืนนี้เองขณะสาลิกานอนครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ อยู่ๆขุนทองก็ปีนหน้าต่างเข้ามาหา สาลิกาตกใจกลัวพ่อเห็น ขุนทองทั้งรักและสงสารสาลิกาดึงตัวเข้าไปกอดบอกว่า