นางร้าย

ภรณีรับคำเสียงอ่อย แจ๋นสงสารคุณหนูจับใจ เร่งให้ไปมหาวิทยาลัยกันได้แล้วเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน แล้วฉวยมือเธอรีบออกไปให้พ้นจากการตอกย้ำของเกศรี วิชาญเดินสวนเข้ามาด้วยความรู้สึกผิด ภรณีต่อว่าพ่อทำไมเพิ่งกลับมา  แม่นั่งรอจนหลับคาโซฟาตั้งแต่เที่ยงคืน วิชาญแต่งเรื่องว่าตัวเองไม่สบาย แจ๋นเบ้ปากไม่เชื่อรีบดึงมือภรณีออกไป วิชาญเข้าไปหาเกศรีที่งอนเขาขยับจะขึ้นข้างบน เขาคว้ามือไว้ ขอโทษที่ผิดคำพูด เขาเกิดวูบหมดสติ

“ตายจริง แล้วใครช่วยดูแลคุณคะ”

วิชาญโกหกว่าพลเมืองดีคนหนึ่งพาไปส่ง โรงพยาบาลแล้วกลับไปเลย พอฟื้นขึ้นมาก็รีบจ่ายเงินขับรถกลับบ้านทันที เกศรีเชื่อคำโป้ปดของเขาไม่ซักอะไรอีกบอกเขาให้ไปพักผ่อน เธอจะไปจัดการกับนังแขวลัย

“ขอบคุณมากที่เข้าใจผม ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบาก”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันสุดวิสัยนี่คะ”

“ผมรักคุณมากที่สุด ผมเทิดทูนคุณมากที่สุด” วิชาญหยอดคำหวานเสร็จเข้าไปหอมแก้มเกศรีซึ่งยอมให้หอมไม่มีอิดออดเหมือนที่เคยทำ

ooooooo

วันนี้มีถ่ายฉากสุดท้ายที่จะใช้ริมทะเลเป็นโลเกชัน มีเพียงพระเอกกับนางร้ายเท่านั้นที่แสดงในฉากนี้ โดยมีนักแสดงคนอื่นกับทีมงานนั่งลุ้นเอาใจช่วยให้แสดงผ่านได้เร็วๆ ทันทีที่โฮ่งสั่งแอ็กชัน ภวาภพในบทพระเอกของเรื่องมองสบตากับนางร้ายแขวลัยแล้วขยับจะเดินหนี เธอดึงมือไว้ขอร้องอย่าเพิ่งไป เรายังพูดกันไม่จบ

“ผมไม่มีอะไรจะพูดเพราะผมจบแล้ว”

“แต่...” พูดได้แค่นั้นนางร้ายใช้สองมือโอบคอพระเอกไว้ เขย่งตัวขึ้นไปจูบแล้วกอดไว้แน่น แทนที่เขาจะผลักเธอออกตามบท กลับกอดและจูบตอบหน้าตาเฉย โฮ่งมองหน้าเก๋งงๆ ขณะที่พักตร์สุดาเอะใจ หันไปคว้าบทมาเปิดดูแล้วสั่งคัต พระเอกกับนางร้ายหยุดกึก พักตร์สุดาโวยวายว่าเล่นนอกบท

“ก็โอเคนะ เก็บเอาไว้อย่าลบทิ้ง เอาไปตัดต่อกันได้ เอ้า...เทกใหม่” โฮ่งมองพระเอกกับนางร้ายเห็นว่าพร้อมกันแล้วก็สั่งแอ็กชันอีกครั้ง คราวนี้แสดงผ่านฉลุยทันทีที่โฮ่งสั่งคัต เก๋ตะโกนบอกทุกคนว่าปิดกล้อง ไปถ่ายกันต่อที่กรุงเทพฯในอีกสองวันข้างหน้า ทุกคนตบมือส่งเสียงเฮลั่น แขวลัยบอกกับสงวนศักดิ์ว่าขอไปเก็บของก่อนแล้ว

เจอกันที่ล็อบบี้ ภวาภพเดินแยกออกไปอีกทางหนึ่งโดยมีพักตร์สุดาปรี่เข้าไปต่อว่า

“ภพบ้าไปแล้ว ไปนอกบทจูบแขวลัยดูดดื่มอะไรขนาดนั้น”

“ขอตัวนะแพท ผมจะไปเก็บของ” พูดจบภวาภพเดินลิ่วออกไปไม่สนใจพักตร์สุดาที่มองตามเคืองแค้นใจ...