มนตราลายหงส์

จนค่ำแหวนพลอยลืมตาตื่นอย่างตกอกตกใจที่ฝันร้ายว่าถูกนักเลงทวงหนี้จะจับไปขัดดอก แต่แหวนพลอยก็สู้ได้อย่างเก่งกาจมหัศจรรย์ ยกจักรยานเหวี่ยงฟาดพวกนักเลงทวงหนี้ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า

ที่ตื่นเต้นดีใจที่สุดคือพัสกรมาช่วยจนพวกนักเลงทวงหนี้หนีไป แต่พัสกรก็บาดเจ็บถูกแทงที่แขนเลือดไหลโกรก แหวนพลอยจะช่วยดูแผล แต่พอเห็นเลือดก็เป็นลมล้มไปเลย แต่ก็เป็นลมอย่างมีความสุขเพราะพัสกรรับไว้ในอ้อมแขน

พอสะดุ้งตื่นรู้ว่าเป็นแค่ความฝันก็โล่งใจ...ยิ้มอย่างฝันค้าง...มีความสุขที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของพัสกร... พอตื่นมาก็เดินไปดูรูปพัสกร พูดกับรูปอย่างอารมณ์ค้างว่า

“คุณพัสกร...ว่าแล้ว แหวนพลอยต้องฝันไปแน่ คุณพัสกรคงไม่กลับมาที่นี่หรอก คุณพัสกรยุ่งจะตายใครจะมีเวลากลับมาบ้านต่างจังหวัดที่ไม่เคยกลับมาเป็นปีๆแล้ว แหวนพลอยมันบ้าจริงๆ เก็บเอาคุณพัสกรมาฝันเรื่อยเลย”

พลันก็มีเสียงหัวเราะอย่างตื่นเต้นจากหน้าบ้านแว่วมา แหวนพลอยรีบวิ่งออกไป แล้วก็ช็อกอีกครั้ง เมื่อเห็นปู่กับพัสกรนั่งคุยกันที่เก้าอี้เก่าๆใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน

อุดม ปู่ของแหวนพลอยกับพัสกรคุยกันถึงอดีตที่พัสกรยังเป็นเด็กซนแก้ผ้าวิ่งเล่นน้ำฝนจนเป็นไข้ ถูกพ่อตีแต่ไม่เข็ดเพราะสนุก เล่าถึงอดีตแล้วทั้งอุดมและพัสกรก็หัวเราะขำกัน

คุยกันถึงอดีตแล้ว พัสกรบอกอุดมว่าที่มาครั้งนี้เพราะตนขายบ้านหลังนี้ไปแล้ว เขากับแหวนพลอยต้องไปหาที่อยู่ใหม่ พัสกรให้เงินเขาไว้สามแสนไปหาบ้านหลังเล็กๆสำหรับปู่กับหลานได้อยู่ ถ้าเหลือก็เก็บไว้ให้แหวนพลอยเรียนหนังสือ

อุดมบอกว่าที่คุณพ่อคุณพัสกรให้ตนใช้ยังไม่ได้คืนเลย และได้ข่าวว่าเขาจะไปเรียนเมืองนอกน่าจะแพงควรเก็บไว้ใช้

“ค่าใช้จ่ายผม คุณพ่อคุณแม่บุญธรรมของผมท่านช่วยดูแลส่วนนึงครับ แต่ผมจะเอาเงินท่านมาใช้ทุกเรื่องก็เกรงใจ ก็เลยต้องขายบ้านจะได้มีเงินของตัวเองบ้าง เผื่อเกิดอะไรฉุกเฉิน”

อุดมเกรงใจว่าสามแสนบาทมากเกินไป พัสกรบอกว่าลุงดูแลบ้านนี้อย่างดีให้เรามาเป็นสิบปี  อุดมบอกว่าคุณต่างหากที่ให้ตนอาศัย

“เราก็เหมือนญาติกันนะครับ...ผมขายบ้านได้ ผมจะให้ลุงหาที่อยู่ใหม่ผมก็ต้องดูแลลุง...แหวนพลอยกำลังเข้ามหาวิทยาลัย ลุงคงไม่อยากให้หลานสาวตัวเองกลายเป็นเด็กเร่ร่อน แล้วยังมีเจ้าหนี้นอกระบบมาตามรังควานไปเรื่อยๆหรอก ถ้าสามแสนมากไปสำหรับบ้านลุงก็แบ่งไปใช้บ้างหรือเก็บไว้ลงทุนทำอะไรก็ได้...นะครับ”