มนตราลายหงส์
ตอนที่ 1
พัสกรบาดเจ็บที่เข่า ในสภาพเบลอๆเขายังเป็นห่วงครอบครัว พยายามคลานไปช่วยพิณที่หน้ามีรอยไหม้จากระเบิด แต่เขาก็หมดสติไป พอรู้ตัวอีกทีเห็นครูจันทราและเพื่อนๆรวมทั้งแหวนพลอยห้อมล้อมอยู่...แล้วเขาก็หมดสติไปอีก
พัสกรรู้สึกตัวอีกทีที่ห้องพักคนป่วยในโรงพยาบาล เขามองทุกคนที่ห้อมล้อมอยู่รอบเตียงถามว่ามาทำอะไรกัน มีอะไรหรือ มองไปรอบๆบอกว่า “นี่ไม่ใช่ห้องนอนผมนี่” ไม่มีใครตอบอะไร อคินถามว่าหิวไหมหลับไปตั้งวัน เมื่อพัสกรยังงงๆ ครูจันทราจึงบอกว่า
“พัสกร ครูจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังเองนะ แต่ตอนนี้เธอต้องพักก่อน อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก”
พัสกรยิ่งอยากรู้ ป้านิดทนไม่ได้ร้องไห้ พัสกรยิ่งสงสัยพยายามลุกขึ้นแต่ก็เจ็บปวดไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่เข่าใส่เฝือกอ่อนไว้ โขงบอกว่าเอ็นเข่าเขาบาดเจ็บนิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็หาย
พัสกรยิ่งงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ร่ำร้องจะไปหาพิณ อ้อนวอนครูจันทราให้บอกตนเถอะ พ่อ แม่ พิณ ขวัญและเด็กๆเป็นยังไง ทุกคนปลอดภัยใช่ไหม และพยายามจะลุกขึ้นไปหาพวกเขา จนป้านิดทนไม่ได้บอกว่า
“ไม่มีใครอยู่แล้วพัส ไม่มีใครแล้ว เขา...ทุกคน... ตายแล้วพัส”
ครูจันทราจึงเล่าให้ฟังว่า “ขวัญกมลเป็นหนึ่งในคนที่รอดชีวิต หมอบอกว่าศีรษะโดนกระแทก สมองเลยบวมเล็กน้อย แต่ขวัญกมลเขาตอบสนองกับยาที่ให้ไป ยังไงเขาก็ต้องกลับมาดีขึ้นแน่ๆพัส”
“อีกแล้วเหรอครับครู เรื่องแบบนี้โคตรตลกเลยเนอะครู คนบ้าอะไรเจอเรื่องแบบเดิมซ้ำๆ พ่อจากไปไม่พอ พ่อแม่บุญธรรม น้องสาวก็ต้องมาตายอีก มันเรื่องบ้าอะไร โคตรจี้เลย” พัสกรระเบิดหัวเราะเหมือนคนบ้า
ครูจันทรา ป้านิด และเบนต่างบอกว่าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเลยไม่ต้องฝืน เขายังมีครู มีป้านิดและเพื่อนๆอยู่พร้อมฟังเขาเสมอ อิสร์ทนไม่ได้เดินเลี่ยงออกมาคำราม “ใครมันทำเพื่อนกูแบบนี้วะ”
พวกครูจันทราอยู่กับพัสกรจนหมดเวลาเยี่ยม อคินถามครูว่าจะไม่บอกพัสกรจริงๆหรือว่างานศพจัดที่ไหน ป้านิดบอกว่าร่างกายอ่อนแอ สภาพจิตใจก็บอบช้ำ พัสกรคงไม่พร้อมรับมือกับพวกนั้นตอนนี้หรอก ทุกคนมองพัสกรที่หลับอยู่อย่างหนักใจ เบนบอกว่า
“ได้ยาไปแล้วคงหลับยาว อย่างน้อยมันคงไม่ไปคืนนี้”
ที่โรงเรียนสอนเต้นของฉัตรชัย พวกเด็กๆที่ฟังการโฆษณาของฉัตรชัยกับครูเจบีในวันเปิดโรงเรียนของพัสกรหลงเชื่อพากันมาที่โรงเรียนของฉัตรชัยถามว่าเมื่อไหร่จะทำตามที่บอกไว้
ฉัตรชัยตำหนิเด็กว่าครูพัสกรของเขานอนร่อแร่อยู่โรงพยาบาลยังจะมัวห่วงเรื่องส่วนตัวอยู่อีก แล้วกระซิบบอกครูเจบีว่า “ให้มันกลับไปเก็บขวดขายซะ อย่าให้มาเกะกะรกหูรกตาที่นี่อีก”
ooooooo
