มนตร์กาลบันดาลรัก
ตอนที่ 15
“เหตุผลคือมาอ้างว่าเป็นภรรยาผม”
“คือใช่! เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ”
“แล้วทำไมถึงต้องอ้างอย่างนั้น”
“แหม...ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เพราะเรื่องมันย้าว...ยาว”
“แถมยังมาทำเป็นอวดรู้ว่าผมมีหนังสือโป๊”
“จริงไหมล่ะคะ คุณชอบเอาหนังสือโป๊ใส่ไว้ในโต๊ะข้างเตียง ตอนมาอยู่กับฉันคุณก็ทำ ฉันเลยรู้ไง”
“ผมน่ะเหรอไปอยู่กับคุณที่บ้าน”
“ใช่ เราแต่งงานกัน”
“ใช่แน่ๆ”
เดียวชะงักด้วยความดีใจ “คุณเชื่อแล้วใช่มั้ย”
“ใช่! เชื่อว่าคุณเป็นบ้า”
ขาดคำเอ๋ยวางสายทันใด เดียวพยายามโทร.ใหม่ คราวนี้มีแต่เสียงให้ฝากข้อความ
เดียวถอนใจอย่างเซ็งสุดขีด...นึกถึงตอนพบเอ๋ยในอนาคต ไม่รู้จักว่าเขาเป็นใครและไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัว แล้วตอนนี้เป็นไง...กรรมสนองกรรม!
ooooooo
หลังจากนั้นเอ๋ยไปออกกำลังกาย วิธูแวะมาหาที่บ้านเลยต้องนั่งรอ ผ่านไปพักใหญ่เอ๋ยกลับเข้ามา วิธูรีบลุกเดินออกไปหา บอกว่าตนโทร.หาเขาแต่เขา
ปิดโทรศัพท์
“พี่ไปวิ่งมา แล้วนี่ไม่ไปเที่ยวปีใหม่เหรอ”
“ไม่มีตังค์ อยากจะชวนครูดาราไปเที่ยวเหมือนกัน แต่เขาคงไม่ไปกับผม”
“เคยชวนเขาหรือยังล่ะ”
“ยัง! แต่รู้ว่าถึงชวน เขาก็ไม่ไป”
“รู้ได้ยังไง”
“เพราะเขาไม่ได้ชอบผม เขาชอบพี่เอ๋ย”
“นายไปรอในห้องรับแขกก่อน เดี๋ยวพี่อาบน้ำแล้วจะลงมาคุยด้วย”
เอ๋ยขึ้นไปข้างบนซึ่งใช้เวลาไม่นานนักก็กลับ
ลงมาถามวิธูว่า กลางวันนี้อยากกินอะไร ตนจะพาไปเลี้ยงปีใหม่
“ชวนคุณดาราไปด้วยได้ไหมครับ”
“ก็เอาสิ”
“แต่ผมชวนคงไม่ไป ต้องให้พี่เอ๋ยชวน”
“เพิ่งจะเก้าโมงครึ่ง เราคุยกันไปก่อนก็ได้
หรือว่านายอยากจะไปเดินห้างเล่นกันก่อน กว่าจะไปถึง
ห้างคงเปิดแล้ว”
“ขี้เกียจ”
“อ้าว นายเป็นอะไรหรือเปล่า” เอ๋ยมองหน้าเพื่อนรุ่นน้องอย่างเพ่งพิศ
“เปล่า...อยากรวยแบบพี่เอ๋ยจัง ถ้าผมรวยอย่างพี่เอ๋ย ผมจะไม่เป็นครูหรอก ผมจะเป็นผู้บริหาร เพราะพี่เอ๋ยก็เป็นหุ้นส่วนกับท่าน ผอ.”
“พ่อพี่ต่างหากที่เป็น พี่ไม่ได้เป็น”
“มันก็เหมือนกัน”
“ไม่เหมือน คนเราถ้าไม่ทำงาน หายใจทิ้งไปวันๆ
แล้วชีวิตจะมีคุณค่าอะไร แรกๆนายอาจจะรู้สึกสบาย พอเวลาผ่านไปนานๆเข้านายต้องรู้สึกเบื่อ คนที่มีสตางค์นายอาจจะมองว่าเขาสุขสบาย อยากได้อะไรก็ได้ แต่นายไม่เคยเห็นตอนที่เขาก่อร่างสร้างตัว ไม่เห็นตอนที่เขาลำบาก”
วิธูถอนใจ...สีหน้าแววตาไม่ได้รู้สึกตาม
“คุณดาราเป็นคนดี ฉันว่าเขาไม่ได้ชอบคนที่ฐานะ เขาชอบผู้ชายที่เอาการเอางาน หนักเอาเบาสู้ ซึ่งแน่ใจ
ได้เลยว่าคนอย่างนี้จะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี เป็นที่พึ่งของเขาได้”
