มนตร์กาลบันดาลรัก

“จำได้สิ ลูกหมึกจำแม่หมึกได้เสมอ”

เอ๋ยยังคงมองเดียวอย่างกังวลและยุ่งยากใจ เมื่อเห็นภรรยาพูดเป็นเรื่องเป็นราวอยู่คนเดียว

“อาม่ามาลาลื้อ...จงใช้ชีวิตกับคนที่รักให้คุ้มค่าสมกับที่อาเดียวได้พวกเขากลับคืนมา...น้อยคนนักที่จะได้รับโอกาสอันมหัศจรรย์อย่างลื้อ”

“ค่ะ เดียวสัญญา เดียวจะใช้ชีวิตกับคนที่เดียวรักอย่างคุ้มค่าที่สุด แล้วอาม่าล่ะคะ อาม่าจะอยู่กับเดียวนานๆ เหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันในอนาคตได้ไหมคะ เดียวยังใช้ชีวิตกับอาม่าไม่พอเลย”

“เด็กโง่เอ๊ย...ชีวิตอาม่าถูกกำหนดมาอย่างนี้ อาม่าอยู่กับอาเดียวได้เท่านี้จริงๆ”

“แล้วอาม่าจะมาหาเดียวอีกไหมคะ”

“อาม่าจะอยู่กับอาเดียวเสมอ...ที่นี่” อาม่าวางมือบริเวณหัวใจเดียวที่สะอื้นฮักๆออกมา “อาม่าอาจจะมาได้อีกเพื่อให้พรเหลนของอาม่า และนั่นคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน แต่อย่าลืมอาม่าอยู่ที่นี่เสมอ ขอให้อาเดียวกับอาจังเอ๋ยจงโชคดี...ลาก่อน...หลานรัก”

อาม่าปล่อยเดียวแล้วกลับไปขึ้นรถตามด้วยบริวาร แล้วทั้งหมดก็หายไปท่ามกลางแสงระยิบระยับ เดียวโบกมือลาและพูดเป็นวรรคเป็นเวร จนเอ๋ยคิดว่าพรุ่งนี้จะพาเธอไปหาหมอ แต่เดียวบอกว่าตนไม่ได้เป็นอะไร แล้วโอบกอดเขาพากันเข้าบ้านไปอย่างมีความสุขท่วมท้นหัวใจ

ooooooo

–อวสาน–