ม่านบังใจ
ตอนที่ 14
“สิเขามีคนอื่นมาตลอด ผมเพิ่งรู้ความจริง แต่ที่ผมมาหาคุณก็ไม่ใช่เพราะผมเลิกกับสิ ผมรักคุณมาตั้งนานแล้ว แต่ผมพยายามที่จะไม่รักคุณ เพราะผมยังมีสิอยู่ แต่เมื่อผมหมดพันธะ ผมถึงได้มาหาคุณ คุณไม่ได้เป็นต้นเหตุอะไรทั้งนั้น”
สร้อยสนอึ้งกับเรื่องราวที่ไม่คาดคิด ไทว์รีบพูดต่อ
“แล้วคุณก็อย่าคิดว่าผมมาเพราะเรื่องคืนนั้น ต่อให้ไม่มีเรื่องคืนนั้น ผมก็จะมาหาคุณ เพราะผมรักคุณ ได้ยินไหมคุณสน ว่าผมรักคุณ” ประโยคสุดท้ายไทว์พูดเสียงดังมากจนสร้อยสนดุให้พูดเบาๆ “ผมไม่กลัวใครจะได้ยินหรอกครับ ผมจะตะโกนดังๆให้ทุกคนได้ยิน”
“ฉันไม่กลัวใครได้ยินหรอกค่ะ แต่ฉันกลัวลูกตกใจ” พูดพลางลูบท้องตัวเองเหมือนจะปลอบตัวเล็กในท้อง ไทว์ตื่นเต้นมากถามว่าลูกตนใช่ไหม “ถ้าไม่ใช่ลูกคุณแล้วลูกใครล่ะคะ”
ไทว์ดีใจมากโผกอดสร้อยสนไว้แน่น ต่างยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ooooooo
ทัฬห์รอเฟื่องลดาตั้งแต่เช้าจนกระทั่งบ่าย ดวงใจเข้าไปถามในห้องทำงานว่าจะบ่ายสามแล้วคุณทัฬห์ยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย เขาบอกว่าไม่ค่อยหิว ขอกาแฟแก้วเดียวพอ
ดวงใจจะออกไปเขาเรียกไว้ถามว่าเฟื่องลดายังไม่กลับอีกหรือ ดวงใจบอกว่ายัง คงกลับเย็นเพราะนานๆจะได้เจอกับเพื่อนทีและกลับตอนนี้ก็ร้อนเปล่าๆ
ทัฬห์ไม่พูดอะไรก้มหน้าทำงานต่อ แต่พอดวงใจออกไปเจอสา สาถามว่าคุณทัฬห์ว่ายังไงจะตั้งโต๊ะเลยไหม พอดวงใจบอกว่าคุณทัฬห์ขอกาแฟแก้วเดียว สาก็ลดเสียงลงถามว่าคุณทัฬห์ถามถึงคุณครูลดาใช่ไหม ดวงใจถามว่าแกรู้ได้ยังไง
สาฉอดๆว่าของแบบนี้เดาไม่ยาก ท่าทางคุณทัฬห์ไม่โอเคตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่เมียไม่กลับบ้าน คาดว่าสองคนนี้ต้องทะเลาะกันแน่ ดวงใจถามว่าจะไปทะเลาะกันตอนไหนเพราะตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลคุณครูลดายังไม่ได้กลับบ้านเลย ตัดบทว่า
“เอาเถอะ เดี๋ยวเธอก็กลับ คงคุยกับเพื่อนเพลินละมั้ง”
ดวงใจไล่สาให้ไปเตรียมของว่างให้คุณหนูลูกแก้ว ตนจะไปเอากาแฟให้คุณทัฬห์
ooooooo
เฟื่องลดาเข้าห้องนอนตัวเอง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอนอนคิดถึงเหตุการณ์ที่ทัฬห์จะก้มจูบตนแล้วนึกภาพทัฬห์กอดมณฑิราที่หน้าตึกเมื่อเช้านี้เอง คิดแล้วก็ลุกพรวดขึ้นนั่ง บ่นตัวเองอย่างน้อยใจ
“เรามันโง่เอง คนอย่างเขาจะมาสนใจเด็กกะโปโลแบบเราได้ยังไง” เธอสะบัดหัวเบาๆเหมือนจะสลัดความคิดต่างๆออกไปจากความคิด แล้วเดินออกจากห้อง
ลงมาข้างล่างแล้วไม่เห็นสร้อยทอง ร้องถามว่าน้าสร้อยอยู่ไหน เสียงสร้อยทองตอบจากในครัว เฟื่องลดาจึงเดินไปหา เห็นของสดและผักวางอยู่เต็มโต๊ะ
“โอ้โห...นี่อะไรกันคะ ทำไมน้าสร้อยทำกับข้าวเยอะจัง”
“แหม...ก็ลดากลับมาบ้านทั้งทีน้าก็เลยทำของโปรดที่ลดาชอบทั้งนั้นเลยจ้ะ”
“น้าสร้อยดีกับลดาจังค่ะ...ลดาขอโทษนะคะที่ไม่สามารถพูดกับคุณทัฬห์เรื่องเงินให้น้าสร้อยได้” สร้อยทองบอกเรื่องนั้นช่างเถอะ ตนจัดการเรียบร้อยแล้ว “จริงเหรอคะ น้าสร้อยไปยืมใครมาล่ะคะ”
“ถึงน้าบอกไปลดาก็ไม่รู้จักหรอก เอาเป็นว่า น้าก็มีทางของน้าละกัน ลดาไม่ต้องกังวลนะ วันนี้เป็นวันดี เราสองคนมาช่วยกันทำกับข้าวดีกว่า เดี๋ยวจะได้ฉลองกันดีไหมจ๊ะ”
สร้อยทองปะเหลาะเฟื่องลดาเต็มที่เพื่อถ่วงเวลาให้เธออยู่จนกว่าเสี่ยนภจะมา เฟื่องลดาพาซื่อขมีขมันช่วยกันทำอาหาร สร้อยทองแอบยิ้มสมใจ
