ม่านบังใจ
ตอนที่ 14
“แกกลัวคุณทัฬห์เขาห่วงแกหรือว่าแกห่วงเขากันแน่ ไอ้คนปากกับใจไม่ตรงกัน”
เช้าวันเดียวกัน ทัฬห์ลงมาที่ห้องโถง รู้จากสาว่าลูกแก้วยังไม่ตื่น เขาบอกสาว่าไม่ต้องปลุกเพราะวันหยุดยาวแบบนี้ให้นอนเต็มที่ และตนก็จะรอทานอาหารอาหารเช้าพร้อมลูกแก้วก็แล้วกัน
แต่พอทัฬห์มองไปที่ประตูเข้าตึกก็ชะงักเมื่อเห็นมณฑิราเดินเข้ามา สาชะงักสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ทัฬห์จึงบอกสาจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ ก็พอดีมณฑิราเดินมาถึง เธอบอกทัฬห์ว่า “มณมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ไปคุยกันหน้าตึกดีไหมครับ ข้างนอกอากาศดี” พูดแล้วทัฬห์เดินนำไปเลย สามองตามพึมพำ...
“ยังจะมีหน้ามาอีก”
เมื่อออกมานั่งกันที่โต๊ะสนามหน้าบ้าน ทัฬห์มองมณฑิรานิ่งๆ เธอนั่งอึดอัดอึกอัก จนทัฬห์เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่ามีอะไรอยากพูดกับตนก็พูดได้เลย เดี๋ยวลูกแก้วตื่นมาเจอเธอก็จะชวนไปเล่นกันอีก
มณฑิราถามอย่างไม่แน่ใจว่าเขายังอนุญาตให้ตนเจอกับลูกแก้วอีกเหรอ ทัฬห์ถามว่าทำไมจะเจอไม่ได้เพราะลูกแก้วรักเธอมาก มณฑิราอ้อมแอ้มว่าแต่เรื่องที่เกิดขึ้น...ทัฬห์บอกว่าลูกแก้วไม่รู้อะไรมากไปกว่าเธอพาไปเที่ยวทะเล
มณฑิราร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ บอกว่าที่ตนมาก็อยากจะขอโทษเขาจริงๆ ทั้งด่าและตำหนิ ตัวเองว่า
“มณมันบ้า มณเลวมากที่คิดทำแบบนั้นกับลูกแก้ว มณไม่ได้ต้องการให้คุณยกโทษให้ คุณจะตบจะตีจะด่าว่าอะไรมณได้ทั้งนั้น...มณ...” เธอสะอื้นจนพูดไม่ออก
“พอเถอะคุณมณ ลูกแก้วก็ไม่ได้เป็นอะไร เรารู้จักกันมานาน ผมรู้ว่าจริงๆแล้วคุณเป็นคนดี มันอาจจะผิดที่ผมเองที่ไม่เคยพูดให้ชัดเจนกับคุณ เพราะความเกรงใจก็เลยทำให้คุณเข้าใจผิดและมีความหวังในตัวผมมาโดยตลอด”
มณฑิราอึ้งทั้งที่น้ำตายังไหล ทัฬห์จับไหล่ทั้งสองข้างของเธอให้หันมาเผชิญหน้า พูดจริงจัง อบอุ่น
“เรามาเริ่มกันใหม่ดีไหมครับ ขอให้คุณเป็นน้ามณที่รักลูกแก้วเหมือนเดิม และเป็นเพื่อนที่ดีของผมตลอดไป”
มณฑิรายิ้มทั้งน้ำตา โผกอดทัฬห์พูดจากใจจริง “ตกลงค่ะ ขอบคุณมากนะคะทัฬห์”
ทัฬห์โอบกอดมณฑิราด้วยความโล่งใจ แต่ที่หน้าบ้าน เฟื่องลดามาถึงเห็นภาพนั้นพอดี เธอหันกลับขึ้นแท็กซี่ไปทันที
เฟื่องดลาว้าวุ่นสับสนทั้งโกรธและน้อยใจระคนกัน คิดอย่างรับไม่ได้กับความจริงที่เห็น
“คุณคงรักคุณมณมากสินะ ขนาดเธอคิดร้ายกับลูกแก้วแบบนี้ คุณก็ยังให้อภัย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”
จนแท็กซี่หันมาถามว่าตกลงจะไปไหน จึงรู้สึกตัวรีบขอโทษบอกให้ไปที่รามอินทราก็แล้วกัน
ooooooo
เฟื่องลดากลับไปที่บ้านตัวเองหงอยๆ สร้อยทอง ดีใจมากถามว่าลมอะไรพัดลดามาหาน้า ใจตรงกันเลย เพราะน้าก็กำลังจะไปหาลดาอยู่พอดี
“ลดาไม่รู้จะไปไหนค่ะ...น้าสร้อยคะลดาคิดถึงพ่อ ลดาอยากกลับมาอยู่บ้านเรา”
“มีเรื่องอะไร ทะเลาะกับคุณทัฬห์เหรอ” สร้อยทองเข้าไปกอดถาม เฟื่องลดาส่ายหน้าแต่น้ำตาไหล
“ไม่เป็นไร ถ้ายังไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ลดาคิดถูกแล้วละจ้ะ มีปัญหาก็กลับมาหาน้า น้ายังเป็นที่พึ่งให้ลดาได้เสมอนะ”
เฟื่องลดาขอบคุณแล้วขอขึ้นไปที่ห้องนอนตัวเอง สร้อยทองมองตามกระหยิ่ม พึมพำ
“ทำไมโชคถึงเข้าข้างเราขนาดนี้เนี่ย” พลางหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าย่องออกไปหน้าบ้านโทร.บอกเสี่ยนภทันที
