ม่านบังใจ

ทัฬห์นั่งทำงานอย่างไม่มีสมาธิจนเกือบหกโมงเย็น ได้ยินเสียงเคาะประตูก็โล่งใจนึกว่าเฟื่องลดามาแล้ว แต่พออนุญาตให้เข้า คนที่เข้ามากลับเป็นไทว์

“พี่ทัฬห์ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ” ไทว์ถามเสียงสดชื่นแจ่มใส

“เปล่า แค่สะสางงานที่มันค้างๆอยู่นิดหน่อย นายมีอะไร”

ไทว์ยิ้มมีเลศนัยแทนคำตอบ แต่เมื่อไปที่ห้องโถง เห็นสร้อยสนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทัฬห์พึมพำงงๆ “คุณสน” สร้อยสนไหว้ทัฬห์ เขารับไหว้แล้วถามไทว์ “นี่นายกับคุณสน...”

“ผมไปรับคุณสนมาจากชะอำ แล้วก็ลาออกให้คุณสนเรียบร้อยแล้ว พี่ทัฬห์คงไม่ว่าอะไรนะครับ”

“ฉันจะไปว่าอะไร ดีแล้ว คนกำลังท้องกำลังไส้ได้พักผ่อนเยอะๆหลานฉันจะได้แข็งแรง”

ดวงใจกับสากำลังถือถาดใส่น้ำกับของว่างเข้ามา ดวงใจอุทาน “อะไรนะคะ คุณสร้อยสนกับคุณไทว์...”

ไทว์เข้าไปโอบสร้อยสนบอกดวงใจยิ้มๆว่า “เรื่องมันซับซ้อนนิดหน่อยครับป้า แต่สรุปก็คือผมกำลังจะแต่งงานกับคุณสน แล้วป้าก็เตรียมตัวเลี้ยงลูกของเราด้วยนะครับ”

“เห็นไหมป้า...ฉันบอกแล้วว่าคุณสร้อยสนกับคุณไทว์น่ะ สมกันอย่างกับที่ป้าพูดไม่มีผิดคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน” สาโพล่งออกมาอย่างดีใจมาก

“ป้าก็ดีใจด้วยนะคะคุณไทว์ ยินดีต้อนรับค่ะคุณสร้อยสน”

สร้อยสนขอบคุณทุกคนที่ต้อนรับตน

“เชิญคุณสนเข้าไปคุยที่ห้องทำงานผมหน่อยนะครับ นายด้วยนะนายไทว์” ทัฬห์ตัดบท

เมื่อไปนั่งคุยกันในห้องทำงาน ทัฬห์เล่าเรื่องสร้อยทองมาขอให้ช่วยเรื่องหนี้สินของตนสิบล้านบาท

สร้อยสนตกใจมากกับตัวเลขมหาศาล ทัฬห์บอกว่าตนยังไม่ได้ให้เพราะอยากให้สร้อยทองได้บทเรียน จะรออีกสักพักเพื่อให้สร้อยทองเข็ดและจำจะได้ไม่ทำอีก สร้อยสนบอกว่าตนอายทัฬห์มาก

“ไม่ต้องรู้สึกแบบนั้นหรอกครับ ตอนนี้เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันแล้ว ผมจะรีบเคลียร์เรื่องหนี้สินของคุณสร้อยทองให้ จะได้จัดงานแต่งงานระหว่างคุณกับนายไทว์อย่างสบายใจ คุณสร้อยทองจะเป็นยายแล้ว คงจะคิดได้”

สร้อยสนเกรงใจทัฬห์บอกว่าจะคุยกับแม่ให้เด็ดขาด ถ้าไม่ยอมเลิกเล่นการพนันตนก็จะไม่แต่งงาน ไทว์ตกใจร้องอ้าว...แล้วตนล่ะ?

สร้อยสนบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะแม่อยากให้ตนแต่งงานกับเขาใจจะขาด แม่ต้องยอมแน่ๆ ไทว์ถอนใจโล่งอก

ทัฬห์ชวนสร้อยสนอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปหาสร้อยทอง สร้อยสนเอะใจถามว่าตั้งแต่ตนมายังไม่เห็นเฟื่องลดาเลย

“เฟื่องลดาเขาขอไปค้างกับกานดาเมื่อคืน ป่านนี้ยังไม่กลับเลยครับ คงอยู่ทานข้าวเย็นที่นั่นก่อน กับข้าวบ้านกานดาน่าจะถูกปากกว่าที่นี่”

ทัฬห์เผลอแสดงความน้อยใจออกมา พอรู้ตัวก็รีบปรับท่าทีเป็นปกติ สร้อยสนมองอย่างสงสัย

ooooooo

ขณะเดินออกจากห้องโถงเพื่อไปทานข้าวนั้น ไทว์เห็นสร้อยสนเงียบขรึม ถามว่าคิดอะไรอยู่

ไทว์พูดให้สบายใจว่า ถ้ากังวลเรื่องเงินสิบล้านที่พี่ทัฬห์จะใช้ให้ ตนจะขอให้พี่ทัฬห์เอามรดกส่วนของตนใช้หนี้เอง พูดเต็มปากเต็มคำเต็มใจว่า “ลูกเขยก็สมควรช่วยแม่ยายอยู่แล้ว”

สร้อยสนบอกว่าเปล่า ตนกำลังสงสัยว่าทัฬห์กับเฟื่องลดามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า

“ไม่นะครับ ช่วงนี้เขารักกันดีจะตาย ตั้งแต่พี่ทัฬห์เกิดอุบัติเหตุเพราะช่วยลดาผมว่ามันเลยทำให้ลดาเข้าใจและเปิดใจกับพี่ทัฬห์มากขึ้น”