ม่านบังใจ
ตอนที่ 14
“เขาไม่ได้โกรธนายหรอก แต่เขาไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนที่ขัดขวางการแต่งงานของนายกับคุณสิต่างหาก นายลองไปคิดเอาเอง ที่นายคุยกับพี่ เรื่องที่นายเมาคืนนั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น สัญชาตญาณของนายมันไม่ผิดหรอก ไม่อย่างนั้นนายคงเป็นตำรวจไม่ได้”
พูดแค่นั้นแล้วทัฬห์ก็ลุกขึ้น ไทว์รีบเรียกไว้ถามอย่างร้อนใจ
“เดี๋ยวครับพี่ทัฬห์ พี่รู้ใช่ไหมว่าคุณสนอยู่ที่ไหน”
ooooooo
คืนนี้สร้อยสนทานยาตามคำสั่งหมออย่างเคร่งครัด กลับมานั่งที่เตียงลูบท้องตัวเองอย่างมีความสุข พูดกับลูกในท้อง...
“แม่เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าความสุขที่แท้จริงของคนเป็นแม่ก็คือการที่รู้ว่ามีลูกอีกชีวิตหนึ่งที่เราต้องดูแลให้ดีที่สุด...”
เมื่อตัวเองมีลูกก็คิดถึงแม่ สร้อยสนโทร.หาสร้อยทองและรอสายอย่างใจจดจ่อ สร้อยทองเห็นเบอร์ที่โชว์หน้าจอไม่คุ้นแต่ก็รับสาย พอรู้ว่าเป็นสร้อยสนโทร.มาก็ประชดเสียงกระด้าง
“อ้าว...แกเองเหรอนังสน ยังไม่ตายรึไง ไม่รอชาติหน้าค่อยโทร.มาล่ะ”
หยุดฟังสร้อยสนแล้วอารมณ์ก็ยังคุกรุ่น แผดเสียงหัวเราะเยาะ
“คิดถึงฉัน...โอ๊ยอยากหัวเราะให้ฟันร่วง อยู่ๆก็หายหัวไปติดต่อก็ไม่ได้ ไม่เคยสนใจว่าฉันจะอยู่หรือตาย วันนี้มาบอกคิดถึง ฉันว่าแกคงละเมอแน่ๆ ไปนอนต่อเถอะ ฉันก็จะขึ้นนอนละ แค่นี้นะ”
สร้อยทองตัดบทวางสายอย่างไม่มีเยื่อใย เค้นหัวเราะเยาะ “สงสัยมันคงไข้ขึ้นแน่ๆ”
พอสร้อยทองลุกจะเดินขึ้นชั้นบนเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีก หยิบดูเห็นเป็นเบอร์ของเสี่ยนภก็รีบกดรับ ทักทายอ่อนหวาน
“สวัสดีค่ะเสี่ย โทร.มาซะดึกเชียว”
“ก็มันหลายวันแล้วนี่ ตกลงจะเอายังไง ไหนบอกว่าจะพาตัวเฟื่องลดามาให้ฉันไง หรือว่าคิดจะเบี้ยว”
“ใจเย็นๆค่ะเสี่ย ของแบบนี้ก็ต้องให้เวลากันหน่อย” หยุดฟังปลายสายแล้วตกใจ “รู้แล้วค่ะ ฉันรู้แล้ว ฉันจะเอาตัวเฟื่องลดาไปให้เสี่ยให้เร็วที่สุด...ค่ะๆ สวัสดีค่ะ” แต่พอวางสายก็ด่า “ไอ้เวร เก่งแต่ขู่”
สร้อยทองกระแทกตัวนั่ง สีหน้าครุ่นคิด
ooooooo
กวินกับกานดาพาเฟื่องลดาไปทานอาหารร้านบรรยากาศดีและคนไม่มากนัก แต่สั่งอาหารแล้วเฟื่องลดากลับมองอาหารบนโต๊ะเบื่อๆ กวินทักว่าลดาไม่ค่อยทานเลยจะสั่งอะไรเพิ่มไหม
เฟื่องลดาบอกว่าตนไม่ค่อยหิว กวินพูดอย่างเข้าใจความรู้สึกของเธอว่า
“คุณทัฬห์เขาคงงานยุ่งจริงๆถึงไม่ได้มารับลดา แต่เขาก็ห่วงนะ ไม่อย่างนั้นจะให้หมวดไทว์มารับแทนเหรอ”
“ไม่เกี่ยวกับเขาหรอกค่ะ ลดาไม่เคยต้องการให้เขามาห่วงลดาอยู่แล้ว” ปากแข็งทั้งที่ใจปวด
พอดีพนักงานมาเสิร์ฟอาหาร กานดาชวนขำๆว่าดื่มอะไรแก้เซ็งหน่อยไหม เฟื่องลดาตอบรับทันที กวินท้วงติงว่าอย่าเลยไม่ดีหรอก แต่กานดาบอกว่านานๆที เราก็โตแล้วและพี่วินก็อยู่ด้วย จิบกันคนละนิดละหน่อยพอให้ลดาหายเซ็งเท่านั้น
“แต่คุณทัฬห์เขาจะตำหนิเอาได้นะ อย่าเลย”
“ไม่เห็นต้องไปสนใจเขาเลยค่ะ ดื่มแค่นิดๆ หน่อยๆแบบที่ยัยกานว่า เขาไม่รู้หรอกค่ะ เขาไม่ได้สนใจลดาขนาดนั้น”
พูดแล้วเฟื่องลดากยกมือเรียกพนักงานมาสั่งเบียร์ทันที กวินได้แต่มองอย่างไม่สบายใจ
แต่เอาเข้าจริง เฟื่องลดาก็ดื่มจนเมาเดินไม่ไหว กานดากับกวินต้องประคองมาขึ้นรถให้นอนพัก
ที่เบาะหลัง กานดาถูกพี่ชายดุว่ายุกันดีนัก กานดาบอกว่าไม่คิดว่าลดาจะดื่มขนาดนี้ ห้ามก็ไม่ฟัง
