ม่านบังใจ
ตอนที่ 14
เสี่ยนภชมว่าทำงานได้ดีมาก แต่ตอนนี้ตนกำลังจะออกไปพบผู้ใหญ่ที่ต่างจังหวัด สร้อยทองกลัวเสียโอกาสทอง บอกเสี่ยว่าต้องรีบ เพราะถ้าเฟื่องลดากลับไปบ้านทัฬห์แล้วทุกอย่างจะยิ่งยาก
“ฉันรู้แล้ว เอาอย่างนี้ พยายามถ่วงเวลาเอาไว้ก่อน ยังไงคืนนี้ฉันจะไปแน่นอน แต่ถ้าฉันไปแล้วไม่เจอเฟื่องลดา ฉันจะเอานิ้วแกทั้งสิบนิ้วกลับมาแทน”
พูดแล้วเสี่ยตัดการติดต่อขึ้นรถไปเลย สร้อยทองมองโทรศัพท์ในมือด่าตามเคย
“ไอ้เลว ดีแต่ขู่ รอให้เคลียร์หนี้รอบนี้หมดก่อนเถอะ”
สร้อยทองมองขึ้นชั้นบนที่เฟื่องลดาอยู่ คิดแผนที่จะดึงเฟื่องลดาไว้จนกว่าเสี่ยนภจะมาเพื่อเอาตัวรอดคืนนี้
ooooooo
สร้อยสนกำลังทำงานที่ห้องครัวอาหารไทย เธอตกใจเมื่อจู่ๆผู้จัดการก็เข้ามาถามเสียงดังว่า
“ใครเป็นคนทำข้าวผัดทะเลรวมมิตร”
“ฉันเองค่ะ”
“ลูกค้าอยากพบ”
สร้อยสนงง หันไปหยิบไอแพดห้องอาหารที่มีการบันทึกออเดอร์ยื่นให้ผู้จัดการดู พลางอธิบาย
“มีอะไรคะ ฉันก็ทำตามออเดอร์ทุกอย่าง ลูกค้าอยากให้ทำข้าวผัดรูปหัวใจ รอบๆตบแต่งด้วยผักสลักเป็นรูปดอกไม้ ฉันก็ทำตามทุกอย่างนะคะ”
“ผมก็ไม่รู้ คุณออกไปพบลูกค้าหน่อยก็แล้วกัน” พอสร้อยสนรับคำขยับจะไป ผู้จัดการย้ำว่า “จำไว้นะ ไม่ว่าลูกค้าจะว่าอะไรก็ต้องฟังอย่างเดียวเท่านั้น”
“ฉันรู้ค่ะ ผู้จัดการไม่ต้องห่วง” สร้อยสนรับคำสีหน้าไม่ค่อยดี ถอดหมวกเชฟ ผ้ากันเปื้อนแล้วออกไปกับผู้จัดการ
เมื่อไปถึงห้องอาหารไทย สร้อยสนชะชักแปลกใจที่ไม่มีใครอยู่เลย นึกว่าลูกค้าอาจโกรธเลยอาละวาด ไล่ออกไปหมด สูดลมหายใจลึกๆให้กำลังใจ ตัวเอง เดินตรงไปที่โต๊ะมุมห้องเห็นจานอาหารยังวางอยู่แต่ไม่มีลูกค้า
สร้อยสนมองจานอาหารที่ตบแต่งอย่างสวยงามตามออเดอร์ พลันก็ชะงักเมื่อเห็นแหวนเพชรวงเล็กๆ วางอยู่กลางหัวใจ เอะใจหยิบขึ้นมาดู พลันเสียงไทว์ ก็ดังขึ้นจากข้างหลัง
“แต่งงานกับผมนะครับคุณสน”
สร้อยสนตกใจหันไป ถูกไทว์สวมกอดทันที สร้อยสนอุทาน “หมวด...”
“ผมรู้เรื่องหมดทุกอย่างแล้ว ยกโทษให้ผมนะ ที่ผมล่วงเกินคุณคืนนั้น” สร้อยสนขอร้องให้เขาปล่อย “คุณจะไม่ยกโทษให้ผมเหรอครับ”
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบฉันเพราะความเมา กลับไปหาคุณสิเถอะค่ะ” พูดแล้วเบี่ยงตัวผลุนผลันจะไป
“เดี๋ยวครับคุณสน” ไทว์รีบตามไป ผู้จัดการกับพนักงานที่ซ่อนอยู่โผล่ออกมา พนักงานถามผู้จัดการว่าทำไมไม่แฮปปี้เอนดิ้งเหมือนในละคร ผู้จัดการพูดไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าแบบ...ไม่รู้เหมือนกัน
สร้อยสนวิ่งไปยืนร้องไห้ใต้ต้นไม้ที่ชายหาด ไทว์ตามไป เธอเช็ดน้ำตา ทำเสียงเข้มแข็งบอกให้เขากลับไปเถอะ
“ทำไมคุณพูดง่ายๆแบบนี้”
“แล้วคุณล่ะคะ ทำไมคุณถึงทิ้งคุณสิง่ายๆแบบนี้ ถ้าจะบอกว่าเพื่อจะมารับผิดชอบฉันละก็...ฉันไม่ต้องการค่ะ คุณควรจะคิดถึงใจคุณสิบ้างว่าเธอจะคิดยังไง”
สร้อยสนจะเดินหนีอีก ไทว์รีบรวบตัวกอดไว้ พูดจริงจัง
“ฟังผมดีๆนะคุณสน ผมกับสิเลิกกันแล้ว”
สร้อยสนสะบัดหลุดก็ตบหน้าไทว์อย่างแรงประณามว่าคุณเป็นผู้ชายที่แย่มาก ไทว์อึ้งแต่ก็พยายามบอกว่าเธอเข้าใจผิด เพราะตนกับสิเลิกกันแล้วเพราะสิริโสภามีคนอื่น สร้อยสนตกใจถามว่าอะไรนะ
