ม่านบังใจ
ตอนที่ 14
คนที่เปิดประตูเข้ามากลายเป็นไทว์ กานดามองเฟื่องลดาหน้าจ๋อย เฟื่องลดายิ้มเยาะกานดาแต่ตัวเองก็ผิดหวัง
ทัฬห์ไม่ได้มารับเฟื่องลดาออกจากโรงพยาบาลแต่เขาให้ไทว์มาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลและรับเฟื่องลดากลับ
เฟื่องลดาขอบคุณไทว์ที่มาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้ ไทว์บอกว่าเธอต้องขอบคุณทัฬห์เพราะตนทำตามคำสั่งของเขา ถามว่าจะไม่ให้ไปส่งที่บ้านแน่นะ
เฟื่องลดาบอกว่าตนยังไม่อยากกลับ ขอไปทานข้าวกับพี่วินกับกานดาก่อน กวินชวนไทว์ไปทานด้วยกันไหม ไทว์ขอตัวเพราะมีงานต่ออีกนิดหน่อย จึงแยกกันที่ลานจอดรถโรงพยาบาล
กานดาสังเกตเห็นเฟื่องลดาท่าทางหงอยๆ กระซิบถามกวินว่าไม่รู้เป็นอะไรหรือเปล่า
“คงเสียใจที่คุณทัฬห์ไม่มารับมั้ง คุณทัฬห์นะคุณทัฬห์ ติดงานอะไรนักหนามารับลดาไม่ได้ มาเยี่ยมก็ไม่มา เป็นใครก็นอยด์ทั้งนั้นแหละ” กวินบ่นแล้วมองเฟื่องลดาอย่างเป็นห่วง
ทัฬห์โทร.หาไทว์ขณะขับรถกลับ ขอบใจที่เขา ช่วยเป็นธุระเรื่องเฟื่องลดาให้ ถามว่าส่งถึงบ้านแล้วใช่ไหม ฟังไทว์แล้วพูดอย่างเข้าใจว่าไม่เป็นไร ทาน แต่ข้าวที่บ้านทุกวันก็คงเบื่อ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ กวินก็คงพาไปส่ง บอกไทว์ว่า
“ว่าแต่นาย คืนนี้ถ้าไม่มีธุระอะไรที่ไหนรีบกลับนะ พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
ทัฬห์คิดถึงการคุยกับสร้อยสนก่อนกลับ เธอขอร้องจริงจังว่า
“คุณทัฬห์อย่าบอกหมวดนะคะ คุณทัฬห์เคยสัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่บอกหมวด”
“ใช่ ผมเคยสัญญา แต่ตอนนี้กับตอนนั้นมันต่างกัน ตอนนี้คุณมีลูกนายไทว์อยู่ในท้อง คุณจะ
ไม่ให้พ่อเขารับรู้ได้ยังไง แล้วมันก็ไม่ยุติธรรมกับคุณด้วยที่คุณต้องรับผิดชอบอยู่คนเดียว”
“แต่ฉันยินดีและเต็มใจที่จะรับผิดชอบชีวิตเด็กคนนี้เพียงคนเดียว ฉันขอร้องนะคะคุณทัฬห์ อย่าให้ฉันกับลูกต้องไปทำลายความรักของหมวดกับคุณสิริโสภาเลยนะคะ ฉันขอร้อง”
คิดแล้วทัฬห์ลำบากใจ แต่ก็ตัดสินใจแล้วที่จะต้องบอกไทว์ ได้แต่พึมพำ
“ขอโทษนะคุณสน ที่ผมไม่สามารถทำตามคำขอร้องของคุณได้”
ทัฬห์กลับไปเห็นลูกแก้วยังดูการ์ตูนในมือถืออยู่กับไทว์ที่ห้องโถง ทัฬห์ขอยืมตัวอาไทว์ไปคุยธุระหน่อย ลูกแก้วพยักหน้า ทัฬห์จูบหน้าผากลูกแก้วชมว่าเก่งมาก แล้วพยักหน้าให้ไทว์ตามตนออกไป
ooooooo
ทัฬห์ถามไทว์ว่ากำหนดวันแต่งงานกับสิริโสภาแล้วหรือยัง ไทว์บอกว่าตนจะบอกหลายครั้งแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที ทัฬห์มองหน้าถามว่ามีอะไร
“งานแต่งงานของผมกับสิไม่มีแล้วครับ”
ทัฬห์แปลกใจถามว่าทำไม ไทว์พูดด้วยน้ำเสียงปกติอย่างไม่ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญอะไร
“เอาสั้นๆแล้วกันนะครับ คือเราคงรักกันไม่พอเลยจากกันด้วยดี สิเขาก็มีคนอื่นไปเรียบร้อยแล้ว”
“ทำไมมันง่ายแบบนั้น ท่าทางนายก็ไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่เลย”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนรู้ว่าสิมีคนอื่นก็โกรธนะครับ แต่มันไม่ได้เสียใจ เหมือนมันโล่งใจยังไงก็บอกไม่ถูก ผมยังแปลกใจตัวเองอยู่เลย”
“ไม่ต้องแปลกใจหรอก ฉันจะบอกให้เอง เพราะนายไม่ได้รักคุณสิน่ะสิ นายรักคนอื่น รักมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้ใจตัวเอง”
“พี่ทัฬห์หมายถึงใครครับ”
“คุณสนไง” พูดแล้วเห็นไทว์อึ้ง เงียบ ทัฬห์รุก “นายไม่กล้าปฏิเสธ แสดงว่าที่ฉันพูดถูกใช่ไหม”
ไทว์บอกว่าตนก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ยอมรับว่าตนคิดถึงสร้อยสน แต่เขาก็ไม่อยู่แล้ว ทัฬห์บอกว่าเขาไปก็เพราะนาย ไทว์ตกใจถามรัว
“อะไรนะครับ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าคุณสนเขาจงใจหลบผมใช่ไหม ทำไมครับ เขาโกรธอะไรผม”
