หลงเงาจันทร์

ทีแรกเขมจิราไม่ได้สนใจอะไรนัก ครั้นเห็นหน้าธนาคิมชัดๆก็ถูกใจใช่เลย ยิ่งได้รู้ประวัติคร่าวๆของเขาว่าเพิ่งจบจากเมืองนอกกำลังจะเปิดบริษัทกับเพื่อน เป็นงานด้านไอทีเกี่ยวกับวางระบบคอมพิวเตอร์ จัดเก็บเชื่อมโยงฐานข้อมูลให้กับบริษัทห้างร้านต่างๆก็ยิ่งสนใจ เอมอรนึกขึ้นได้ว่าทิพย์อาภาก็ทำธุรกิจเช่นกัน ถ้าสนใจก็เรียกใช้เขาได้เลย

“ก็ดีนะคะคุณแม่...คุณแม่กำลังสนใจวางระบบที่ออฟฟิศใหม่อยู่ไม่ใช่เหรอคะ”

ทิพย์อาภางงกับท่าทีของลูกแต่ก็เออออไปด้วยว่าใช่แล้วหยิบนามบัตรยื่นให้ธนาคิม ว่างเมื่อไหร่ลองนัดเข้ามาคุยรายละเอียดกัน เขารับนามบัตรมาดูสีหน้าตื่นเต้นแวบหนึ่งก่อนจะเก็บอาการไว้ทันไม่ให้ใครสังเกตเห็น ขอบคุณทิพย์อาภามากจะรีบติดต่อไปให้เร็วที่สุด จากนั้นสองแม่ลูกเดินแยกไป เอมอรเห็นลูกชายมองตามก็คิดว่าสนใจเขมจิรา อวยยกใหญ่ว่าเธอน่ารักอย่างโน้นอย่างนี้

“เพื่อนคุณแม่คนนี้เขามีลูกแค่คนเดียวเหรอครับ”

“เขาบอกอย่างงั้นนะ นี่คิมถ้าได้ลูกสะใภ้อย่างหนูเขมนี่ แม่โอเคนะ”

ธนาคิมไม่ตอบอะไร ได้ชวนแม่ไปกินข้าว อ้างว่าเอกรัฐหิวแย่แล้ว คนถูกอ้างชื่อถึงกับหน้าเหลอหลา เธอรู้ทันว่าลูกชายเปลี่ยนเรื่องพูดก็กระเซ้าเล่นแล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ครั้นอยู่กันตามลำพังกับเพื่อนซี้ 

ธนาคิมเอานามบัตรของทิพย์อาภาให้เอกรัฐดูที่นามสกุล เห็นเป็นนามสกุลเดียวกับพิมพ์ชนกก็ตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าโลกจะกลมได้ขนาดนี้ เอกรัฐมองธนาคิมที่มีสีหน้าเหมือนมีแผนบางอย่างในใจอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก

ooooooo

กว่าสองแม่ลูกจะกลับถึงบ้านสุวรรณเวศน์ก็ค่ำมากแล้ว เจออานนท์นั่งคุยอยู่กับพิมพ์ชนกในห้องรับแขกโดยมีแอ๋วนั่งอยู่ที่พื้นใกล้ๆ เขมจิราชักสีหน้าใส่ทำไมเขาถึงมานั่งคุยกับพี่พิมพ์อยู่ที่นี่

“พอหมอเสร็จงานก็เลยรีบมาหา แต่เขมยังไม่กลับ หมอโทร.ไปก็ปิดเครื่อง”