หลงเงาจันทร์

แม้รู้แก่ใจดีว่าอานนท์ไม่มีใจให้ แต่ริสาก็ยังคงคอยดูแล เป็นห่วงเป็นใยเขาตลอด เห็นเขาตรวจรักษาคนไข้จนเลยเวลากินข้าวเที่ยงมานานแล้ว จึงไม่ยอมเรียกคนไข้รายต่อไปเข้าห้องตรวจ เพราะต้องการให้เขากินอะไรก่อน เขาทักท้วงจะพักกินข้าวได้อย่างไรในเมื่อยังมีคนไข้รออยู่

“คุณหมอกินข้าวไม่เคยถึงห้านาทีเลยค่ะ เป็นหมอก็ต้องยิ่งรักษาสุขภาพนะคะ ป่วยไปอายคนไข้แย่”

“โอเค งั้นเดี๋ยวหมอรีบไปซื้อแซนด์วิช...”

ริสาร้องห้ามไว้ เนื่องจากซื้อข้าวเตรียมไว้ให้เขาแล้ว...

พิมพ์ชนกเห็นอานนท์กินข้าวที่ริสาเตรียมไว้ให้ อดนินทากับนภาไม่ได้ว่าเขาไม่รู้หรือว่าริสาแอบชอบอยู่ นภามั่นใจว่ารู้ แต่เขาไม่สนใจ พิมพ์ชนกบ่นสงสารริสา นภาไม่เห็นจะน่าสงสารตรงไหน ในเมื่อเธอเป็นคนเลือกแบบนี้เองใครพูดก็ไม่ฟัง ริสาเดินมาพอดี นภาหันไปถามว่าอานนท์มีแฟนแล้วจะไปดูแลเขาดีขนาดนี้ทำไม เธอแค่หาข้าวให้เขากิน ถ้าเกิดเขาป่วยขึ้นมาใครจะรักษาคนไข้ นภามองพิมพ์ชนก

“เห็นไหม” นภาส่ายหน้าแล้วไปทำงานต่อ พิมพ์ชนก เตือนริสาทำแบบนี้คนที่เสียใจคงไม่พ้นตัวเธอเอง ริสาไม่ได้หวังอะไรในตัวอานนท์แล้วจะเสียใจได้อย่างไร พิมพ์ชนกสงสัยทำแบบนี้แล้วมีความสุขจริงๆหรือ

“ถ้าวันหนึ่งพิมพ์ชอบใครจริงๆ พิมพ์อาจจะเข้าใจพี่ก็ได้นะ”...

เอกรัฐรออยู่ที่บ้านธนาคิมนานสองนานไม่เห็นเพื่อนกลับมาสักทีก็เลยโทร.ไปตาม พอรู้ว่ายังอยู่กับเขมจิราช่วยดูชุดให้ก็แดกดันว่าเปลี่ยนอาชีพเป็นสไตลิสต์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตนรู้ทันว่าเขาวางแผนจะใช้เขมจิราเป็นสะพานไปหาพิมพ์ชนก จังหวะนั้นเขมจิราเดินมาหา ธนาคิมก็เลยรีบวางสายโดยไม่ฟังเสียงเรียกให้อยู่คุยกันก่อนของเอกรัฐ เอมอรได้ยินเสียงเอะอะของเขาเข้ามาถามว่ามีอะไรหรือเปล่า

“คิมน่ะสิครับ ไปกับน้องเขมตั้งแต่บ่ายนี่ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย”

เอมอรดีใจหากทั้งคู่อยู่ด้วยกัน แต่อดสงสัยไม่ได้แล้วเอกรัฐโทร.ตามธนาคิมทำไม เขาเกือบหลุดปากพูดถึงเรื่องแก้แค้นให้พลาทิป แต่เปลี่ยนเป็นบอกว่าไม่มีอะไรแทนที่ ท่านดีใจหากลูกชายจะชอบเขมจิรา สั่งห้ามเอกรัฐขัดขวางสองคนนั่น ชวนเขาอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันจะได้ไม่ไปกวนธนาคิม จากนั้นเธอเดินเข้าครัวไป

“ครับ ให้ขวางก็คงไม่ทันแล้วล่ะครับ” เอกรัฐบ่นพึมพำ...

เขมจิราต้องการจะใกล้ชิดกับธนาคิมจึงชวนไปกินมื้อค่ำด้วยกัน จะเลี้ยงขอบคุณที่เขาอยู่ช่วยเธอดูชุด เขายินดีไปด้วยแต่ขอเป็นเจ้ามือเองเพราะตั้งใจจะชวนเธออยู่แล้ว...

ด้านอานนท์พยายามโทร.หาเขมจิราตั้งแต่เลิกงานแต่ไม่มีใครรับสาย จึงฝากพิมพ์ชนกไปบอกเธอให้ด้วยว่าถ้าว่างเมื่อไหร่ให้โทร.กลับมาหาด้วย พิมพ์ชนกมองตามเขาที่เดินจากไปอย่างเหนื่อยใจแทน

ooooooo