หลงเงาจันทร์

เขมจิรากำลังเดินขึ้นไปที่ห้อง เห็นกองหนังสือพิมพ์วางอยู่สะดุดตากับข่าวชิ้นหนึ่งหยิบขึ้นมาดู ลูกชิ้นเห็นเข้าก็รีบเสนอหน้าดูด้วย เห็นข่าวที่เขมจิราสนใจถึงกับร้องเอะอะผู้ชายคนนี้คุ้นหน้ามาก แล้วนึกขึ้นได้ว่าเป็นผู้ชายที่มากดกริ่งถามหาพิมพ์ชนก เขมจิราตวาดแว้ดว่าไม่ใช่

“ใช่ค่ะ ใช่แน่ๆ หนูจำได้ที่มาโวยวายหน้าบ้านแล้วอยู่ๆก็ขับรถออกไปเลย”

เจ้านายสาวถามว่านอกจากลูกชิ้นแล้วมีใครเห็นอีกไหม เธอส่ายหน้าไม่มีใครเห็น เขมจิราสั่งให้เธอปิดปากให้สนิทห้ามให้รู้เรื่องนี้เด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะเฉดหัวออกจากบ้าน แล้วถือหนังสือพิมพ์วิ่งเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูล็อก เปิดหนังสือพิมพ์อ่านข่าวการตายของพลาทิป ตกใจว่าเขาตายในคืนที่เธอโทร.ไปจิกให้เขามารับ

“นี่มันคืนนั้น...ไม่...ไม่จริง” เขมจิรากลัวความผิดฉีกหนังสือพิมพ์หน้าที่มีข่าวพลาทิปเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเอาไปทิ้งลงชักโครกกดน้ำตาม ทรุดตัวลงนั่งแปะกับพื้นปลอบตัวเองว่าไม่เป็นอะไรไม่มีใครรู้เรื่องเธอกับพลาทิป ถึงจะรู้ก็ไม่ใช่เธอแต่เป็นพิมพ์ชนก คนชื่อพิมพ์ชนกต่างหากเป็นคนโทร.ตามเขาออกมา เขาขับรถชนเองไม่เกี่ยวกับเธอ มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทิพย์อาภาขึ้นมาตามลูกลงไปกินข้าว

เขมจิราเปิดประตูออกมาโผกอดแม่น้ำตาไหลพราก ทิพย์อาภาแปลกใจหมดเรื่องแล้วทำไมยังร้องไห้อีก ปลอบว่าไม่มีอะไรแล้วไม่ต้องร้องไห้แล้วเช็ดน้ำตาให้ เขมจิราอุ่นใจขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดแม่...

ขณะที่เขมจิราพยายามบอกตัวเองว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพลาทิป ธนาคิมดื่มเหล้าต่างน้ำอยู่ที่บ้านพลาทิปคิดถึงแต่คำพูดของเพื่อนรักก่อนตายที่บอกว่าพิมพ์ชนกโทร.มาง้อจะให้ไปรับที่บ้านเดี๋ยวนี้ แต่เขาไม่ยอมให้ไปเนื่องจากรู้ว่าเพื่อนเมาขับรถไม่ได้สั่งให้รออยู่ที่บ้านเดี๋ยวไปถึงจะขับรถให้เอง และให้เพื่อนสัญญาว่าจะไม่ขับรถออกไปหาผู้หญิงคนนั้น พลาทิปรับปากดิบดีแต่กลับทำตรงข้าม

“ทำไมแกไม่รักษาสัญญาวะไอ้พีท” ธนาคิมว่าแล้วกระดกเหล้าหมดแก้ว เอกรัฐตามมาสมทบถามว่าพ่อแม่ของพลาทิปไปอเมริกาแล้วหรือ เขาพยักหน้า พวกท่านทิ้งทุกอย่าง บ้านหลังนี้วันหนึ่งก็อาจจะต้องขายเพราะทนคิดถึงลูกไม่ไหว แล้วชวนเอกรัฐดื่มเป็นเพื่อน เอกรัฐเป็นห่วงเขามากถามว่าดื่มไปกี่แก้วแล้ว

ธนาคิมไม่ตอบคำถาม เอาแต่คร่ำครวญถึงพลาทิปและยังพร่ำเพ้ออีกว่าคนบ้านนี้มีบุญคุณกับเขามากมาย ไม่เข้าใจทำไมชีวิตคนดีๆ ต้องมาพังเพราะผู้หญิงร้ายกาจคนเดียวด้วย เอกรัฐขอร้องเขาอย่าเพิ่งตัดสินใครในเมื่อเราไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น