หลงเงาจันทร์

“คุณจะหาเรื่องฉันอีกใช่ไหม เมื่อวานคุณเพิ่งบอกทุกคนว่าไม่รู้จักฉัน วันนี้คุณจะมาขอติดรถฉันกลับบ้าน แล้วคุณจะบอกเขมว่าอะไรเหรอ”

ธนาคิมยิ้มหยันที่แท้ก็น้อยใจที่เขาทำเป็นไม่รู้จัก พิมพ์ชนกไม่มีเวลามาทะเลาะด้วยคุณปู่ของเธอไม่สบายจะรีบกลับไปดูท่านขอให้เขาหลีกทางให้ ธนาคิมได้ยินอย่างนั้นก็รีบปล่อยเธอไป เอกรัฐสมน้ำหน้าเพื่อนที่ทำตัวไม่เข้าท่า ถึงเขาจะปล่อยเธอไปแต่ก็ไม่เชื่อว่าเรื่องปู่ป่วยเป็นความจริง เธอแค่แต่งเรื่องเพื่อจะได้ไปเที่ยวกับอานนท์มากกว่า เอกรัฐสงสัยเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอโกหกหรือพูดเรื่องจริง...

อานนท์ตรวจอาการพงษ์แล้วไม่พบอะไรผิดปกติ แต่ถ้าจะให้แน่ใจแนะให้ไปตรวจอย่างละเอียดอีกทีที่โรงพยาบาล นิติรับปากจะพาท่านไป อานนท์เห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงขอตัวกลับ จากนั้นไม่นานธนาคิมโทร.หาเขมจิราบอกว่าวันนี้ไปโรงพยาบาลพอดีเจอพี่สาวของเธอเห็นว่าต้องรีบกลับบ้านเพราะคุณปู่ไม่ค่อยสบาย เหมือนจะนัดหมอคนหนึ่งไปที่บ้านด้วย เขาก็เลยเป็นห่วงจึงโทร.ถามเธอว่าคุณปู่เป็นอย่างไรบ้าง

“คุณปู่ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ นี่พี่พิมพ์ก็ยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ เขาบอกที่บ้านไว้ว่าเข้าเวรดึก ขอบคุณพี่คิมนะคะที่เป็นห่วงคุณปู่ พี่คิมคะเดี๋ยวเขมโทร.กลับได้ไหมคะเขมมีเรื่องต้องจัดการ” เขมจิราวางสาย

“เหมือนอย่างที่คิดไม่มีผิด คุณนี่เป็นผู้หญิงที่โกหกเก่งจริงๆเลยพิมพ์ชนก” ธนาคิมพึมพำกับตัวเอง...

เรื่องที่เขมจิราต้องไปจัดการก็คือตามไปเล่นงานพิมพ์ชนกที่ไปบอกธนาคิมว่าอานนท์มาที่บ้านตั้งใจจะให้เขารู้เรื่องอานนท์กับตนใช่ไหม เธอปฏิเสธว่าเปล่า เธอแค่บอกเขาว่าต้องรีบกลับบ้านเพราะคุณปู่ป่วย เขมจิราโกรธจัดผลักเธอจนล้มคาดคั้นว่าไปพูดอะไรใส่ไฟตนให้ธนาคิมฟังบ้าง แอ๋วได้ยินเสียงเอะอะเข้ามาดู เห็นพิมพ์ชนกขาถลอกเลือดซิบอยู่กับพื้นเข้าไปช่วยพยุง พิมพ์ชนกขอร้องให้น้องหยุดเชื่อใจผู้ชายคนนี้

“พี่ไม่รู้ว่าเขาบอกเขมว่าอะไร แต่วันนี้เขาเดินมาขวางไม่ให้พี่ปิดประตูรถจนพี่บอกว่าต้องรีบกลับบ้านมาดูคุณปู่ เขาถึงจะยอมปล่อยให้พี่ขับรถออกมา”

“นี่แกพยายามจะบอกว่าพี่คิมเขาสนใจแกเหรอ แกตั้งใจจะแย่งเขาไปเพราะต้องการแข่งกับฉันใช่ไหม” เขมจิราจะเข้าไปเอาเรื่องพิมพ์ชนก อารีย์เข้ามาห้ามไว้เสียก่อน สั่งให้ขึ้นไปคุยกันบนบ้าน...