กุหลาบเกราะเพชร

“ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คุณคิดว่าฉันไม่รักมันเหรอ เด็กในท้องทั้งคน แต่ฉันจะทำยังไง จะให้ฉันทำยังไง”

“แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ต้องไม่ใช่วิธีนี้” นำบุญดึงกานดามากอด เธอกอดเขาตอบอย่างต้องการที่พึ่ง...

ขณะเตชิตนั่งกินบะหมี่รถเข็นข้างถนน วรมัน

เข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามโต๊ะ เขามองอีกฝ่ายเซ็งๆ ขอทบทวนความสัมพันธ์เราสองคนกันอีกครั้ง เขากับวรมันไม่ใช่เพื่อนกัน ถึงตอนนี้เราอาจจะไม่เป็นศัตรูกันแล้ว แต่เราก็ไม่ใช่เพื่อนกันแน่ๆ วรมันขอร้องให้เขากลับไปโลกของตัวเอง เขายังมีทางเลือก ออกไปจากองค์กรก่อนที่จะสายเกินไป เตชิตออกไปไหนไม่ได้เพราะมันสายเกินไปแล้ว เขาเลวมากกว่าที่วรมันรู้

“มันอะไรนักหนาที่ว่าเลว”

“ฉันเกลียดพ่อตัวเองจนวันที่เขาตายทั้งๆที่เขาทิ้งหุ้นทุกอย่างไว้ให้ฉัน ทำแม้กระทั่งประกันชีวิต...ฉันได้เสียกับน้องสาวร่วมสายเลือดตัวเอง...ฉัน...” เตชิตพูดอะไรไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกคอหอย

“คุณกับคุณฉัตรรัศมี! ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณถึงรับตัวเองไม่ได้ คุณเลวใช้ได้เลย”

“ทุกวันนี้ฉันไม่อยากมองหน้าตัวเองในกระจก

ด้วยซ้ำจากนี้ไปฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” เตชิตขมขื่นใจสุดๆ...

ชยธรกับนัธมนเดินมาที่ลานจอดรถเพื่อจะ

กลับบ้าน โดยฝ่ายหลังโทร.หาลูกโซ่ไปด้วย แต่ไม่มีใครรับสาย เธอยังคงโทร.หาไม่หยุด เนื่องจากลานจอดรถค่อนข้างเงียบเพราะเลยเวลาเลิกงานนานแล้ว มีเสียงสายเรียกเข้ามือถือดังแว่วมา ชยธรเอะใจเดินไปยังต้นเสียงเห็นรถของลูกโซ่จอดอยู่ด้านในสุด รีบวิ่งไปดูต้องตกใจเมื่อเห็นลูกน้องนอนตายอยู่ในรถมีมีดปักคอเลือดไหลอาบ ยิ่งเห็นอาวุธสังหารก็ยิ่งตกใจ

ooooooo

พิพัฒน์เห็นหน้าตาเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่มของเตชิตถามด้วยความเป็นห่วงว่าช่วงนี้พักที่ไหน กินอยู่อย่างไร เขาไม่อยากกลับบ้านก็เลยใช้วิธี

ค่ำไหนนอนนั่น หิวเมื่อไหร่ก็หาอะไรกินข้างทางง่ายๆ พิพัฒน์ชวนเขามาอยู่ด้วยกัน ที่กินที่นอนตามสะดวกเลยไม่ต้องห่วง เขาส่ายหน้า

“ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องที่อยู่ที่กินหรอกครับ ผมมีปัญหากับตัวเองมากกว่า”

“เข้าใจ แต่เชื่อฉันเถอะ ยอมรับตัวเองไปซะก็หมดเรื่อง ยังไงเราก็หนีตัวเองไม่พ้นหรอก...พร้อมไหม”

เตชิตยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูนี่ได้เวลาแล้วหรือ พิพัฒน์พยักหน้า ย้ำว่าอย่าทำให้ตนผิดหวัง...

จากหลักฐานในที่เกิดเหตุฆาตกรรมลูกโซ่ ทำให้ชยธรเชื่อว่ามือฆ่าคือเตชิต เนื่องจากอาวุธสังหารเป็นมีดที่เขาเอาไปจากครัวของตนเองเมื่อวันก่อน ชยธรแค้นใจมากที่เขาทำเกินไป ลูกโซ่เพิ่งมาทำงานไม่รู้อีโหน่อีเหน่

ด้วย นัธมนเห็นเจ้านายของขึ้นต้องเตือนให้ใจเย็นๆ