กุหลาบเกราะเพชร

ลานจอดรถองค์กร ONE เตชิตเดินมาที่รถตัวเอง ตบๆตามกระเป๋าหากุญแจรถแต่ไม่เจอ ยืนคิดทบทวนว่าเอากุญแจรถไปวางไว้ไหนแต่ก็นึกไม่ออก ลองดึงที่เปิดประตูรถดูปรากฏว่ามันเปิดได้ เขาขมวดคิ้วมองงงๆ จังหวะนั้น วรมันในสภาพโทรมดูไม่จืดขี่บิ๊กไบค์มาจอดข้างๆ เห็นเขายืนอยู่ก็ร้องทักทาย

“ไม่น่าเชื่อนะเราพบกันโดยที่ไม่ต้องวิ่งหนีหรือวิ่งใส่กันได้”

“การที่เราทำงานที่เดียวกันไม่ได้หมายความว่าฉันต้องชอบแกหรอกนะ”

วรมันพยักหน้ารับรู้ เดินกะเผลกๆตรงไปที่ทางเข้า

ตัวอาคาร เตชิตตะโกนถามไล่หลังว่าขาเป็นอย่างไรบ้าง น่าจะไปให้หมอดูสักหน่อย วรมันหันกลับมาบอกว่า

มีคนทำแผลให้แล้ว

“งั้นก็คงเป็นฉันคนเดียวสินะที่ไม่มีใคร” เตชิตถอนใจเซ็ง วรมันไม่พูดอะไรอีกหันหลังเดินต่อไป ระหว่างเดินมาตามทางในตัวอาคารขององค์กร สวนกับชัชและปอมที่พูดจาเย้ยหยันเป็นทำนองเขากำลังจะกลายเป็นหุ่นกระบอกตกรุ่นที่ไม่มีใครอยากได้ วรมันไม่อยากต่อปากต่อคำด้วยก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป...

ขณะที่วรมันซมซานกลับมายังองค์กร ONE ภายในรถตู้ซึ่งใช้เป็นฐานลับชั่วคราว นำบุญดักฟังวิทยุตำรวจได้ความว่าชยธรกำลังเดินเรื่องย้ายชายจากโรงพักท้องที่ไปฝากขังที่อื่นซึ่งมีการดูแลคุ้มกันแน่นหนากว่า ในวันพรุ่งนี้ แล้วโยนนาฬิกาสมาร์ทวอตช์ให้ณัฐวรา ในนั้นมีจีพีเอสนำทาง เธอหันไปถามดุจดาวกับสิตางค์ว่าพร้อมไหม สิตางค์พร้อมอยู่แล้ว เพราะพลาดครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอน้องชายอีกหรือเปล่า

“เธอต้องได้น้องชายกลับมา” ดุจดาวจับบ่าสิตางค์ อย่างเป็นกำลังใจให้ “ไม่ควรจะมีน้องคนไหนต้องอยู่ตามลำพังอีกแล้ว”...

พิพัฒน์ไม่พอใจมากเมื่อปอมโทร.มารายงานว่าฆ่าปิดปากชายไม่สำเร็จ อีกทั้งตำรวจกำลังจะย้ายมันไปคุ้มกันเป็นพิเศษ ฤกษ์อาสาจะไปชิงตัวมันกลับมาเอง รับรองว่ามันไม่มีโอกาสเป็นพยานปรักปรำเราแน่ๆ พิพัฒน์อยากรู้แล้วที่สั่งให้เขาไปจัดการเป็นอย่างไรบ้าง ได้ทิ้งมีดไว้เป็นหลักฐานหรือเปล่า เขาพยักหน้าจัดการทุกอย่างตามที่ท่านสั่งเรียบร้อย แต่ไม่เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่งทำไมต้องใส่ร้ายเตชิตเพิ่มด้วย

“ถ้าหลังชนฝาไม่มีที่ไป เขาก็จะภักดีกับองค์กรมากขึ้น” สิ้นเสียงพิพัฒน์มีเสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น อึดใจวรมันเปิดประตูเข้ามา พิพัฒน์เย้ยหยัน

ที่กลับมาเพราะไม่มีที่ไปใช่ไหม วรมันนิ่งเงียบไปพูดอะไร

“ถ้าแกไม่ใช่ตัวต้นแบบที่ลงทุนลงแรงไปมากมายขนาดนี้ ฉันคงแยกชิ้นส่วนแกไปเป็นอะไหล่ให้หมาแล้ว”