กุหลาบเกราะเพชร

เตชิตเดินผ่านห้องต่างๆในฐานลับ เห็นเหล่าสมุนรื้อค้นเอกสาร ค้นหาในคอมพิวเตอร์แต่ไม่เจออะไร

พวกมันทุบทำลายข้าวของไม่เหลือซาก จังหวะนั้น พิพัฒน์โทร.หาเตชิต แต่เขาไม่มีอารมณ์จะรับสาย

พิพัฒน์เห็นสายหลุดลองโทร.หาเตชิตอีกครั้ง

ยังเหมือนเดิมไม่มีใครรับสาย เริ่มหงุดหงิด

“ต้องการแรงจูงใจเพิ่มขึ้นสักหน่อยไหม” ว่าแล้วพิพัฒน์ไล่ดูรูปในมือถือแล้วกดส่งไปให้เตชิต

อึดใจภาพนั้นก็ไปปรากฏบนมือถือของผู้รับ

เตชิตเปิดดูเป็นภาพธรณ์เทพถูกยิง กัดกรามแน่นด้วยความแค้น เป็นจังหวะเดียวกับณัฐวราเดินมาจากอีกทางหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างชะงักจ้องตากัน เธอตัดสินใจถอดหน้ากากออก เตชิตมองเธอด้วยความรู้สึกหลายอย่างทั้งรักทั้งแค้น

อัดแน่นในอก

“มันไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้นะ”

“จำเป็น ต้องเป็นแบบนี้แหละ” เตชิตมองเขม็ง ณัฐวรายกปืนขึ้นยิงผ่านเขาไปโดนสมุนที่ด้านหลัง

ซึ่งจะยิงเธอแต่เขาไม่ทันเห็นคิดว่าเธอยิงใส่พุ่งหลบยิงโต้ตอบ มือถือหลุดจากมือเขาโดยหน้าจอยังเปิดภาพธรณ์เทพค้างอยู่ เธอพุ่งหลบหลังกองวัสดุเช่นกัน เตชิตจะยิงอีกครั้งแต่ปืนขัดลำกล้อง โยนมันทิ้งวิ่งใส่ เธอร้องเตือนอย่าเข้ามาพร้อมกับยกปืนขู่ เขาไม่สนใจอยากยิงก็เชิญได้เลย เธอลังเลไม่กล้ายิง เตชิตวิ่งถึงตัวก็เปิดฉากบู๊ใส่

ณัฐวราไม่ทันตั้งตัวถูกซัดเซถลาไปตรงที่มือถือตกอยู่ เธอเก็บมันใส่กระเป๋าไว้ เขาตามเข้ามาต่อยตีกับเธออุตลุด แม้ฝีมือด้อยกว่าแต่เขาก็สู้ไม่ถอย ขณะทั้งคู่กำลังคลุกวงในกันอยู่ ปอมแอบมาด้านหลังฉีดยาไดมอนด์บีมที่คอเตชิตแล้ววิ่งหนีไป พลันตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

ooooooo

นัธมนโชคไม่ดีเข้ามาในฐานลับหวังจะมาช่วยชยธร แต่ตัวเองกลับเจอกับวรมันที่ตอนนี้ถูกฤทธิ์ยาไดมอนด์บีมครอบงำไม่สนใจว่าใครเป็นใคร ย่างสามขุมเข้าหา เธอเล็งปืนขู่ให้หยุดอยู่ตรงนั้นแต่เขาไม่ฟังยังเดินหน้าเข้าใส่ เธอไม่กล้ายิงหันหลังวิ่งหนี วรมันวิ่งมาดักหน้าคว้าคอเธอไว้ดันตัวกระแทกผนัง

“วรมัน...วรมันนี่ฉันเองนะ ฉันเองนัธมน”

นอกจากจะไม่ฟัง วรมันยังเค้นคอนัธมน

หนักมือขึ้นจนเริ่มหายใจติดขัด เธอตัดสินใจเอานิ้วจิกตาอีกฝ่ายอย่างแรงจนเขาต้องปล่อยเธอร่วงลงพื้น...

เตชิตตกอยู่ในฤทธิ์ยาไดมอนด์บีมเช่นกัน กระโจนเข้าใส่ณัฐวราอย่างหมายชีวิต เธอไม่อยากต่อสู้ด้วยพยายามถอยหนีแต่เขาไม่ปล่อยให้ทำอย่างนั้น อัดเธอลงไปกองกับพื้น...