กุหลาบเกราะเพชร

ในเมื่อไม่สามารถจัดงานศพให้เด่นเดือนได้ จึงต้องเอาไปฝังในสถานที่เปลี่ยวและมืด ณัฐวราทำหน้าที่ขุดหลุมฝังศพโดยมีสิตางค์คอยกอดปลอบใจดุจดาวที่ร้องไห้ไม่หยุด เธอยืนมองร่างไร้วิญญาณของเด่นเดือนที่อยู่ก้นหลุม พลันภาพตอนที่เจอเตชิตมือเปื้อนเลือดกำลังจับด้ามมีดที่ปักคาท้องเด่นเดือนผุดขึ้นมาในสมอง เธอผิดหวังเพราะคิดว่าเขาเป็นคนทำร้ายเด่นเดือนถึงกับน้ำตาไหล หันมองดุจดาวที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

ครั้นณัฐวราหันกลับมาอีกที ในหลุมศพกลายเป็นเตชิตนอนอยู่แทนที่จะเป็นเด่นเดือน เธอตัดใจตักดินสาดลงไปในหลุมเหมือนพยายามฝังกลบลบเขาไปจากใจ...

นัธมนดึงหัวกระสุนออกจากขาวรมันทิ้งลงในอ่างน้ำเห็นเลือดไหลตามออกมาก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่าเจ็บไหม เขามองเธออย่างตื้นตันใจ

“ทุกคนมีแต่จะถามผมว่าทำไมๆๆ มีคุณเพียงคนเดียวที่ถามผมว่าเจ็บไหม” น้ำเสียงน้อยใจในโชคชะตาของวรมัน ทำให้เกราะที่นัธมนสร้างไว้เริ่มบางลงทุกที เขาอยากจะเอื้อมมือไปจับมือเธอ แต่ต้องหักห้ามใจไว้

ooooooo

กลิ่นอาหารไหม้ปลุกชยธรลุกพรวดจากที่นอน พร้อมกับตะโกนเรียกนิรมนไปด้วย แต่ไม่มีเสียงตอบ เขาจึงตรงไปที่ครัว เห็นเธอกำลังผัดข้าวควันโขมง เสียบหูฟังเพลงจากมือถืออยู่ ควันจากข้าวผัดทำให้เขาจามเสียงดัง เธอหันขวับมาเห็นเขาก็ยิ้มเขินๆก่อนถอดหูฟังออก เขากระเซ้าว่าขายอะไรหรือ

“กินได้หรือเปล่าไม่รู้นะ...ขอโทษทำบ้านพี่ธรมีกลิ่น”

ชยธรกลับชอบที่บ้านมีกลิ่นอาหาร ขอบคุณนิรมนที่ทำให้บ้านของเขาเป็นบ้านจริงๆ ไม่ใช่เจอแต่กลิ่นสีทาบ้าน กลิ่นอากาศว่างเปล่า และกลิ่นเฟอร์นิเจอร์ เหมือนบ้านตัวอย่างไม่มีชีวิต...

ในเวลาต่อมาชยธรไปทำงานอย่างอารมณ์ดี หยิบเสื้อกันกระสุนมาสวมไปยิ้มไป นัธมนอยู่ในอารมณ์ไม่ต่างกันจิบกาแฟไปยิ้มไปด้วย ลูกโซ่อดแซวไม่ได้นานเท่าไหร่แล้วที่ตนไม่เห็นทั้งคู่ยิ้มแบบนี้ แถมร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นชยธรใส่เสื้อเกราะออกภาคสนามแต่ละทีต้องเคี่ยวเข็ญ มาวันนี้ยอมใส่อย่างดีไม่มีอิดออด ทำไมอยู่ๆถึงได้กลัวตายขึ้นมา เขาไม่ได้กลัวตาย แต่ไม่อยากให้คนที่เรารักต้องอยู่ลำพังบนโลกนี้ต่างหาก

“ไม่ได้กลัวที่ตัวเองจะต้องจากไป แต่กลัวที่จะทิ้งอีกคนไว้ข้างหลัง” นัธมนมองชยธรอึ้ง เขาเองยังงงตัวเองไม่หาย พูดแบบนั้นออกไปได้อย่างไร...