กุหลาบเกราะเพชร

“ฉันกำลังจะออกไปพบคุณที่สนามเด็กเล่น ถ้าคุณมีโอกาสได้ดูคลิปนี้ก็แปลว่าคุณได้โทรศัพท์คืนไปแล้ว ฉันหวังว่าเราคง...ไม่ได้ทำร้ายซึ่งกันและกันในการนัดเจอครั้งนี้” ณัฐวราหยุดคิดว่าจะพูดอะไรต่อ เตชิตเอานิ้วลูบหน้าเธอที่อยู่ในคลิปอย่างโหยหา เธอเริ่มอัดคลิปต่อ

“ฉันไม่รู้นะว่าจะอัดคลิปนี้ไปทำไม ระหว่างเรามันคงจะมีแต่ความเกลียดชัง” ณัฐวราหยุดพูดอีกครั้ง นึกถึงตอนที่ตัวเองผงกหัวขึ้นจูบเขาระหว่างต่อสู้กัน ทำให้เผลอจับริมฝีปาก เขามองเธออยู่พลอยจับปากตัวเองไปด้วย ใจลอยไปถึงเหตุการณ์เดียวกัน เสียงณัฐวราพูดเพิ่มเติมทำให้เตชิตตื่นจากภวังค์

“ถ้าเป็นไปได้ ฉัน...” ณัฐวราคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรอีก เอื้อมมือมากดปิด “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

เตชิตมองจอที่ดับไป พร้อมกับพูดประโยคเดียวกับเธอราวกับนัดกันไว้ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน นัธมนหอบหิ้วอาหารสำเร็จรูปเต็มสองมือกลับห้องพัก ร้องเรียกวรมันแต่ไม่มีเสียงตอบ เดินหาทั่วห้องก็ไม่เจอรู้สึกผิดหวังที่เขาหนีไปแล้ว เอาอาหารไปโยนทิ้งลงถังขยะ

“ก็ดี ฉันก็ไม่ได้หวังให้ใครมาอยู่หรอก” นัธมนหลอกตัวเองทั้งที่ในใจโหยหาความรัก

ooooooo

ชยธรกำลังปอกมะละกอเตรียมทำอาหารตอนที่นิรมนโทร.มาหา เขาเอามีดปอกผลไม้ด้ามสวยของตัวเองวางไว้แล้วรีบกดรับสาย คุยอวดว่าตอนนี้กำลังทำกับข้าวอยู่ อยากได้กลิ่นอาหารในครัวตลอดไป

“ได้ วันหลังมนไปทำเลอะให้อีกก็ได้”

สองคนกระเซ้าเย้าแหย่กัน กระทั่งชยธรเห็นเตชิตเดินเข้ามาถึงกับยิ้มค้าง นิรมนเห็นเขาเงียบไปถามว่ามีอะไร เขาโกหกว่ามีสายซ้อนเข้ามาขอตัววางสายก่อน โดยสายตาจับต้องไปที่เตชิตซึ่งยืนอยู่ตรงที่วางมีดด้ามสวยไว้ เตชิตเตือนเขาควรจะล็อกบ้านเราไม่รู้เลยว่าคนร้ายจะตามมาเอาเรื่องเมื่อไหร่ แล้วหยิบมีดขึ้นมาถือไว้ เตือนอีกว่าอาวุธก็ควรจะอยู่ใกล้มือ แล้วถามหาปืนของเขา ชยธรเก็บไว้ในห้องนอน ไม่มีใครพกปืนทำกับข้าว

“ทำกับข้าว?...เราเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นนะ”

“ผมว่าสารวัตรเปลี่ยนไปอีกทาง สารวัตรมอบตัวซะเถอะ ผมจะหาทางทำสำนวนกันสารวัตรไว้เป็นพยานเล่นงานพวกมัน”

เตชิตขอร้องให้เลิกเรียกตนว่าสารวัตรสักที ตอนนี้ตนไม่ใช่ตำรวจอีกแล้ว ชยธรอยากรู้เตชิตมาที่นี่ทำไม เขามาเตือนว่าคนที่ชยธรจับไปเมื่อวานเป็นหนูทดลองของพิพัฒน์ ถ้าพวกมันรู้ว่าชายอยู่กับตำรวจต้องถูก

ฆ่าปิดปากแน่ ชยธรไม่ไว้ใจ จะเชื่อถือได้อย่างไรว่าเตชิตพูดความจริง