กุหลาบเกราะเพชร

ทีแรกกฤตนัยไม่ยอมให้ความร่วมมือ อ้างกัญญาวีร์ตายแล้ว แต่พอเห็นนิรมนกับกานดาพยักหน้าเป็นทำนองให้พูด เขาถึงยอมเปิดปากเล่าความจริงว่ากัญญาวีร์

ยังมีชีวิตอยู่ จากนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็พรั่งพรูออกจากปากเขา และยืนยันว่าเรื่องที่เล่าทั้งหมดอาจฟังแล้วเหลือเชื่อแต่มันเป็นเรื่องจริง

“อือ...ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเชื่อนะครับ แต่ว่า นี่มัน...”

“เมื่อร้อยปีก่อน ถ้ามีคนบอกว่าเหล็กจะลอยอยู่บนฟ้าได้อย่างเครื่องบินคนฟังก็คงมีความรู้สึกเหมือนกับคุณตอนนี้นี่แหละ”

“แล้ว กัญญาวีร์ เอ่อ ณัฐวรา นาทีนี้อยู่ที่ไหนครับ”

กฤตนัยส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน กานดาท่าทีมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด ชยธรจึงคาดคั้นเธอว่าณัฐวราอยู่ไหน เธออยากรู้เขาจะทำอะไรหลานของเธอ

“เอาเป็นว่าถึงผมจะไม่ได้เป็นพวกเดียวกับพวกคุณ แต่ผมเป็นศัตรูกับนายพิพัฒน์ก็แล้วกัน”

กานดาลังเลไม่กล้าบอกในตอนแรก แต่พอคิดทบทวนอีกทีก็ยอมเปิดปากเล่าทุกอย่างที่ได้ฟังจากนำบุญ มาอีกทอดหนึ่งว่าตอนนี้ณัฐวราอยู่ที่ไหน กำลังจะทำอะไร

ooooooo

ณัฐวรากำลังนั่งอยู่ในสนามเด็กเล่นที่มีอุปกรณ์ปีนป่าย ไม้ลื่นและเครื่องเล่นของเด็กเล็กอีกนานาชนิด เด็กๆเล่นเครื่องเล่นกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับสีหน้าของเธอที่เคร่งเครียด เลยเวลานัดแล้วเตชิตยังไม่โผล่มาให้เห็นแม้เงา เธอก้มมองนาฬิกาข้อมืออย่างเป็นกังวล

ครั้นเงยหน้ามองอีกทีเห็นเตชิตยืนอยู่อีกฟากของสนามเด็กเล่น มีเสียงมือถือดังขึ้น เธอก้มมองหน้าจอปรากฏว่าเป็นสายของเตชิต พอมองอีกครั้งเขาหายไปแล้ว เธอกดรับสายถามว่าเขาอยู่ไหน เขาตำหนิเธอที่ไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้บอกให้มาคนเดียวไม่ใช่หรือ เธอหันมองไปที่พุ่มไม้ซึ่งนำบุญซ่อนตัวอยู่พยักหน้าให้ นำบุญรู้งานยกมือขึ้นก้าวออกมาจากที่ซ่อน

“ฉันบอกเขาแล้วว่าไม่ให้ตามมา”

“ให้เขากลับไปซะ” เตชิตสั่งเสียงเข้ม ทีแรกณัฐวราไม่ยอมทำตาม แต่พอเห็นจุดแดงจากเลเซอร์นำวิถี

ปืนไรเฟิลก็รีบส่งสัญญาณให้นำบุญกลับไป เธอมองนำบุญจนลับสายตาแล้วหันกลับมา เจอเตชิตยืนอยู่กับชายที่ยังเบลอๆอยู่ เตชิตใช้บลูทูธสื่อสารกับณัฐวรา

“คุณคิดว่าเด็กจะทำให้ผมไม่กล้าใช้ความรุนแรงกับคุณงั้นเหรอ”