กุหลาบเกราะเพชร

ระหว่างที่โลกของนัธมนกับชยธรเริ่มเป็นสีชมพู ณัฐวรานำมือถือของเตชิตไปให้นำบุญดู พร้อมกับแจ้งว่าสิตางค์ลองรื้อดูแล้วไม่พบข้อมูลอะไรสำคัญ โทรศัพท์เครื่องนี้เตชิตไม่ได้เอาไว้ติดต่อกับใคร ใช้แค่เก็บข้อความเดียวเท่านั้น แล้วกดให้นำบุญฟัง เป็นข้อความที่กัญญาวีร์ฝากไว้ให้เตชิตก่อนตาย นำบุญฟังแล้วต้องหลบสายตาไม่กล้าสบตาด้วย

“ผู้หญิงคนนั้นเสียงเธอมีความสุขมาก มีทางไหมที่ฉันจะมีความรู้สึกแบบนั้นบ้าง”

“ไม่มี ชิปที่ฝังอยู่ในหัวเธอที่มันทำให้เธอมีชีวิตอยู่ วงจรมันห้ามไม่ให้เธอกลับไปมีความทรงจำ แบบนั้น เสียใจด้วยนะ” นำบุญอดเศร้าใจไปด้วยไม่ได้ ณัฐวราอยากรู้จะเกิดอะไรขึ้นถ้าถอดชิปที่ว่าออก เขาตอบอย่างไม่อ้อมค้อมว่าเธอจะตาย ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีวันกลับไปเป็นกัญญาวีร์ได้อีก ทันใดนั้นมีเสียงเรียกเข้ามือถือเครื่องนั้นดังขึ้น เธอจะรับแต่นำบุญแตะมือไว้เป็นเชิงห้าม เธอไม่ฟังกดรับสาย เตชิตโทร.มาทวงมือถือคืน

“ต้องการโทรศัพท์หรือต้องการเสียงที่คุณเก็บเอาไว้”

“คุณไม่มีสิทธิ์เปิดฟัง...ผมเกลียดคุณ”

“ในที่สุดความรู้สึกของเราก็ตรงกันสักที” ณัฐวราปากกับใจไม่ตรงกัน เตชิตอยากรู้ว่าเธอต้องการแลกอะไรกับมือถือเครื่องนั้น เธอขอแลกมันกับชาย เขาตกลงรับข้อเสนอ บอกสถานที่นัดมาได้เลย เธอย้ำแน่ใจหรือว่าจะเอาชายมาแลกได้ เขายืนยันว่าได้ ให้บอกเวลาและสถานที่นัดมาก็แล้วกัน นำบุญรอจนณัฐวราวางสายจึงถามว่าเขายอมแลกไหม เธอพยักหน้า ถ้าข้อความที่บันทึกในนี้มันยังมีค่ากับเขาอยู่

“ไม่ใช่ข้อความหรอกที่มีค่า เสียงผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่มีค่า เสียใจด้วยนะ ที่เธอไม่มีวันกลับไปเป็นผู้หญิงคนนั้นได้อีกแล้ว เธอจะไปเจอกับเขาไหม”

“เราตกลงกันแล้ว”

“ไว้ใจได้เหรอ บอกสิตางค์ ดุจดาวไปเป็นกำลังเสริมด้วย” พูดจบนำบุญจะลุก เธอแตะแขนไว้พลางส่ายหน้า สองคนนั่นตอนนี้กำลังใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ณัฐวราใช้อารมณ์หรือเหตุผลกันแน่ เธอเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน

ooooooo