กุหลาบเกราะเพชร

“ไม่...เธอไม่ใช่กัญญาวีร์...กัญญาวีร์ตายไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นคือศัตรู เธอไม่ใช่กัญญาวีร์” แม้จะแสดงท่าทีชิงชัง แต่ในใจของเตชิตกลับรู้สึกตรงกันข้าม...

ทางด้านชยธรคอยเฝ้าปัดยุงที่พยายามจะกินเลือดนิรมน โดยไม่รู้ว่าเธอตื่นได้สักพักแล้ว เขาหันไปเห็นเธอมองตาแป๋วก็ชะงัก เธอสงสัยทำไมไม่ตบมัน เขาไม่กล้าตบกลัวเธอตื่น เธอซาบซึ้งใจมากที่เขาคอยช่วยเหลือ ถ้าวันนี้ไม่ได้เขาช่วยไว้เธอคงแย่แน่ๆ ชยธรตัดสินใจถามเธอถึงผู้หญิงที่สวมหน้ากากคนนั้น ทีแรกเธอไม่ยอมพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ยอมเปิดปากเล่าความจริงให้ฟังว่าผู้หญิงคนนั้นคือกัญญาวีร์พี่สาวของเธอเอง

ชยธรมึนไปหมดมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนก่อน นิรมนบอกให้เขาค่อยๆถามทีละเรื่อง เขานิ่งไปอึดใจก่อนจะถามว่าเธอมีเวลาให้เขาสักกี่ชั่วโมง

“หนูมีเวลาให้พี่ทั้งชีวิตแหละค่ะ” คำตอบของนิรมนทำให้ชยธรปลื้มปริ่มลืมเรื่องอื่นไปหมด

ooooooo

นัธมนเปิดประตูห้องพักเข้ามาพบว่าวรมันรอท่าอยู่ก่อนแล้ว สภาพทรุดโทรมของเขาทำให้เธอตกใจมากถามว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ความว่าเป็นผลข้างเคียงของยาไดมอนด์บีมที่พิพัฒน์ฉีดให้

“ไม่ใช่ผมที่ทำร้ายคุณ...ผม...” วรมันพูดได้แค่นั้นเหมือนมีอะไรมาจุกคอหอย

“วรมัน...แกเกือบฆ่าฉัน”

“ผมรู้ ผมเห็นตัวเองทำร้ายคุณ เราเห็นมือของเราทำร้ายคนที่เรารู้สึก...” วรมันอยากบอกว่ารักนัธมนแต่ไม่กล้าพูด “...ผมเห็นทุกอย่าง มันเหมือนกับตัวเราเฝ้ามองตัวเราทำสิ่งที่เลวร้าย เราตะโกนห้ามตัวเองสุดเสียง แต่ไม่มีแรงขัดขืน เรา...พยายามหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แต่มันก็ไปไม่พ้น หนีไม่ได้ เพราะมันคือตัวเราเอง”

“แก...มาทำไมที่นี่ ฉันเป็นตำรวจฉันตามจับแกอยู่” นัธมนเหมือนจะเตือนตัวเองมากกว่า วรมันมาหาเธอเพราะไม่มีที่ไปไม่อยากกลับที่พักเพื่อนอนมองข้างฝาว่างเปล่า ถ้าเขาตายไปคงไม่มีใครรู้

“ฉันเป็นตำรวจ แกเป็นโจร ต่อให้คนเรามีความรู้สึกยังไงต่อกัน แต่ถ้ามันยืนอยู่คนละฝั่งกันแล้ว ยังไงมันก็คงไม่มีทางที่จะ...ลงเอยกันด้วยดีได้หรอก มันต้องมีใครตายไปข้างหนึ่ง”...

เตชิตเองรู้สึกไม่ต่างจากวรมัน พยายามหนีตัวเอง แต่ก็หนีไม่พ้น ไม่รู้จะทำอย่างไรดี คิดสั้นๆใช้เหล้าดับความเครียด ยิ่งดื่มกลับยิ่งเครียดหนักขึ้น คิดถึงแต่ภาพตอนที่ณัฐวรายิงพ่อตัวเองต่อหน้า...