กุหลาบเกราะเพชร

ไม่กล้าหือจำใจออกจากห้อง สวนกับเตชิตที่เพิ่งมาถึงพอรู้ว่าจะยกพลไปลุยรังนำบุญก็ขอไปด้วย พิพัฒน์ทำเป็นถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“พ่อผมตายแล้วเมื่อคืนนี้ คนที่ยิงพ่อผมก็อยู่

ที่นั่นด้วย ผมจะถอนรากถอนโคนพวกมันให้หมด”

“กตัญญูดีมาก คนเป็นพ่อถ้าได้ยินแบบนี้ก็คงยินดี...ฉันมอบหมายให้เธอเป็นคนนำทีมครั้งนี้ก็แล้วกัน”

“ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกมา” เตชิตเสียงเข้ม...

นำบุญเห็นณัฐวราเดินตรวจตราไปทั่วฐานลับ อีกทั้งเช็กระบบความปลอดภัยซ้ำแล้วซ้ำอีก ทนไม่ไหวถามว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้เดินดูแล้วเดินดูอีก เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เคยได้ยินอากานดาเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าลางสังหรณ์ เขาหวั่นใจณัฐวราไม่ควรมีอาการแบบนี้ 

ทำอะไรควรมีเหตุผลไม่ควรใช้ลางสังหรณ์

“ทำไม ฉันต่างจากคนอื่นตรงไหน”

“เธอพิเศษกว่าคนทั่วไป อารมณ์แบบลางสังหรณ์เลอะๆเทอะๆไม่ควรจะเกิดกับเธอ”

ณัฐวราสวนทันทีรวมไปถึงน้ำตาด้วยใช่ไหม นำบุญเฉไฉถึงเวลาที่เธอต้องตรวจสุขภาพประจำปีสักทีแล้ว เตือนว่าอย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเธอสมบูรณ์แบบกว่านั้นเยอะ ณัฐวราพยักหน้าไม่ติดใจสงสัยอะไร...

ขณะกานดากำลังกินมะดันดองจิ้มเกลืออย่างเอร็ดอร่อย หันไปเห็นกฤตนัยเดินเข้ามาร้องทักว่า

ไปไหนมา เขาไปคุยกับนำบุญเรื่องณัฐวรา มันบอกว่าลูกของเขาควรจะสมบูรณ์มากกว่านี้ไม่ควรมีอารมณ์ กานดากลับมองต่างคนจะสมบูรณ์ได้ต้องมีอารมณ์

มีความรู้สึก ทั้งกฤตนัยและนำบุญตีความคำว่าสมบูรณ์ของมนุษย์ผิดไปแล้ว แล้วชวนเขากินของดองด้วยกัน

กฤตนัยส่ายหน้าไม่เอาด้วยแค่เห็นก็เข็ดฟันแล้ว...

ชายจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยซื้อยาจากแมงดาคุมซ่องในสลัมจึงลองแวะมาดู เขาเห็นเงินเป็นปึกในมือ ชายก็รีบขายยาเสพติดให้ ครั้นชายกลับไปไม่นาน สิตางค์เข้ามาถามแมงดาว่าเห็นน้องชายของเธอบ้างไหม เขาส่ายหน้าโกหกว่าไม่เห็น จังหวะนั้นมีเด็กมาขอซื้อยา เธอไม่พอใจที่แมงดาขายยาให้เด็กก็เลยเล่นงานเขา

ยับเยินก่อนเดินจากไป...

พิพัฒน์ตามมาส่งเตชิตที่รถ กำชับว่าอย่าเสี่ยงอะไรที่ไม่จำเป็น เขาขอทำภารกิจนี้คนเดียวน่าจะสะดวกกว่าจะพาพวกสมุนไปด้วย พิพัฒน์ไม่อยากให้เสี่ยง

พวกผู้หญิงที่อยู่กับนำบุญไม่ธรรมดาเอาพวกสมุนไปด้วยปลอดภัยกว่า จากนั้นส่งมือถือที่หน้าจอแสดงพิกัดสถานที่เป้าหมายให้ เตชิตรับมันมาแล้วเดินไปขึ้นรถคันหน้าสุด พิพัฒน์โบกมือไล่สมุนทุกคนขึ้นรถตามไป แต่กลับรั้งตัวฤกษ์ไว้ถามว่าธรณ์เทพเป็นอย่างไรบ้าง

“เรียบร้อยครับ อะไรที่ยังใช้ได้ก็เก็บไว้ อะไรขายได้ก็ขายไป”