กุหลาบเกราะเพชร

ณัฐวราซ้อมยิงปืนเสร็จ นั่งมองปืนในมือหน้าตาเศร้าสร้อย รู้สึกเปียกๆที่หางตาเอามือแตะดูเห็นน้ำตาตัวเองนิ่วหน้าแปลกใจ หันไปเห็นนำบุญเดินเข้ามา บอกว่ามีน้ำออกมาจากตา เขาทำเหมือนเพิ่งรู้ ขอดูใกล้ๆ แล้วเข้าไปถ่างเปลือกตาดู ทำเป็นส่องๆไปอย่างนั้นเอง ก่อนจะบอกว่าไม่มีอะไร อาจเป็นเพราะเขม่าปืนก็ได้ เห็นเธอนิ่งไปถามว่าคิดอะไรอยู่หรือเปล่า เธอว่าประชดว่าคิดเรื่องเขม่าปืนแล้วน้ำตาก็เลยไหลออกมา

“คงเป็นเรื่องของกล้ามเนื้อ ไม่เกี่ยวกับอารมณ์หรอกมั้ง” นำบุญพยายามเบี่ยงเบนประเด็น

“ไม่รู้สิ” ณัฐวราไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่

“เธอคงไม่ได้น้ำตาไหลเพราะคิดถึงใครหรอกเชื่อสิ...หรือเปล่า” นำบุญพูดไปพูดมาชักลังเลเอง ณัฐวรานิ่งคิดอยู่อึดใจ ก่อนพึมพำว่าตัวเองเก่งเกินกว่าจะมีอารมณ์คิดถึงใคร ขณะที่เขามองเธอไม่ค่อยสบายใจนัก

ooooooo

เตชิตนั่งมองธรณ์เทพที่นอนนิ่งไม่ไหวติงมีเพียงอกกระเพื่อมขึ้นลงจากเครื่องช่วยหายใจที่ทำให้รู้ว่าร่างนั้นยังไม่ตาย เขาอดคิดถึงวันที่ท่านโดนยิงไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น หมอเข้ามาปรับเครื่องช่วยชีวิตแล้วบอกกับเขา

“ได้เวลาทำความสะอาดร่างกายแล้ว คงต้องรบกวนญาติ...”

“ผมกำลังจะกลับพอดีครับ” เตชิตแตะหลังมือพ่อแล้วเปิดประตูห้องออกมาเจอชยธรเดินมาพอดี ถามว่าธรณ์เทพเป็นอย่างไรบ้าง เขาไม่วายยียวน ขึ้นอยู่กับว่าชยธรมาเยี่ยมหรือว่ามาหาเบาะแส สารวัตรคนใหม่ไม่อยากมีปัญหาด้วย ที่มาหาแค่อยากจะคุยกับเขาสักหน่อย รับรองว่าคุย ไม่ใช่สอบปากคำ

ครู่ต่อมาเตชิตกับชยธรมานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟ ฝ่ายหลังยังคงทำตัวสนิทสนมเหมือนเดิมแต่ฝ่ายแรกทำตัวเหินห่างอย่างเห็นได้ชัด แถมตอนชยธรถามถึงสาเหตุที่เตชิตไปยืนเป็นวอลเปเปอร์ให้พิพัฒน์ในงานแถลงข่าววันก่อน เขาก็แสดงความไม่พอใจและไม่ยอมพูดถึงเรื่องนี้อีก ชยธรจึงเปลี่ยนเรื่องคุย ถามถึงเหตุการณ์วันแลกตัวประกัน ตกลงเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่

“ไหนว่าไม่ใช่การสอบสวน” พูดจบเตชิตจัดแจงลุกขึ้นจะกลับ ชยธรดึงแขนไว้ ขอร้องเขาอย่าตั้งกำแพงใส่กันนี่ตนลูกน้องคนเดิมของเขาเอง เตชิตจำใจนั่งลงอย่างเดิม

“โอเค ผมพูดเรื่องคนอื่น ผมเจอนำบุญด้วยวันนั้น”

“แล้วไง”

ชยธรเหนื่อยใจกับเตชิตมากขอร้องอย่าทำแบบนี้เพราะมันทำให้ตนไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าระหว่างเราคืออะไร ตนต้องทำตัวอย่างไรถ้าต้องเจอเขาในสถานการณ์อื่นๆ หลังจากวันนี้ เขากลับบอกว่าเราอย่าเจอกันดีที่สุด