กุหลาบเกราะเพชร

นำบุญดูข่าวนี้ทางเน็ตกับณัฐวรา เห็นเตชิตอยู่กับพิพัฒน์ก็ถอนใจหนักใจ นี่แปลว่าพวกมันได้ตัวเตชิตไปแล้ว เธอเสนอให้ไปช่วยเขาออกมา นำบุญไม่เห็นปืนจ่อเขาสักกระบอกโซ่ล่ามก็ไม่มี นั่นเท่ากับเขาเต็มใจ

“ทำไมพิพัฒน์ถึงอยากได้เตชิตนัก” ณัฐวรามองนำบุญอย่างรอคำตอบ เขาอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร ดุจดาวโผล่มาขัดจังหวะเสียก่อน ถามว่าเห็นสิตางค์ไหม ชายรู้สึกตัวแล้ว...

แม้จะฟื้นคืนสติ แต่ชายจำอะไรไม่ได้สักอย่างไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร จำสิตางค์ผู้เป็นพี่สาวก็ไม่ได้ นำบุญต้องปลอบสิตางค์ไม่ต้องเป็นกังวลไป เราคงต้องให้เวลาเขาสักพัก

“ผลข้างเคียงของไดมอนด์บีมที่ถูกใช้อย่างต่อเนื่อง มันทำให้สมองส่วนความจำของเขามีปัญหาแน่ๆ”

สิตางค์พยักหน้ารับรู้กอดน้องชายเอาไว้สีหน้ามีความหวัง...

พิพัฒน์กระหยิ่มยิ้มย่องที่ได้เตชิตมาเป็นพวก แต่เจ้าตัวกลับบอกว่าแก้แค้นให้พ่อสำเร็จเมื่อไหร่จะขอถอนตัว พิพัฒน์เสนออยากถล่มพวกมันให้ราบคาบไหม เขาอยากทำอย่างนั้นแต่ไม่รู้ว่าฐานลับของพวกมันอยู่ไหน พิพัฒน์ตามมานานแล้ว ตอนนี้รู้แล้วว่ารังของพวกมันอยู่ไหน จากนั้นหันไอแพดให้ดู เป็นแผนที่กรุงเทพฯมีจุดสีแดงกะพริบบอกตำแหน่ง เตชิตแปลกใจทำไมถึงเพิ่งมารู้เอาตอนนี้

“มันเพิ่งเช็กอินตัวเองให้ฉันเห็นน่ะสิ” พิพัฒน์ว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์...

คนที่เช็กอินให้พิพัฒน์ไม่ใช่ใครที่ไหนคือชาย นั่นเอง เขาถูกฝังชิปติดตามตัวไว้ในคอโดยไม่รู้ตัว...

ณ ฐานลับของนำบุญ เด่นเดือนชวนดุจดาวให้หาเวลาว่างไปเยี่ยมยายกันบ้าง และกำชับถ้าตนเป็นอะไรไปห้ามทิ้งยายเด็ดขาด ดุจดาวต่อว่าพี่สาวอย่าพูดอะไร เป็นลางแบบนี้อีก บอกให้ตบปากตัวเองเพื่อแก้เคล็ดจะได้ไม่เป็นอย่างที่พูด เด่นเดือนอมยิ้ม ไม่ได้คิดอะไรแบบน้อง แค่คิดว่าเหมือนเวลากินข้าวก็ให้กินเผื่อด้วย

“ก็กินเองสิ ไม่กินเผื่อ ไม่พูดแล้ว ห้ามตายห้ามเป็นอะไร” ดุจดาวน้ำเสียงจริงจังจนเด่นเดือนอดขำไม่ได้...

ฝ่ายสิตางค์กำลังป้อนข้าวให้ชายที่มีอาการอิดโรย คล้ายคนอยากยา เขาเคี้ยวได้แค่สองทีก็คายทิ้ง อ้างกลืนไม่ลง พอเธอคะยั้นคะยอให้กินอีกก็ถูกตวาดใส่ ครั้นรู้สึกตัวเขารีบขอโทษ อ้อนวอนพี่สาวช่วยหายามาให้ที สิตางค์ไม่มียาที่ว่า ถึงมีก็ไม่ให้ ชายไม่พอใจอาละวาดปัดจานข้าวตกแตก...

อีกมุมหนึ่งในห้องคอนโทรล นำบุญนั่งมองภาพจากกล้องวงจรปิดของฐานลับ เห็นดุจดาวกับเด่นเดือนกำลังผลัดกันหวีผม อีกจอเป็นภาพชายที่อาละวาดเพราะอยากยา แล้วกวาดตามองภาพต่อไปต้องชะงักเมื่อเห็นณัฐวราที่อยู่ห้องซ้อมยิงปืน มองปากกระบอกปืนด้วยน้ำตาคลอเบ้า เขาซูมเข้าไปดูใกล้ๆเพื่อความแน่ใจ

“น้ำตา!! บ้า เป็นไปไม่ได้” พูดจบนำบุญลุกออกไป...